اشعار

این چه شوریست که برپاست چنین بر نیزه؟!            گـوئیا می‌بَـرد از حـادثـه‌هـا سـر، نیزه

هم به قرآن ورق سوخته‌ای رحل شده            هم به فـریـاد امـامی شده مـنـبر، نـیزه

نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من            که می‌آمد صدای ناله‌های پنج‌تن از من

از آن‌جایی که وابسته‌ست جان من به جان تو            جدا کردند سر از تو؛ جدا کردند تن از من

موج صدا دریایی از شور و تلاطم بود            موجی که پیش او حضور صخره‌ها گم بود

با پُتک فـریادش دل دیوار‌ها می‌ریخت            از هیبت او زَهـرۀ دربـار‌ها می‌ریخت

مُحـرم شد مُحـرم تا ابـد مـادام با زینب            پس از کرببلا اسلام شد اسلام با زینب

حسین است او که خوابِ دشمنان را می‌کند کابوس            عـلی آمـد مـیان کـاخ‌های شـام با زینب

محبوب جان و جانِ جهانم، حسین جان            روح و روان و راحتِ جانم، حسین جان

آرامــش خــیـال نـفـس‌هــای زنــدگـی            ذکر هـمیـشه روی زبـانم، حسین جان

کـشتی آشفتگیِ خـَلق را ساحل، حسین            خوش‌به‌حالِ هر که دارد در دلش منزل، حسین

هیچ‌کس با دستِ خالی رد نشد از محضرش            اولین و آخـرین امـید هر سائل، حسین

افـتـاده دست و پـای دلـم، زیر پـای تو            احـرام بــسـتـه‌ام به صـفـا و مـنـای تـو

آن کعبه‌ای که ساخته شد در حجاز، هم            مُحـرم شده است دور سـر کـربلای تو

شبی ابری شدم سجاده را با بغض وا کردم            به بـاران زلال چـشـم‌هـایـم اقـتـدا کردم

دو رکعت اشک باریدم دو رکعت ناله سر دادم            دو رکعت درد دل از دوری‌ات پیش خدا کردم

ساعت هجر تو را لحظۀ پایانی نیست            در تنِ بی رمـقِ ثـانـیـه‌ها جانی نیست

شهر در حسرت فانوسِ سحر می‌سوزد            سالیانی‌ست که این کوچه چراغانی نیست

دنیای بی ‌نگاه تو تاریک و مبهم است            بی‌تـو تـمـام زنـدگی مـا جـهـنـم است!

ای آفـتاب سیـصد و چندین قـمر! بگـو            تا جنگ بدر دیگرتان چند تا کم است؟

کوفه میدان نبرد و سرِ نی سنگر توست            علمِ نصرِ خدا تا صف محشر، سر توست

محـشـری کرده به پا قصۀ عـاشورایت            که جهان تا صف محشر همه‌جا محشر توست

بر روی محملی که به منبر شبیه بود            سرداد خطبه‌ای که به خنجر شبیه بود

یک سو سپاه کوفه و یک سو سپاه شام            تـنهـایی‌اش چـقدر به حـیدر شبیه بود

آمد زمان دفن، خدا پیکـرش کجاست؟!            بر خاک داغ، پیکر شعله‌ورش کجاست؟!

تـا حـنـجـر بـریـده نـدا داد، شـد عـیـان            جسمی که کرده نعلِ فَرَس پرپرش کجاست

زندان کوفه بود که بال و پرم شکست            از طعـنه‌ها دوباره دلِ مادرم شکست

تـسـلـیت عـزای تـو بر مـا حـرام شد            زندان کـوفه بود که صبـرم تمام شد!

دیشب اگر چه ره به سوی قـتلگاه بُـرد            از مـوج‌خـیـز غـم بـه بـرادر پـنـاه بُرد

امروز هم به سوی چمن ره گزیده است            گل‌های باغ سوخته را شب ندیده است

سوی کوفه می‌روم با کاروانِ خستگـان            بدرقه کن خواهرت را می‌رود ای مهربان

روزگاری بود دورِ من ابالفـضلِ عـلـی            هم سفر حالا شده با زینبت، شمر و سنان

راه ما با سر تو تا به خـرابـه‌ست بلـند            بعد تو بر حرمت شامِ عذاب است بلند

عـلـم مـیـر سـپـاه تـو اگـر افـتـاده‌سـت            پرچم عفّت و ایثار و حجاب است بلند

آه، ای بی‌کـفنِ کرب وبلا وای‌حسین            تنت اینجاست سرت رفته کجا وای‌حسین

خاک عالم به سرم خاک نکردند تو را            خاک‌آلـود تنت گـشته رها وای‌حسین

عصر در آتشِ خیمه دل پیغمبر سوخت            آنچنان سوخت که از شعله دل حیدر سوخت

نه فقـط دامن طفـلان، نه فقـط معجـرها            گوشۀ خیمه عبا سوخت، تن اکبر سوخت

به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد            که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد

سری گردن کشید از مرگ، قدر نیزه‌ای روزی            که نامش آفـتابِ جان سرگردان ما باشد