اشعار

اي سـورۀ نـامت تـفــسـيـر اعـطـيـنـا            زهرا ترين زينب، زينب ترين زهرا

خــيــر کـثــيــر تــو، آئـيـنه کــوثــر            نــامت ســرآغـاز تـکـثـيـر خـوبـي ها

تا ابـد بـاغـچـۀ عطر بهار است اینجا            دست گلهاست که بر دامن یار است اینجا

هــر طرف رایحــه بــاغ تجــلی دارد            به گمـانم سـحـر آیـنـه زار است اینجا

تو مـسیحا زاده اما دخـتـر موسی شدی           مــریــم قــدیــسـۀ ذریـۀ طـاهــا شـدی

در میان شوره زار قـم بهشتی سـاخـتی           مثل کوثر آمدی جوشیدی و دریا و شدی

میخـواستم كه جانب میخانه رو كنم            دستِ نیاز حـلـقـۀ جــام و سبـو كنم

در ســاحل نـیــاز نـشـیـنم امـیـدوار            دل را به شـطّ بــاده دَمادم فـرو كنم

وقتي دلم کـنـار ضـريح تو جا گرفت          نوري ز فيض کـوثر بي انتهـا گرفت

يادم نمي رود که ز الـطاف مـرقـدت          هر بار قلب مرده من هم شـفا گـرفت

جایی که کوه خضر به زحـمـت بایستد           شـاعـر چگونه پیش تو راحـت بایـستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است           قــلبــم از اشـتـیـاق زیــارت بـایـسـتــد

ســائـل لـطـف نـوشـتـنــد بــنـي آدم را           سـرِ اين سـفـره نشاندند همه عـالـم را

صبح فـردا عجـبي نيست اگر بنـشانند           يك طرف آسيه و يك طرفت مـريم را

دلم سه شنبه شـبی بـاز راهی قـم شد            کنار درب حرم، بین زائـران گم شد

نگاه چـشـم تــرم تا به گـنـبدت افـتاد            دوبــاره شیـفتـۀ رنگ زرد گـندم شد

ازشب میلاد تو اینگونه حاصل می شود         ماه، روز اول ذی الـقعـده کامل می شود

بارهـا سـر در مـیـارد از شب میـلاد تو         تا که جبرائیل ازخورشید غافل می شود

چـشم دلم به سمت حـرم بـاز می شود            با یک سـلام صبح من آغـاز می شود

پَـر می کشد دلـم به هـوای طـواف تو            وقتی که لحظه لحـظۀ پـرواز می شود

تاجـی از آفـتــاب سر قــم گــذاشـتـنـد           نـوری ز عشق در دل مـردم گذاشتند

بانو! تو آمدی: سر هر ســـفـرۀ تــهی           سیب گـلاب و سبــزه و گندم گـذاشتند

شکـر بــر مـنّـت خــدا داریـم            بــاز هـم شــوق ربّــنـا داریـم

ما ز یـمن حضور سـبـز شما            دلی از عـشـق با صفـا داریم

پخش سبک

غم مدینه، با دل سرشته   ــــ     خاکش تر از اشک فرشته    ــــ   با اون غریبیش بازم بهشته
غریب امام صادق، غریب امام صادق ، غریب امام صادق ( ۲)

پخش سبک

یــه مـدیــنـه، یــه بــقـــیـعِ،               یـه امــامی کــه حـــرم نـداره

   سینه زن ها، کسی نیست تا             روی قبرش یه دونه شمع بذاره

تنـهـا نـشد ز زهـر ستـم آب، پـیـکـرت           یک عمـر ریخت آتش انـدوه بر سـرت

هـر روز بـود روز تــو از دود آه شب           هر لحظه ریخت خون دل از دیدۀ ترت

گرد و غبار غــم زده خیـمـه به سینه ام           مـن زائــر قــبــور غــریب مــدیـنــه ام

آنجا که گریه ها همه خاموش و بی صداست           هرکس بمیرد از غم آن سرزمین رواست

نا جوانمردان از اینجا صحن را برداشتند           کاش می گـفـتـند گـنـبد را چرا برداشتند

زائری آمـد کـنـار قــبـر آقـایـش نشست           با کـتـک او را ز قـبـر مجتبی برداشتند

آئـينه بـود و سنگْ دلـش را شكسته بود           گوئی به پایِ لحظـۀ مرگش نشسته بود

آن شب دلش برای زيـارت گـرفـته بود           از شوقِ وصل، بندِ دل ازهم گسسته بود

از سـوزِ زهـر آب شد از پاي تا سـرم           با اشـك هـم قـدم شـده سـاعـات آخـرم

پايم به سوی قبله، لبم غـرق خون شده           ديگر رمـق نمـانده به اعضای پيكـرم

بقـيـع! بـاز كن آغـوش روح پـرور را           كه در بَـرت بِكِـشی ميهـمـان آخــر را

بقيع! غسل زيارت كن و ضـريح بساز           كه بـوسـه‌ها بـزنی پيـكـری مطهـر را