اشعار

قـلبی که در آن، نور خدا خواهد بود            در راه یـقـین، قـبـلـه‌نـما خـواهـد بود
آن‌کـس که اطـاعـت از خـداونـد کـند            او شـیـعۀ راسـتـیـن مـا خـواهـد بـود

وقتی که زهرِ کینه ز زین تا جگر رسید            انگار قصّۀ غـم عـمرش به سر رسید

از سـوز زهـر نـالـۀ جانکـاه می‌کشید            از فـرط تـشـنـگی چِـقَـدَر آه می‌کـشید

من ز طـفـلی غـم و انـدوه مکرر دیدم            کـربـلا بـود که لـرزیـدن دخـتـر دیـدم

سخت‌تر زآنچه حسن دیده در آن کوچۀ تنگ            من در این دشـت بـلا چند برابر دیـدم

السلام ای گـلـبن بـسـتان زین العـابدین            نـوربخـش عـالـم هـستی امام پنـجـمـین

ای گل باغ ولایت نجـل خـتم المرسلین            جان زهـرا هـسـتی مولا امیرالمـومنین

والا بـود مــقــام تـو یـا بـاقـرالـعـلـوم            جـانـم فـداى نـام تـو یـا بـاقـر الـعـلـوم
اى پنجمین امام که چشم خواص است            دائـم به لـطـف عـام تو یا باقـرالعـلوم

زمین و آسمان ای شیعه در حزن و غم است امشب           همه اوضاع عالم زین مصیبت درهم است امشب
امام پنجمین شد کشته از زهر هشام دون           مدینه غم سرا از این غم و زین ماتم است امشب

عرش را با ماه و با خورشید روشن کرده‌اند            آسمـانی‌ها لـبـاس نـور بـر تن کـرده‌اند
عالم افـلاک را گلزار و گلشن کرده‌اند            با حـریـرِ ابـرها راهی معـیّن کـرده‌اند

وحی در هفت آسمان تا می‌زند ناقوس را           می‌برد از خواب عالم وحشت کابوس را

پا به پای ناخدای خویش می‌خـواند خدا           مـحـرمـیت‌نـامـۀ بـین دو اقـیـانـوس را

یاعلی گفت با تمام وجود تا همه‌عمر با علی باشد           با علی باشد و طنین دلش دم‌به‌دم ذکر یاعلی باشد

آمد و چشم خانه روشن شد از حضورش، تلألؤ نورش           آمد و جلوه کرد تا با عشق، محو نور خدا، علی باشد

گـاه‌گـاهـی نـگـاه مـا را بَـس            بـوسـه‌ای گـاه‌گـاه مـا را بَس

گرچه از دستِ یار ممکن نیست            جـگـری روبـراه مـا را بَـس

گرچه از غم، شکسته بالِ من است            اشک من شـاهـد ملالِ من است
همه‌شب این زبان حالِ من است            یــا جـــواد الائــمّــه ادرکــنــی!

اگر دینی‌ست باقی در جهان بی‌شبهه دین توست           یداللهی که می‌گویند خود در آستین توست

تو حتی قادری خورشید را زیر نگین آری           که «نِعمَ القادِرُ اَلله» خود نقش نگین توست

الا ای مـظـهـر جــود خــدایـی            جوادی حضرت ابن الرضایی
تـو عـبـدالـلـهی و مولای مایی            کـرامت از شـمـا از ما گـدایی

روی خاک حجره افتاده سر ابن الرضا           آه، آه از لحـظـه‌هـای آخـرِ ابن الـرضـا

بر جوانیش بریزد چشمِ پیری، اشک خون           گشته دیگر زندگی، درد سر ابن الرضا

به چشمت میهمان کردی تمامِ عمر، زمزم را           به خاکِ تشنه خواندی آیۀ بارانِ نم‌نم را

تویی آن کودکی که از سکوتش درس می‌ریزد           دهان وا کن که بشناسند از هر علم، اَعلَم را

مبارکی تو و خود رزق بی‌حساب، جواد            ندیـده است شـبـیـه تو را تـراب، جواد

برای وارث جـود رضـا شدن بی‌شک            نشد به جز تو کس دیگر انتخاب، جواد

با آن سِخـاوت و کَـرَم و مِهـربـانی‌ات            حَـقَّـت نـبـود این همه دردِ نـهـانـی‌ات

تاثیر کرده زَهر به هَر عضوِ پیکرت            طعـنه زَنَـد به لالـه، رُخِ ارغـوانی‌ات

بر شانه دارد بیـرقِ شـاهِ خـراسـان را            با هر نگاهش می‌کند تصویر باران را

از کودکی حکـمِ ولایش می‌شود اِمضا            در خردسالی می‌کند او کارِ مردان را

خوشبخت شد آنکس که گرفتار جواد است           عاشـق شدن ما سر اجـبار جواد است

عـمری‌ست گـدائیم ولی غـصه نداریم           سقـف سرمان سایۀ دیـوار جواد است

جـوان خـانـۀ زهـرا غـریبِ زهـرا تو            صـدای نـالـۀ اَمَـن یُـجـیـبِ زهـرا تـو

بـمیـرم از غـمت آقـا کـسی نداری که            غریب و زخمی و تنها کسی نداری که