اشعار

منی که بـر همه عـالـم گـره گــشا بودم           مـیــان مـوج مـصیـبــات مـبــتــلا بودم

همیشه غفلت اصحاب دردِسر ساز است           به وقـت فـتـنه چـه بی یـار و آشنـا بودم

می سوخت بین شعـله ها بال و پر تو            آتـش نشـد شـرمـنده از مـوی سر تو

با رفـتن تو آسمـان هم گریه می کرد            آن شـب نبود عمامه ای روی سر تو

بــاز از دعــای مـادر نــام آشـنـای ما            امشب بساط روضه به پا شد برای ما

خون گـریـه می کـنـند تـمام سـتـاره ها            همراه چـشـم های زمیـن پـا به پای ما

عالم ز آه، تیره تر از صبح محشر است            خـون جـگـر به دیـدۀ آل پـیـمـبـر است

شهر مدیـنـه گـشـته عـزا خـانـۀ وجـود            رخت سیاه بر تن زهرا و حـیـدر است

از بوستان فاطمه، عطر و شمیم داشـت            با دوستـان فـاطـمه، لطف عمـیـم داشت

خواندند اهـل معرفت او را "نگین ری"            با آن که نام و شهرت "عبدالعظیم" داشت

ای بلــنـدای عشق قامــت تــو            ای ســلام خـدا به ســاحت تـو

خـاک بوس سیـادت تـو زمین            جایگاهت ولی به عرش برین

بــرای اوج نـوشـتـنـد بـال وا شــده را            نزول نیست، به معـراج آشـنـا شده را

تو هـمـزۀ اَحَـد و حـمـزۀ اُحـد هـسـتـی            چگونه شرح دهم جلـوۀ دو تا شـده را

گـمــان نمی کنم این روح پیکرم باشـد            تــنـی که مُـثـلـه شـده در بـرابـرم باشد

گمان نمی کنم این تکـه های پخش شده            هـمــان عـمــوی رشیــد پـیـمبـرم باشد

دیشب برای دفـتر من همّ و غــم شدی            بی حرف پیشِ مطلعِ حرفِ قـلـم شدی

باور نکـرد نیست سـرانجـام در زمین            مهمانِ رسـمی شب شـعـر خودم شدی

تخریب کرده اند حرم و بارگــاهـتــان            آنها که زنــده انـد به لطف نگــاهـتـان

بر روی مهربـانـیـتـان چـشـم بسته اند            با خود نـگـفــتــه اند چه بوده گناهتان

از صـفـای ضــریح دم نـزنـید            حرفی از بیــرق و علــم نزنید

گریه های بـلـند ممنـوع  است            روضه كه هیچ، سینه هم نزنید

روزی ایـنجا بهار داشته است            چـار سـنگ مزار داشـته است

به حـریــمـش پــنـاه مـی بـرده            هرکه با هرکه کار داشته است

باید بـرای یــار حـریـمـی درست کرد            گنبد برای مرد کــریــمی درست کرد

بـایـد بــرای تـربت خــاکــی مـجـتـبـی            از آه سینه ســوز نسیـمی درست کرد

یک روز می آیی و علم می سازی            در شهر نــبــی باب کــرم می سازی

مانـنـد گـذشـتــه بلکه بـهـتــر از آن            در خــاک بـقـیـع هم حـرم می سازی

ای دیده ها به سوی تو یا صاحب الزمان           از غـصّـۀ فـراق تـو الـغـوث و الامـان

حـالا که دشمن از غـم مـا شاد می شود           وقت است تا به شیعه کنی روی خود عیان

بوی ظهـور می رسد از کـوچـه های ما           نــزدیک تـر شـده به اجـابت دعـای ما

دیگر دو بـال آرزوی مـا شکسـته است           از انــتـظار پـر شـده حال و هـوای ما

بین من و تو،جز منِِ من فاصله ای نیست           تو پیش منی، من ز تو دورم، گله ای نیست

ما مدعی و نفس پرستیم و صد افسوس           در خیل مریدان که دل یک دله ای نیست

بی تو گذشت آن هـیجانـی که داشتیـم            آن عشق پـر شـرار نهانی که داشتیم

روزیّ مـا نـبــود بـبـیــنـیــم شـاه را            نـاکـام مـاند عـمـر جـوانی که داشتیم

فکرم همه‌جا هست، ولی پیش خدا نیست           سجادۀ زر دوز که محراب دعا نیست!

گفـتند سر سجده کجـا رفـتـه حــواست؟           اندیشۀ سیّال من، ای دوست، کجا نیست؟

ای دل به دست موج هوس هر طرف مرو           با این حباب در پـی کسب شـرف مرو

چشم کـریم مـانده به راهت که در زنی           بیهوده پس به این طرف و آن طرف مرو