اشعار

از تو یک عمر شنیدیم و ندیدیم تو را            به وصالـت نرسیـدیم و نـدیـدیم تو را

روزی ما فـقـرا شربت وصل تو نبود            زهر هجر تو چشیدیم و ندیـدیم تو را

ای يـگــانـه يــادگــار فــاطـمـه         عشق حـيدر، ای نگــار فاطمه

ای يـگــانــه زائـر قــبـر بـتـول         شـمع ســوزان مــزار فـاطـمـه

دلـدار زهـرا راحت جـانـم تو هـسـتی            تنـهـا دلیل اینکه می خـوانـم تو هستی

 آنروزهایی که کسی دور و برم نیست            آقا خــدا را شکــر، می دانم تو هستی

شوق عراق و شور حجاز است در دلم           جامه دران و سوز و گداز است در دلم

پل می زنم به خویش مگـو از کدام راه           راهـی که رو به آینه باز است در دلــم

تو کـه می تــوانی بمانی بمــان         عـزیزم تو خیلی جـوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جانی بمان         زمین گـیر من، آسـمانی، بمان

بـازهم ای دخـترِ  پيـغـمبرِ اكــرم بـمان           مَرهَمِ دردِ علي، اي دردِ بي مَرهَم بمان

زندگيِّ رو به راهی داشتم چـشمم زدنـد           كوريِّ چشمِ همه با شانه هايِ خـم بمان

غروب بود وغمی می وزید در کوچه           و پلک فــاجعه ای می پـرید در کوچه

هوا گرفته زمین تیره آسمان ها تــار          غروب بود و شب امّا رسید در کوچه

رنگِ پــایـیــز به دیــوارِ بهاری افــتاد           بر درِ خانه ی خورشید شــراری افتاد

فــاطــمه ظرفیت کــل ولایت را داشت           وقت افــتــادن او ایــل و تبــاری افتاد

تفـسـير رنجـنـامۀ كـوثـر نگـفـتـنی ست           تـشريـح حـادثـات مـكـرر نگـفـتنی ست

مبنای روضه خواندن ما بركنايه است           بــاور كـنـيد روضۀ مادر نگـفـتنی ست

یــافـتم میـقـات من پـشت دَرَست           حفظ صاحب خانه از حج برترست

رَمی شیطان کردم از امـر جلیل           تــا بگـیرم کـعـبه از اصحاب فیل

ای شمع سینه سوخته‌ی انجمن عــلـی         تــقــدیر تست سوختن و ساختن، علی

ای رهبری که منزوی‌ات کرده جهل خلق         ای آشــنــای درد، غریب وطن عــلی‌

پــرواز آســمــانی او را مَــلک نداشت         ماهی که در اطاعت خورشید شک نداشت

سنگش زدند و دست ز افشای شب نَشُست          آن نور ناب، واهمه ای از مـحک نـداشت

دست نوازشش دگراز کار مانده است           بر بـازویش مدال غـم یـار مانده است

با اینکه نا ندارد و قــامت کـمان شـده           چون کوه پشت حیدرکرار مانده است

آئـیـنــه دار اُمِّ ابــیــهــا صـبـور بــاش           زینب در این دو روزۀ دنیا صبور باش

دنـیا اسیـر درد و غـم بی مـلالی است           در این سکوت سرد تماشا صبور باش

وقتی که آسمان و زمیـن تـار می شود            دسـت سیــاه فـتـنــه پــدیــدار می شود

یــارب ببین چگــونه علــمــدار لافتی            در حـلــقـه طنــاب گـرفـتـار می شـود

نیمه شب، اشک،‌ عزا، آه چه غوغا شده بود         مجلس خـتــم عــلــی بود که برپــا شده بود

گــریــه کن: دیــده ي خــونــبــار ولــی الله و        روضه خوان:چشم کبودی که معمّا شده بود

با آنکه نفسهای پر از بـال زدن داشت         در چشم کبودش رمق بودن من داشت

گــلــدوزی پــیــراهــن او تا شب آخـر         با من که نه! با اشک وغم و ناله سخن داشت

بــانــو ســه مــاه منتظر این دقـیقــه ام            مشغول کار خانه شدی! خوش سلیقه ام

زهــرا مرا چه قـدر بــدهکار می کنی            داری برای دل خوشی ام کار می کنی؟

در اولیــن نـمـاز غــریـبــی بــدون تــو           جــز اشک من نمانده نصیبی بدون تو

دست علی پس از تو به کاری نمی رود           دیگرنه آن دلی ست شکـیـبـی بدون تو

برای روضۀ زهـرا به ما تـوان بدهـید           به چشم گریه کنان اشک بی امان بدهید

برای سـیـنه زدن در عـزای مـادرمان           در این حســینیه ها بیشــتر زمان بدهید