اشعار

سکوتِ تیرۀ تاریخ سرگردان و حیران بود           زمان خاموش‌تر در گوشۀ ذهنی پریشان بود

جهالت ذهنِ انسان را چنان بی‌وقفه پر می‌کرد           که استدلال هم افتاده در گرداب هذیان بود

مكه امشب غرق شوری دیگر است            آسـمان روشـن ز نـوری دیگر است
شـب بــود آبــسـتــن رازی بــزرگ            در حـجـاب مـكـه اعـجـازی بـزرگ

پیغـمبر صداقـت و ایـمان خوش آمدی            کامل ترین حقـیقت انسان خوش آمدی

دنـیا کـویـر تـشـنه و تو کـوثـر حـیات            سر تا به پا طراوت باران خوش آمدی

بر شیعیان حلول تولی مبارک است            صبحِ طلوع نورِ فَـتَحنا مبارک است

پیغام حق زِ عرش معلّی: مبارک است            عـید امـامت گـل طاهـا مبارک است

قیامتـی است گمانم قیامت مهدی است            جهان محیط وسیع کرامت مهدی است

زمان زمان شروع زعامت مهدی است            غدیـر دوم شیعـه، امـامت مهدی است

بـی‌نـور عـبـادت، دل مـا دل نـشـود            بـاران امـیـد و شـوق، نـازل نـشـود
همواره رسیدن به خدا یک سفر است            آن جز به شبِ سجود، حاصل نشود

رنج و هجران وبلا از غربتم لبریز بود            دیده، عمری بود از غم های من خونریز بود
کـربـلایـم سـامـرا و قـاتـلـم زهـر جـفـا            گـوشه تبـعـیدگـاهم، قـتـلگـاهم نیـز بود

آن کعبه‌ای که صاحب کعبه دچارش شد            قسمت نشد حاجی شود، حق بی‌قرارش شد

یک روز بـیـن شـیـرهـا الله اکـبر گفت            شیر درنده محو او گشت و دچارش شد

قسمت این بود که من هم به جوانی بروم            با دلـی سـوخـته زین وادی فـانی بروم
آنچـنـان زهـر بـهـم ریخـته ‌ارکان مرا            نفـسی نـیـست که با آه و فـغـانی بـروم

ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ می‌ﺯﺩﯼ ﻭ ﺑﻮﺩ ﮐﻨﺎﺭﺕ ﭘﺴﺮﺕ            ﺩﯾﺪ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﺳﺎﻣـﺮﻩ ﭼﻪ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﺕ

ﺳﺎﻣﺮﺍ ﺷﺪ ﻗﻔـﺲ ﺗﻨﮓ ﺗﻮ ﺍﯼ ﻃﺎﺋﺮ ﻗﺪﺱ            ﻭ ﺷﮑﺴﺖ ﺁﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﻮﺝ ﺑﻼ ﺑﺎﻝ ﻭ ﭘﺮﺕ

وقتی امام عصر ما امشب عزادار است            برپایی این روضه‌ها واجب‌ترین کار است

پیـراهـن و شال عـزا مـولا به تن دارد            امشب تـمام عـرش با آقا عـزادار است

سوخت از زهر زپا تا سرِ من ای پسرم            مانده بر راه تو چـشم ترِ من ای پسرم

آخـرین لحـظۀ دیـدار رسـیده است بیا            می‌دهد بوی سفـر بسـترِ من ای پسرم

هرگز شبی ز شـام غـمت تیـره‌تر نبود            آن شب به غـیر نـاله نـوایی دگـر نـبود

ای آفـتـاب معـرفت ای عـسکری لـقب            گـل را چنان تو زنـدگی مخـتصر نبود

عزیز فـاطـمه ای مهـربان بی‌هـمتا            دوبـاره سائلی آمـد، درِ حـرم بگـشا

نشان خانـه‌تان را ز هر که پرسیدم            نـشـان سـیـدی از خـانــوادۀ زهــرا

آقـای ســامـرا چــقـدر نــاتــوان شـدی            خیلی شـبیه مـادر خود قـد کـمان شدی
عمری اسیر طعنه و زخـم زبان شدی            تـبـعـیـدی مـجـاور یک پـادگـان شـدی

دیـده‌هـا در غـم تو حـالـت بـاران دارد            سـیـنه‌ها سوخـته و شعـلۀ سوزان دارد
مـرغ دل پر زده و میل به جانان دارد            هر که غمگین تو شد دیدۀ گریان دارد

امروز عسکری ز جهان دیده بسته است            قلب جهان و قطب زمان، دل شکسته است
آن حـجـت خــدای ز بـیـداد مـعـتـصـم            پیوند زندگـانـیش از هم گـسـسته است

از آن زمان که خـدایم سرشت تا باشم            نـوشت تا که فـقـط عـاشـق شـما باشـم

نوشت با همه کس غیر تو غریب شوم            نـوشـت تا که فـقـط با تـو آشـنـا بـاشـم

سـامـرا در دل خـود داغ فـراوان دارد            هر شـبـش منظـره شـام غـریـبان دارد
با خودش مـاتم آن خانه و زنـدان دارد            یک طرف خاطـره گـنـبد ویـران دارد

سـوخـتی در تب انـدوه کـنار پـسـرت            فقط او بود که فهمید چه آمد به سرت

تا لب خشک تو را دید کمی آب آورد            که بکاهد مگر از شعـلۀ داغ جگـرت