اشعار

تـیـر ستم چو بر دل سلطان دیـن رسید           بس بی امان به قلب رسول امین رسید

نـه طـاقـت سواری و نـه حالـت نـبـرد           یکـباره جـسم اطهر او بر زمین رسید

می سوخت در لهیـب تبی آتـشیـن زمین          می ساخت پایه های غروری نوین زمان

خورشیـد هم چو کـشتی آتش گرفـته ای          آواره بـــــود در دل دریـــای آســمــان

ای گـوهـر ولای تو در جـوهـرم، بـيا            تا پَـر نشست تيـر غـمت در پـرم، بيا

آتش گـرفـتم از تب عشق تو، سـوختم            ای كرده سوز هجر تو خاكـسترم، بيا

روی تـو را ز چـشـمۀ نـور آفـریـده اند           لـعـل تـو از شـراب طهـور آفـریـده اند

خورشید هم به روشنی طلعت تو نیست           آئــیــنـۀ تـو را ز بــلــور آفــریــده انـد

اگر راز دلم گویم حدیثش را تو می دانی          مرا از لطف خود هردم به بزم خویش میخوانی

خلیلی؟ یوسفی؟ نوحی؟سلیمانی؟ نمیدانم          دم پاک مسـیحا و کف موسی بن عمرانی

کو یک نفر که یاد دل خستگـان کنـد؟            یـا لا اقـل حکـایت ما را بــیـان کــند

من زیـر بار معصیتـم ضعف کرده ام            دستی کــجـاست تا مـدد نــاتـوان کـند

پرده را می درم اما تو هـمان ستاری          رشته را می برم اما تو نگه میداری

روح در آئینه  ازشرم ترک خواهد خورد          تـو اگر چنـد قلم جـرم مـرا بشمـاری

می سوزم از شـرار نفس هـای آخــرت            از لحــن جانـگـــداز وصایای آخرت

دستم به دست بی رمقت می شود دخیل            در پیــش دیـدگــان گـــهربار جبرئیل

سلام بر تــو که خیر النسا به ما دادی           سـلام بر تو که درس وفـا به ما دادی

سلام برتو که با جان، بها به ما دادی           سلام بر تو که روح عطا به مـا دادی

همسنگر بی مثل و مـانـندم خــدیـجــه            در عشق تو یک عمر پابندم خدیجه

ای در تمام عرصه هاسنگ صبـورم             ای یــاور دیــرینه ام کــوه غــرورم

دارد برای همسر خود گــریه می کند            با گریه های کوثر خود گریه می کند

همســر فقط نبود خـــدیــجــه برای او            او در فراق یاور خود گریــه می کند

می سوزم و چوشمع سحر آب می شوم            از غصه ی فــراق تو بی تاب می شوم

دارم به پای پــیــکــر تو گـریه می کنم            بر لحظه های آخـــر تو گــریـه می کنم

بهشت را مبــر از خانه نــاگهــان بانـــو            برای بــی کسی فــاطـمـه بــمـان بــانــو

به جان دختر مظلومه ات مرو از دست            مــســاز اشــک یــتــیـمانه را روا بانــو

مدیـنـه حـسـیـنـت کجـا می‌رود؟           اگـر می‌رود شب چـرا می‌رود؟

غـریب وطن نـیمه‌شب از وطن           غــریـبـانه پــیـش خــدا مـی‌رود

شیعیان دیگر هوای نیـنوا دارد حسین           روی دل با کـاروان کـربلا دارد حسین

از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست           مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین

وقتی که می رفـتند دنیا گریه می کرد            شهر مدیـنه مثل زهـرا گریه می کرد

وقـتی که می رفـتـنـد پـشت پـای آنهـا            چـشمان جـبرائیل حتی گریه می کرد

ای شمع من بسوز كه پـروانه می رود          زين آستان، صاحـب اين خانه می رود

ای شـهـر ِجـدِّ اَمـجَـد و والا تـبـار من          بنگر حسين چگونه از اين خانه می رود

ای علـمـدار سپه در دلِ شب بار ببـند           محـمـل پـردگـيان دوز ز اغـيـار بـبند

همۀ اهل حرم را به حرم كن احضار            كودكان را به محبت دلِ شب كن بيدار

می رسید از قــلــه هـای کــوه نــور          از بلنـــدای تــشــرف در حــضــور

فــــرش استقبال راهــش مـی شـدنـد          هر چه جن و هرچه انس و هر چه حور

نور تو گر نبود مسلـمـان نمی شدم           بر سـفـره ی کریم تو مهمان نمی شدم

لطف محــمدی تو بر من مقــام داد           ورنه ز نسل حضرت سلمان نمی شدم