اشعار

دارد بساط مــاه خــدا جــمــع می شود            از سفره نان و آب و غذا جمع می شود

آن دامنی که دست کرم پهن کرده بود             دارد ز دست های گــدا جــمع می شود

آقــا ســـلام! مــاه مـبـارک تــمـام شـد            شـب­ هـای آخـر من و مـاه صـیـام شد

درهایی از ضیافت حق بسته شد ولی            پــشـت در نــگــاه شـمـا ازدحــام شـد

سرخوشم از باده ای که یار دستم میدهد            جام اشکی که  سحر دلدار دستم میدهد

همرهان بار سفربستند ومن جا مانده ام            گفتم آخــر روسیاهی کـار دستم  میدهد

وقتی سحر به عشق تو بـیدار می شوم           حس می کنم که محرم اسرار می شوم

تنها تویی گــره زدلــم بــاز می کــنـی           من هـم به این دلـیـل گرفتـار مـی شوم

یــا عَظیــمَ المَن! گـنــاه آورده ام            غــافـرُ التــَوب!  اشتباه آورده ام

لا تُــؤدِّبنی،  خــودم شــرمنده ام            تــازه قــلــبم  را به راه آورده ام

هرکه سوز جـگرواشک روانش دادنـد            بر ســر کــوی مناجات مکــانش دادند

آنکه گردید نظــرکرده صاحب نظران            جلوه حضرت مـعـشــوق نـشانش دادند

در شب قــدر دلــم با غـزلی هم دم شد           بین ما فاصله ها واژه به  واژه کـم  شد

بیت هایم همه قرآن روی سر بگرفتند            چارده مرتبه ...آنگــاه دلــم محـرم  شد

کو یک نفر که یاد دل خستگـان کنـد؟           یا لا اقــل حــکــایت ما را  بیـان کند

من زیر بـار معصیـتم ضعف کرده ام           دستی کجــاست تا مدد  نـاتـــوان کند

عـمرم به سر رسـید نـشد یـارتـان شوم            آقــا نـشــد کـه لایـق دیـدارتـــان شـوم

غـفـلت بـسـاط کـرد سـر راه طـفـل دل            رویَـم نـشد که راهیِ بــازارتـان شـوم

یا رب دوباره وقت دعـای سحـر شده            این دل برای بــزم دعـا مـفـتـخر شده

اُدعونی استجب لکـم از تو خدای من             بر من بشارتی است که وقت نظر شده

هر که دارد سر سودای خـدا بسم الله            هر که دارد غــم مهمانی ما  بسم الله

میــزبانان سحــر مـنـتـظـر مهـماننــد            هرکه خواهد سحـر اهل بکا بـسم الله

ای آنکه در فضای دعـا می خری مرا             تا اوج وصل حضرت خود می بری  مرا

مثـل همیشه با نظـر رحـمتـت بـبخـش            حـال دعــا و زمــزمـه ی بهـتـری مرا

حــال و احــوال گـرفتـار تماشــا دارد            گــریــه ی عبد گنـه کـار تـماشا دارد

آمدم گــریه کنـم تا که نگــاهی بکــنی            چون ستــاره به شـب تـار تماشا دارد

در پیـشگــاه قــدسی تو ای خــدای من            می دانــم اینکه رنــگ ندارد حنــای من

ازبس که توبه کردم و توبه شکسته ام            چنگی به دل نمی زند این تـوبه های من

ما را به حق ساقی کــوثـر قـبول کـن            با ناله های هر شب حیــدر قبـول کن

ما بچه های مــادر پهلــو شکسـته ایم            ما را به حق پهلوی مــادر قبــول کن

گرچه من پشت درم، راه ندی حق داری           گرچه من دربدرم، راه ندی حـق  داری

بسكه من اين در و آن در زده ام حالا كه           خـورده اينجا گذرم، راه ندی حـق داری

مرا به خلوت و ذکر شبانه راهی نیست            چرا که سهمیه ام غیر روسیاهی نیست

همیشه غیر تو را کرده ام طلب از تو            ببخش! نیت و مقصود من الهـی نیست

از نسیــم سحری روح به جانــم دادند            چشمی ازخون جگر اشک فشانم دادند

تا شــدم هم نـفس مـحـفـل رندان سحر            لــذت زمــزمــه و آه و فــغـانـم دادنـد

فردای محشر کار دشوار است ای دل            بیچاره  آنکس که گرفتار است  ای دل

هر کس که حب فــاطمه در دل نـدارد            آنجا یقیـنا بی کس و کـار است ای دل

من را هميشه خواندی و نشناختم تو را            از غـصه ها رهاندی و نـشناختم تو را

اين بـنـدۀ اسـيـر معـاصـی و نـفـس را            از درگهت نـراندی و نشنـاختم تـو را