اشعار

ای دو جهـانت فـدا یا حـسن بن عـلی            مـظـهـر صبـر خـدا یا حسن بن علی
شیر خدا را خلف دُرّ سه بحـر شرف            آیــنــۀ کــبــریـا یـا حـسـن بـن عـلـی

زهـری پـلیـد بر جگـرش کـارگر شده            آقـای غـصه‌ها نـفـسـش مخـتـصر شده
کـم کـم تـمـام حـجـم تـنـش آب می‌شود            مـانـنـد فــاطــمـه بـدنـش آب مـی‌شـود

کینهٔ جنگِ جمل تاب و‌ توانت را گرفت            جرعه جرعه زهر آقاجان امانت را گرفت

در هـمان ثـانـیـه‌هـای اوّل افـطـار بـود            زهر اثر کرد و تکلّم از زبانت را گرفت

سفـره‌دارِ همۀ عالـمِ اِمکان حسن است            جان حسینِ بنِ علی باشد و جانان حسن است

اَیُّـهَــاالــنّــاس بـدانــیــد غــلامَــم آری            اَیُّهَاالنّاس بگوئید که سلطان حسن است

کاروان را در بهـار بی‌خـزان آورده‌ام            عشق را در سرزمین تشنگـان آورده‌ام

اشک‌های من گواهی می‌دهد ای تشنه لب            بـر لـبان خـشـک تو آب روان آورده‌ام

گرچه دستم بست دشمن دست خالی نیستم            درد و داغ و شکوه‌ها از این سفر آورده‌ام

یاد دارم تشـنه بودی زیر تیغ و نیزه‌ها            هدیه از شـام بـلا چـشـمان تر آورده‌ام

قـافـله با کـاروان‌سـالاری زینب رسید            خواهری باغصه و اندوه جان برلب رسید

قافـله بعد از چهـل منـزل اسارت آمده            کـاروان در نـیـنوا بـهـر زیـارت آمـده

از سرِ ناقـۀ غـم شـیـشـۀ صبـر افـتـاده            همه دیـدنـد که زینب سـر قـبـر افـتـاده

چشم او در اثر حادثه کـم‌سو شده است            کمرش خم شده و دست به زانو شده است

برخـیز گـلـم خـواهـرِ تو از سـفر آمد            از شـامِ بـلا زینبِ خـونـین جـگـر آمد

برخـیز ببـین خواهرت از بندِ اسارت            بـا آهِ دلِ سـوخــتـه و چــشــمِ تـر آمـد

مجنون صفت به دشت و بیابان دویده‌ام            اکنون به کوی عشق تو جانان رسیده‌ام

در راه عـشـق تـو شده پـایـم پُـر آبـلـه            از بس که روی خار مغـیلان دویـده‌ام

آسمان! خون گریه کن، دل بی‌قرار زینب است           کاروان آمد، ولی در خاک یارِ زینب است

گفت با قـبرِ بـرادر، قـافـله سالارِ صبر           مدفنِ خـون خدا، جانا مزار زینب است

نگاهش لب به لب لبریز غـم بود            شکسته بال و پر از هر قـدم بود
ولیـکـن اسـتـوار و مـحـتـرم بود            امـیــر قـافـلـه؛ مـرد حــرم بــود

ای در مـدار عـشـق نـیـمِ دیگـر من            برخـیـز مهـمـانت رسـیـده دلـبر من

در زیرِ خاکی خاکِ عالم بر سرِ من            هرگـز نمی‌شد این جـدایی بـاورِ من

اگر به بـاغ رسـالـت دگر سـبـک بارم            ولی ز خـون جگر مـیوه‌ها به بر دارم

اگر که مانده دوباره مطاعی از داغت            به جان خـسـتۀ خـود باز هم خـریـدارم

به بـزم مـاتـم مـا هـم بـیـا گـل زهرا            به جـمع اهل عـزا هـم بیا گـل زهرا

بـه پـیـشـواز تــمـام پـیـاده‌هـا رفـتـی            به پـیـشِ راه گـدا هـم بـیا گـل زهـرا

نـام تو زینتِ هر زمـزمـه یابنَ الزهرا            می‌دهـیـمَت قـسمِ فـاطـمه یابنَ الـزهرا

یابنَ مظلـوم! قسم بر غمِ زهـرا برگرد            شرمساریم ز روی تو، ز صحرا برگرد

آدم از اوّل به نامت بوده راغب یا حسین            روضه‌ات دارد میان عرش طالب یا حسین

می‌برد معراج، ما را قاب قوسین ضریح            می‌شود پائین پایت سجده واجب یاحسین

منت خدای را که بصیر است و هم علیم            منت خدای را که خبیر است و هم حکیم

از روز اولــم بـه نـجـف آشـنــا نـمـود            گـفـتـا قـدم گـذار در این راه مـسـتـقـیم

آمـده وقـت انــقــلاب حــسـیـن!            عجـلـوا عجـلـوا به بـاب حسین

سایۀ لـطف این و آن هیچ است            مـی‌روم زیـر آفــتـاب حـسـیـن!

با پـای سر به سـیـر سـماوات می‌رویم            احـرام بـسـته‌ایم و به مـیـقـات می‌رویم
تـا بـارگـاه قــبـلـۀ حـاجــات مـی‌رویــم            قـسـمت اگر شـود به مـلاقـات می‌رویم