اشعار

سر فرود آورده‌ام در محضرت بانو رباب           ای بقـربانِ تو و چـشمِ ترت بانو رباب

این منم اُمُّ البـنـین؛ اُمّ الفـضائل؛ باز هم           می‌شـوم آئـیـنه مثلِ مـادرت بانو رباب

ای بر مدارِ عشقِ عـلی، رُکنِ استوار            ای بر سرِ تو سایۀ خورشـیدِ روزگار

ای اُمِّ فـضــل و اُمِّ فــداکــاری و ادب            مستوره‌ای و گنجِ نهان می‌شوی شمار

خانه دارد همچنان حال و هوای فاطمه            دارد از محراب می‌آیـد صـدای فاطمه

بـودنت قـلـب علی را ذره‌ای آرام کرد            همدم حیدر شدی بعد از عـزای فاطمه

گرچه با زهـرای مرضیه برابر نیستی            یا به شأن و مرتبت همسنگ کوثر نیستی

در مـیان خـانـۀ عـرشیِ زهـرا و عـلی            جایگـاه مـادری داری و کـمـتر نیـستی

اگرچه جای او عرش است اما در زمین باشد           که مولایش امیرالمومنین را همنشین باشد

اگر مادر شود اُمُّ الادب دور از تصور نیست           پسر باب الادب باشد، پسر بالانشین باشد

خوب است بانوان جهان این چنین شوند            چون خاک پای فاطمه بالانشین شوند

چون فاطمه‌ست حجت کبرای اهل بیت            خوب است خاک مقـدم امّ‌البنـین شوند

ادب از محضر تو درس ادب می‌آموخت            معرفت دور و برت اصل و نصب می‌آموخت
پسرت درس وفا از تو عجب می‌آموخت            وقت تمرین نبرد از تو غضب می‌آموخت

از همان روزی که دق الباب کردی خانه را            مادری کردی دوباره دختری دردانه را
گرم کردی با دمت حال دل کاشانه را            گرد زینب کرده‌ای تفسیر تو پروانه را

جـز با زلالِ نـورِ الهـی نـسب نداشت            ذکری به غیر نام علی روی لب نداشت
دردی به غیرِ غربتِ شاهِ عرب نداشت            هرگز کسی شبیه به این زن، ادب نداشت

ای بی‌نیاز، وصف مرا جز نیاز نیست            جز رحمتت، گناه مرا چاره ساز نیست

آلـوده آمـدم؛ چه کـسی گـفـتـه یا کـریم            بابِ انابه رو به گـنهـکـار باز نیست؟!

الا مـادر شـکـسـتـه پــرّ و بــالـم            تو رفـتی از غـمت من در مـلالم
نـبــودم تـا سـپــر گــردم بـرایـت            حـلالـم کـن حـلالـم کـن حــلالــم

هـمـه جـا یـارِ بـا وفــا بـودی            یـاور و یـار مـرتـضی بـودی
یک جـهـان شامل دعایت بود            هر زمان دست بر دعـا بودی

آهـی کـشـید آتـش و از شـرم آب شد            آن دم کـه قـاتـل نـفـس بـوتـراب شـد

وقتی که فاطمه به دفاع از علی شتافت            هرچه که بود نقـشۀ دشمن برآب شد

وقتی شد آتش شعـلـه‌ور، افتاد مادر            در بـین آن دیـوار و در، افـتاد مادر

وقتی لگـد زد بــر در خانـه حرامی            نـالـه کـشـیـدم از جگـر، افـتاد مادر

هفت آسمان خورشید و ناهید و قمر دارد            اذن دخول از حق بگیر این خانه در دارد

سرمـای بـیداد خزان بـاغ مرا پـژمـرد            امسال تقـویـمـم بهـاری مخـتصر دارد

روا نـبـود به بیت عـلـی شـرر بـزنـنـد            نمک به زخم جگرهای شعله ور بزنند

حـرامـیان هـمه با قـصـد شـوم آمـده‌اند            که از کبوتر این خانه بـال و پر بزنـند

گویم به چشم خونبار، زهرا خدانگهدار            رفتی ولی به اجبار، زهـرا خدانگهدار

جان بر کف ولایت، ای مادر شجاعت            مقـتـول راه ایـثـار، زهـرا خدانگـهـدار

حمله بعد از قَتل پیغمبر نباشد بهتر است            سوختن را دَر اگر از بَر نباشد بهتر است

در میان شعـله آهن می‌شود مثل مُذاب            پس اگر مسمار رویِ دَر نباشد بهتر است

اصل و فرع آفرینش درخور ذاتش نبود            هیچکس شایـستۀ درک مقـامـاتش نبود

ذکر یا‌ فاطر همان آئینۀ یا فاطمه است            جـوهر فـهـم بشـر یارای اثـباتـش نبود

از چـشم من مگـیـر مجـال نظـاره را            با پلک خود مـبند به من راه چاره را

آئـیـنـۀ تـو بـودم و بـنگـر چه می‌کـشم            وقـتی که آه تو شکـنـد سنگ خاره را