اشعار

به زمین خوردی وآهت دل ما را سوزاند          جگرت سوخت و این؛ قلب رضا را سوزاند

پشت این حجره دربسته چه گفتی تو مگر          که صدای تو مناجات و دعا را سوزاند

بـاز هـم زهـر شـده مـرهـم بی یـاورهـا           بـاز هـم زخـم زدنـد بر جـگر مـادرهـا

این چه رسمی ست که یک عده پرستوی غریب            بنـشــیـنـنـد درون قــفــس هـمـسـرهـا؟

افـتـاده ای بـه گـوشـه ای از آشـیـانـتـان           گویا به لب رسیده در این بُرهه جانتان

حـتّی مـیان خـانـۀ خـود هم غـریـبه ای           یـعـنـی که بی سـتـاره بُـوَد آسـمـانـتــان

لب تشنه بود، تشنۀ یك جـرعه آب بود           مردی كه دردهای دلش بی حساب بود

پا می كشید گوشۀ حجره به روی خاك           پـروانـه وار غـرق تب و التـهـاب بود

میان حجره غریبانه دست و پا می زد           همان که روضه اش آتش به جان ما می زد

میان اشهآد خود گـاه یا رضا می گفت           و گــاه مــادر مــظلــومه را صـدا می زد

بـابـا رضـا بیـا نـفـس آخـر من است            سـوزان میان تب همۀ پیکـر من است

تا آه می کـشـم ز لـبـم لالـه می چـکـد            یک باغ سرخ رنگ به دور و برمن است

نيش و كنايه هاست كه از يار می خورم           از دست يار زهر شرر بار می خورم

اصلا به جنگ و نيزه و لشكر نياز نيست           وقـتی ميـان خـانـه ز دلـدار می خورم

نشـسته خـاك سر دل، هـوا گرفته شده           به عرش مجلس سوگ و عزا گرفته شده

گلی ز گـلشن زهـرا دوباره پـرپـر شد           شـبیـه حـال عــلـی حـال ما گـرفته شده

تـویی اجـابـت سبــز دعـای خـاکی ها            جــواب جـمـله یـا ربـنـــای خـاکی ها

خــدا وجــود تـو را آفــریـد تا بـاشـی            وجـود جـود خـدایـی بـرای خـاکی ها

پائـیزی است حال و هوای جوانی ات         طوفان غم رسیده كه سازد خزانی ات

تاثیر کرده زهـر به اعضای پـیکرت         چون لاله ای نموده تو را ارغوانی ات

در وجــود تــو جـــود را دیــدم            جـلــوه هــای سـجــود را دیــدم

تـشـنـه بـودم تو را صـدا زدم و            مــهـــربــانـــی رود را دیــــدم

باز هـم قـافـیـه ها سـوز و نـوایی دارد           در این خـانـه سـر شـوق گـدایـی دارد

زائـرت تا به ابد مـحـو حـرم می مـاند           دیدن صحن و سرای تو صـفـایی دارد

درود بـر تـنِ عــریـان سـیــدالـشـهـدا           سـلام بر لب عـطـشان سیــدالـشهدا

ز نوک نیـزه شده ملک بی حدود خـدا           پُــر از تــلاوت قــرآن سیــدالشهـدا

من غم و مهر حسین با شیر از مادر گرفتم           روز اول کامـدم دسـتـور تـا آخـر گرفتم

بر مشام جان زدم یک قطره از عطر حسینی           سبقت ازمشک و گلاب ونافه عـنبر گرفتم

چون زخم های روی تنت گریه ام گرفت           از پـیـرهـن نـداشـتـنـت گریه ام گرفت

بـا دیـده های سـرخِ جگـر مثـل مـادرم           هنگام دست وپا زدنت گـریـه ام گرفت

با احـتـیــاط لالـۀ مـا را پــیــاده کـن            عباس جان، سـه سالۀ ما را پیاده کن

با احـتـیـاط بار حرم را زمین گــذار            زانـو بـزن وقار حرم را زمین گذار

بـاور نـمی کـنم سـر نـیـزه سـرت بُود           این تکه پـاره ها به زمین پیکـرت بُود

باید کفـن به وسعت صحرا کنم تو را           هر جا نظاره می کنم بدن اطهرت بُود

روز عاشوراست یا آغاز روز محشر است           آسمان دود و زمین، مانند کوه آذر است

جسم هفتاد و دو ثارالله، بر روی زمین           برفراز نیزه، چون خورشید تابان یک سر است

نامه بنوشتند تا در کوفه مهمانش کنند؟           یا بر او بـندند آب و منع از نانش کنند

نامه بنوشتند بر آن کعبه کارندش نماز           یا صلات جمعه جمع آیند و قربانش کنند

دیـده بگـشـا تا شود تنهـاییِ من بـاورت           نیمه جان هستی ومن چون جان گرفتم دربرت

همچو گیسویت مرا این سو و آن سو میکشی           می کُـشی آخـر مرا با گـریه های آخـرت