اشعار

امـــام اول و افــطار آخــریــنش بــود           که دخترش به دعا دست بر فلک برداشت

اگرچه سفره اش از نان و شیر رنگین بود          «علی به خاطر زخم دلش نمک برداشت»

چیزی شبیه رایحه ای می وزید و رفت            شبها به شانه نان و رطب می کشید و رفت

افـسـوس قــدر و منـزلـتـش را نداشتند            تا در جوار کـوثــر خود آرمیـد و رفت

سکــوت می وزد و دیـده ها پریشانند           ستاره های حــرم بیـقـرار و گـریانند

هــزار آدم آواره ی پـریـــشـان گــرد           دوبــاره منتـظـر ســوره های انسانند

الهی کوفه را لطف و صفا نیست            نشان از ناله های مرتضی نیست

تــمــام نـخـلـهـا چـشـم انتـظـارنـد            که آبی بهتر از اشک وفــا نیست

صبـرم تـمـام شد کـفـنـم را بیـاورید            رخت رهــایی از بـدنـم را بـیـاورید

روحم میان این قفس تنگ خسته است            ازعــرش نـور، پـیـرهنم را بیاورید

خدایا مشکل از کار منِ مشکل گشا وا کن           بُوَد درمان من زهرا، مرا مهمان زهرا کن

اجل از بعد زهرا منتظر بودم که برگردی           بیا امشب علی را بین شهـر کوفه پیدا کن

در دل محراب خون جای من است            نــغــمــۀ تـکــبـیــر آوای مــن است

روزه ام را در سـحــر قـاتـل گشود            زان بخون آغشته لب های من است

کنــار من، صدف دیــده پُر گهر نکنید            به پیش چـشـم یتیمان، پـدر پـدر نکنید

تــوان دیــدن اشک یـتیم در من نیست            نثار خـرمن جــان عـلی، شــرر نکنید

اگـر نگــاه کـنـی پـیـش پای چـشمـانت            یـتـیـم پُــر شده در کوفه های چشمانت

مگر چه دیده ای از شهر کـوفه آقـا که            گـرفـتــه بــاز دوبـاره هـوای چشمانت

درد دلهـام برای تو حسین بسیار است            بسته ام بار سفر چشم به راهم یار است

خوشی عمر مرا بود به نه سال فقـط            بعدِ زهرا علی از دست فلک بیزار است

با خود بگذارید كه نجــوا كنـد امشب            این روح مگر بال و پری واكند امشب

یك لحظه دگر طاقت این هجـر ندارد            سخت است تحمل، غم زهرا كند امشب

ای كـاش بگیرند از امـروز سـحـر را            ای اهــلِ حــرم سیـر بـبـیـنـید پدر را

شمشیر پُر از زهــر گرفته ز طبـیبان             بر نسخه ی تو فرصت اما و اگر را

با آنـکـه اسـتـقـامت تـو فــرق می کـند            این روزهـا حـکـایت تو فـرق می کند

اینجاست درد، دشمنت آخر غریبه نیست            بعد از رسول، غربت تو فرق می کند

عــالــم و آدم کند گـریــه برای عــلـی            حیف که در خاک رفت قدّ رسای عـلی

نـخــل بوَد مـنـتـظـر چاه بوَد بی‌قــرار            حیف که خاموش شد صوت دعای علی

شمعی که به هرگوشه هزار انجمنش بود            افـسـوس که عـالــم همه بیت‌الحزنش بود

با آن که علی در دل یک خلق، وطن داشت            در جـامـعـه پـیـوستـه غریب وطنش بود

به خون شستند بیت ذات پاک حق تعالی را            الا ای اهل عالم عاقبت کُـشتند مولا را

چه دیدید از علی جز مهربانی مردم کوفه            چرا کشتید آن تنهاترین تنـهـای دنیا را

نه همین خون علی دامن محراب گرفت            ز دل زیـنب بی مـادر خـود تـاب گرفت

او نشد کشته که عدل و شرف و تقوی مرد            مرگش از دیدۀ صاحب نظران خواب گرفت

که دیده بی کـفـنی را کفن کند بـدنــی را           که دیده دست حسینی مدد کند حسنی را

حسین آب بریزد حسن به اشک بـشـوید           که دیده غسل نهانی به نعش بت شکنی را

دیشب سحر را باب محنت باز گــردید            سوز و گداز مـرغ شب آغــاز گــردید

دیـشـب درون سـفـرۀ شب زنـده داران            غم بود وماتم بود و رنج ودرد وحرمان

ای مرغ سحر! صبح شد و یـار نـیامد            ای شب! چه شد؟ آن شمع شب تار نیامد

ای نخل! غریبی که به دامان سحرگـاه            آبـت دهـد از دیــدۀ خــونــبــار نــیـامد