اشعار

مهربان! از دامن لطفت گریزانم هنوز            بیـشتر از هر کسی آلوده دامـانم هنوز

اعتمادی نیست بر ذکر و نماز و روزه‌ام            اعتمادی نیست یا رب چون به ایمانم هنوز

خـطـا کـارم اما خدایا ببخـش            من بی‌نـوا را خـدایـا بـبـخـش
تو را جان زهرا خدایا ببخش            ببخـشـم خـدایا خـدایا ببـخـش

اگر این بارِ گـنه روز حـسابم باشد            عـافـیت داشتـنم نیز به خـوابم باشد

من‌ اگر هیچ ندارم دل سوزان دارم            همه ثـروتـم این چـشم پُـر آبم باشد

کـنارِ جـانـماز آرام دیـدم اضطرابم را            الا یا تَطْـمَئِنُّ الْقَـلب، دریاب انقـلابم را

فقط در تربتِ سجاده می‌روید گُلِ اشکم            فقط این باغبان از خار می‌گیرد گلابم را

نه اشک تا که بریزم نه آه تا که برآرم            به حیرتم که در خانـۀ خـدا چـه بیارم؟

سیاه‌روی و سیه‌نامه و سیه شده روزم            به غیر اشک خجالت به درگه تو چه دارم؟

راه دور و؛ بار سنگین و گناهم بی‌شمار            من که می‌دانم بدم دیگر تو بر رویم نیار

تا نیـفـتم تا نـسوزم در شـرار خـشم تو            ابر رحمت بر سر این بندۀ عاصی ببار

با آنکه حدّ جرمم بالاتر از عذاب است           جرم مرا حساب و عفو تو بی‌حساب است
با لطف بی‌کـرانت در پیـشگـاه عفـوت           العفو یک گنه کار بالاترین ثواب است

غروب شد؛ " لَکَ صُمنا " در این سرا پیچید           مـیـان خــانـۀ دل عـطـر ربّـنـا پـیـچـیـد
و در بهـار مـناجـات عاشـقان هر شب           "نَصَبتُ وَجهیِ" صائم به هر کجا پیچید

رب خطاپـوش تویی عبد خطاکار، منم           مستحـق عـفـو تویـی مستحـق نـار، منم

لطف و کرم بین که دمد بوی گل از پیرهنم           گرچه تو خود باخبری خارتر از خار، منم

دوباره سفرۀ شب زنـده‌دارها وا شد            دوبـاره خـانـۀ دلـدار، خـانـۀ مـا شد

دوبـاره زمـزمۀ دانـه‌های تـسـبـیـحم            دوباره دست دعـای من و مفـاتـیـحم

ماندم چه کنم پیش تو شرمنـدگی‌ام را            دادم به گـنـاهان، شـرف بنـدگـی‌ام را

برهم زده این نفـس همه زنـدگی‌ام را            نادیـده بـگـیـریـد سـرافـکـنـدگـی‌ام را

دلـم شـکـسته مرا بـاز بی‌صدا بخرید            رسـیـده‌ام به ته خـط از ابـتـدا بخرید

چـقـدر این رمـضـان‌ها بـیاید و برود            نـمی‌روم پی کـارم دوبـاره تا بخـرید

آب را خــــرج آبـــرو کـــردم            با همین اشک و ناله خو کردم
بـه کــرمــخـانـۀ تـو رو کـردم            ســـر ســـجـــاده آرزو کــردم

روزه‌داران مؤمنین؛ آماده من ماه خدایم           ماه روزه، ماه قرآن، ماه تسبیح و دعایم

مـاه حق، ماه نـبی، مـاه عـلی مرتضایم           مـاه خـیـل انـبـیاء و اتـقـیـا و اوصـیـایم

دردم گناه و بر لـبم افـغـان مرا ببخش            با تـوبه آمـدم پـی درمـان مرا ببـخـش

یـاقی نی‌ام به حال غـریـبـان تـرحـمی            باز آمـدم به حـال پـریشان مرا ببخـش

نیمۀ شعبان که می‌آید پُر از جان می‌شوم           شوق باعث می‌شود مانندِ باران می‌شوم
مانده‌ام شادی کنم یا ناله از هجران کـنم           بینِ این خوف و رجا بدجور حیران می‌شوم

عـیـدمـان آغـاز شد، آمـد بـهـارِ واقـعی           دل به آرامش رسید از این قرارِ واقعی
ماه رؤیت شد در آغوش امام عسکری           دل شد امشب صاحبِ دلدار و یارِ واقعی

می‌نشینم گوشه‌ای و آهِ حسرت می‌کشم           گوشه‌چشمی از تو را عمریست منّت می‌کشم

از ازل «قالوا بلی» گـفتم برای دیدنت           سال‌ها بر دوش خود بارِ امانت می‌کشم

مژده بیداردلان پیک سحر در راه است            شب دلـواپسیِ منتـظـران کـوتاه است

همه‌جا صحبت درمان تب سختی‌هاست            همه‌جا حرف سرِ نسخۀ خوشبختی‌هاست

عالم سراپا نور شد، شمس و قمر مستور شد           تابید انـوار خدا، بر سامرا و بر زمین
اندر سرای عسکری، آمد زنسل حیدری           مولود زیبا منظری، براو هزاران آفرین