اشعار

تشریف زهــرآلــود دست نــاکـسانی            کرده است باغ چهره ات را ارغوانی

رخت عزا بر قامت عمــرت کـشیده            یعنی همان از اولش هـم در خــزانی

بانو ســلام، دخـتــر مــوسای طـورها            هر جا قدم زدی شده کـوهی ز نـورها

من عــاشقِ قــدیـمیِ این خــانــواده ام            راهی شدم به محـضرت از راه دورها

در سرد سیر شهر دل، روح بـهــاری            در  شوره زار سینۀ من چشـمه ساری

می خواهی امشب بر کویر دیـده گـانم            با روضه هایت باغی از شـبـنم بکاری

این دل شــده بی قــرار تو معصومه            پر زد به ســوی دیــار تو معـصومه
دیدم همه جا عــطــر رضا پـیـچـیده            در لـحـظــۀ احـتـضــار تو معصومه

گر چه دیـــدار بــرادر نرسیــدی بانو!            بــدنــی زیــر سـم اسب نـدیـدی بـانـو!

خـبــرِ چــنــد بــرادر تو شـنـیــدی امّا            ســرِ نــی آیــۀ قــرآن نـشـنـیـدی بـانو!

آن که نامش کرده عالم را مسخر زینب است          آنکه وصفش می رباید هوش از سر زینب است

مادرش آموزگــار مکتب شرم وحـیـاست          فارغ التحصیل دانشگاه مـادر زینب است

خـدا پـیـداست در آیینۀ چشمان دلبـندش           زنی که نیست جزاحمد کسی درحد پیوندش

به آن بالانـشینی باید ام المومنـین گویی           که جز زهرا نباشد در دوعالم مثل و مانندش

ای ز نسل پاک کــوثـر فاطمه           زینب موسی بن جعفر فاطمه

از تبار عصمتی معصومه ای           یــادگــار بی بــی مظلومه ای

ای فُلك عاشقی ز چه پهـلو گرفته ای         ای بحر عشق از چه به غم خو گرفته ای

تاریك شد دو چشم علی بی طلوع تو         چندی ست از عزیز دلت رو گرفته ای

ندیدم هر چه گشتم، کوچه کوچه، ردّ پایت را           چه میشد؟ کاش میشد! بشنوم من هم صدایت را
قـتیل قـبـله! دردت را بلا گردان دیـریـنم           چه می شد؟ کاش می شد! تا سپر باشم بلایت را

خون خـدا می چکد، از گلِ روی حسین            هستی این هست وبود، بسته به موی حسین

اشک همه اولیاست، وقف لب خشک او            خـون دل انبـیاست، خـون گـلوی حسین

بُــرد در شب تا نـبیـنــد بـی‌نــقـاب            مــاه نــورانی تـر از خــود، آفـتـاب

بُرد در شب پیکری هم رنگ شب            بعد از آن شب، نام شب شد ننگ شب

تو شعر نــاب کتاب زمـانـه ای مــادر           تو بهـترین سخن جــاودانـه ای مــادر

یگـانگــی ست از خــدا و می گــویـم           پس از خـدای یگــانه، یگانه ای مـادر

به پیغامی من دیوانه را دیـوانه تر کردی          مرا از لطف و احسانت حبیبا با خبر کردی

چو بشنیدم پیامت را که عمری ناظرم بودی          شدم شرمنده از رویت چسان با من تو سرکردی

پـر پـرواز گـشـودی و مـهـیـا شـده ای            زهـر افتاده بجانت که چـنین تا شده ای؟

زندگانی تو ترکیب هـزاران داغ است            آنچه اجــداد تو گشتند تو یکجا شده ای

از ازل آب و گلم گفت: که من کوثری ام            فاطمی دین و حسینی، حسنی، حیدری ام

همۀ دلخوشی ام ای گل زهـرا این است            که خوش اقبال از این مرحمت داوری ام

زهر افتاده به جـان جـگـرم مهدی جان           لرزه انداخت ز پا تا به سرم مهدی جان

به لب خـشـک پــدر آب گـوارا برسـان           که من از سوز عطش شعله ورم مهدی جان

ای ز حُـسنت عـیان جـلـوۀ داوری           طلـعـتـت احمدی صولتت حیــدری

: امتیاز

از غـم هـجـر دلـم شـوق گـریبان دارد           دل هجران زده آیا سر و سامان دارد؟

نه فـقـط در غـم دلـبر دل من می سوزد           هر طرف می نگرم عاشق حیران دارد

دم می دهی به سینه که طـوفانی ام کنی            تـا زائــر شـکـسـتـۀ بـارانـی ام کـنـی

سی شب گذشت خوب نمک گیرتان شدم            می خواستی که تـشنۀ مهـمانی ام کنی