اشعار

هر کوچه و هر خانه‌ای از عطر، چو باغی‌ست           در سینهٔ هر اهل دل و دلشده داغی‌ست
آویخته بر سر درِ هر خانه چراغی‌ست           بر هر لبی از موعد و موعود، سراغی‌ست

سرمای دی گذشته، بهاران رسیده است            شبهای سخت هجر به پایان رسیده است
تـاریخ انـقـضـای مکـاتـب فـرا رسـیـد            دوران حـاکـمـیّت قـرآن رسـیـده است

ای مسیحای دل حضرت زهرا برگرد           آه ای مــاه؛ بـه آه دل تــنــهــا بــرگـرد

بی‌تو هر روز هوای دل ما بارانی‌ست           بی‌تو تا صبح فرج خیر در این دنیا نیست

در صحـن طبعم واژه‌ها هم بی‌قرارند            انگـار حسّ و حال شعـری تازه دارند
وقتی که حرف از مُنتَظَر شد بغض کردند            گفتند یک عمر است که چشم انتظارند

باز دل، چـلّه‌نـشـین حـرمِ راز شده‌ست           مرغ شب، با نفس صبح هم‌آواز شده‌ست
باز با دست سحر، پنجره‌ها باز شده‌ست           باز فصلِ سفـرِ چـلچـله آغـاز شده‌ست

گفتم به دل، که وقت نیایش شب دعاست           پرواز کن که مقصد من «سُرّ من رآ»ست

آنجـا که هـست، آیـنهٔ شـادی و سـرور           اشراق عشق و عـاطفه و جلوه‌گاه نور

بهـار آمـد و عـطری به هر دیار زدند           به جای‌جای زمین نقشی از بهار زدند

فـرا رسـیـدن نوروز و موکـب گـل را           به نـغـمه جـارچـیـان بـهـار جـار زدند

برگشتنت حتمی‌ست! آری! رأس ساعت            هرچند یک شب مانـده باشد‌ تا قـیامت

می‌آید آن صبحی که آغاز جهان است            آن روز روشـن، آن طـلـوع بی‌نهـایت

بـهــارِ آمـدنـت مـی‌بـرد زمــسـتـان را           بیا که تـازه کنم با تو هر نفس جان را

به بـرف بی‌رمـق روی کـوه‌ها برسان           سـلام گـرم و خـوش آفـتـاب تـابـان را

شعری به رسم هدیه، سلامی به رسم یاد           روز تــولـد تـو سـپـردم بـه دسـت بــاد

ای باد! راه خـانۀ مـوعـودمـان کجاست           ای رودهای گمشده! مقصودمان کجاست

امشب شب شب‌های درخشان جهان است           امشب شب گل، یا شب دل، یا شب جان است

آن نورتر از نورتر از نور رسیده‌ست           نوری که به رگ‌های جهان در جریان است

اگرچه زود؛ می‌آید، اگرچه دیر؛ می‌آید           سوار سبـزپوش ما به هر تقـدیر می‌آید

همان خورشید موعودی که در روز طلوع او           حدیث صبح صادق می‌شود تفسیر، می‌آید

اگرچه غـائبى، امّا حضورِ تو پيداست            چه غيبتى‌ست؟ كه عطرِ عبور تو پيداست

مقام گـلشنِ اشراق، نافه‌خيز از توست            بلى! شفاعت انسان به رستخيز از توست

بال و پر را باز کن، بر هم بزن تا سامرا           می‌برد مرغ دلت را یک سخن تا سامرا
خستگی، دلواپسی معنا ندارد خنده کن           پس بیا همراه شو ای جان من تا سامرا

بــایـد بـنـویـســد قَـــلَـمِ بــاورم از تــو           تا رنـگ نـشـیـنـد به تـنِ دفـتـرم از تو
تـا قـدرت پـرواز بـگـیـرد پَـرم از تـو           تـا حِـسّ تَـعـلُّـق بـپـذیـرد ســرم از تـو

بر پـا شده یک شـور دگـر باز به دنیا            یا قـاصـدک آورده خـبـر بـاز به دنـیـا
یک بار دگر عـالم هـستی شده روشن            رو کـرده از آفـاق قـمـر بـاز بـه دنـیـا

می‌شود گاهی وصال ازسختی هجران درست            مثل لبخندی که شد از دیده گریان درست

کوزه مجنون شکست و حال مجنون خوب شد            می‌کنند از اخم لیلا هم دوا درمان درست

هـستـیم در میـخـانه دائـم مـست بـاده            دارد چـقـدر ایـنـجـا گـدایـی اسـتـفـاده
کـوثـر هوس کرده دل حـیدر پـسـندم            بالا نشـینم کرده یک ساغـر چه ساده

مَلَک ‌خادم، مَلَک ‌سائل، مَلَک ‌دربان؛ علی‌اکبر           فَلَک ‌‌رَفعت‌‌‌ به‌ تائید فَلَک‌ گردان؛ علی‌اکبر

تو خَلقاً‌ مثل‌ جَدّت ‌مصطفی ‌هستی ‌و این‌ یعنی           تو را بخشیده ‌یزدان ‌حُسن‌ بی‌پایان؛ علی‌اکبر

چـشم‌ها پرسـش بی‌پـاسخ حـیـرانی‌ها            دست‌هـا تـشـنـهٔ تـقـسـیـم فـراوانـی‌هـا

با گل زخـم، سر راه تو آذین بـسـتـیم            داغ‌هـای دل مـا جـای چــراغـانـی‌هـا