اشعار

وقـتی شـفـق خورشید را در کام می برد            ظلمت اسـیران را به سـوی شام می برد

خورشیدیـان را در سـرای شب نـشاندند            داغ جـهـان را بر دل زیـنب نــشـانـدنـد

زینب آن شـیـریـن کـلام بــوتـراب            خاست از جا، چـون ستـیـغ آفتـاب

گفت: ای از جام کـفر و کینه مست!            زادۀ « مرجانـۀ » شهـوت پـرست

دلِ سـوزان بُـوَد امـروز گـواه من و تو           کز ازل دشت بلا، چـشم به راه من و و

من به تو دوخته ام دیده، تو بر من، از نی           یک جهان راز نهـفـتـه به نگاه من و تو

ای مجـد و شـرف زینت نـامت زینب            ای قـبـله ی عـارفـان  مـقـامت زیـنب

از روز ازل ز داغ یـاران حــســیــن            زد سکه ی غـم فـلک به نـامت زینب

ای امـیـر کـــاروان سـوخـتـــه              چـشـم عالـم بـر کـلامت دوخـتـه

هم حسین هم کربلا مدیـون تـو              هـم خدا، هم مصطفـی ممنون تو

مـقـام قـرب خدا یا بـهشت اهل ولاست           بهشت اهل ولا یا زمین کرب و بلاست

ورق ورق شده هـفـتاد و دو کـتاب خدا           به هر ورق ز دمِ تــیغ، آیه ها پـیـداست

بعد از سه روز پیکر سرخش کفن نداشت            یوسف تـرین شهیـد خـدا پـیـرهــن نداشت

از بس که نـیزه خون تـنش را مکیده بود            حـتــّی تــوان و قـدرت نـالـه زدن نداشت

می وزد در کربلا عطر حضور ازقتلگاه           می کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه

برگ ریزان است و پاییزان، دراین طوفان رنگ           کاروانی می کـند گـویا عــبور از قـتـلگاه

 مرهم به زخم دل، به جُز ازسوز آه نیست           روزی چو روزگار من از غم، سیاه نیست

خـواهم که سیـر بیـنمت، آنـگه سـفـر روم           باید چه چـاره کـرد؟ که تـاب نگـاه نـیست

 دشت می بلعید، کم کم پیکر خورشید را            بر فـراز نیزه می دیدم، سرِ خورشید را

آسمـان گو تا بشـوید بـا گـلاب اشـک ها             گـیسوان خـفته در خاکسترِ خورشید را

ای موجِ از عشیرۀ طوفان چه می کنی؟            با این هـمه اسیر پریـشان چه می کـنی؟

ای وارث قـبــیـلـۀ گــل هـای ســر جــدا            با غنچه های سر به گریبان چه می کنی؟

ای که از برق نگاهت، آسمان جان می گرفت           آسمان از گردش چشم تو، فرمان می گرفت

روز اوّل گر نمی کردی تو یاری عشق را           بی تو مجنون می شد و راه بیابان می گرفت

ایـن اشـک هـا به پـای شما آتـشم زدنـد           شـکـر خـدا بـــرای شـما آتــشــم زدنـد

من جبـرئیـل سـوخـتـه بـالم، نگـاه کـن           مـعـراج چـشــم هـای شـما آتـشـم زدنـد

آسمـان در شُـرُف صاعقـه ای سنگین بود          نـفـسِ بــاد، پُـر از زمـزمه ی یـاسـیـن بــود

چـــه بـلایـی بـه سـرِ آیـنـه هــا مـی آمـد!           که چهل روز و چهل شب، دلشان پرچین بود

ای عمو تا نـاله ی هـل من معینت را شنـیـدم            از حــرم تا قـتـلـگه با شـور جـانـبـازی دویدم 

آنچنان دل بُرد از من بانگ هل من ناصر تو             کـاستـینــم را زدست عـمّـه ام زینب کـشـیـدم 

اگرچه لشکر دشمـن، چو موج دریـا بود           ولی حسیـن چـو کـوهی هـنوز برجا بود

نـمـانــده بـود دگـر هـیـچ یک زیـارانـش           ولـی زکـثـرت دشمـن، سیاه صـحرا بود

بـــا نـگـاهـت طـلـب آب مـكــن            عـرش را مضطر و بی تاب مكـن

گـرچه بـر گـريه تـوانـت نـَبـُوَد            گـريـه كـن، قـلـب مــرا آب مـكـن

: امتیاز

چون موج روی دست پدر پیچ و تاب داشت           وز نازکی، تـنی به صفای حـباب داشت

چون سوره های کوچک قرآن، ظریف بود           هـرچـنـد او فـضـیـلت اُمّ الـکـتاب داشت

ای تـشـنۀ عـشـق روی دلـبـنـد            بـرخـیز و به عـاشـقـان بـپـیوند

در جـاری مهـر، شسـتـشو کن            وانـگـاه ز خـون خود وضو کن

روی پـیــشانی او، باب تـشـهّـد وا بـود            اَشـهَـدُ اَنَّ  کـه او هـم پـسـر زهـرا بود

آب می داد عـطـشناک تریـن صحـرا را            چشم هایـش که بـه سـمت افـق اعلا بود