اشعار

من را ببـین یارب اگر غـرق گـناهم            “یا حِرْزَ مَنْ لَا حِرْزَ لَه”من بی‌پناهم

عُشاق پُر بود از عبادت کوله‌هاشان            من که ندارم جز تو چیزی کن نگاهم

از من نـدیـده است کـسی بی‌پـنـاه‌تـر            روزم شده است از شب تیره سیاه‌تر

دست مرا بگیر که از خود فراری‌ام            راضی نـشو بـبـیـنی‌ام ازاین تـبـاه‌تر

در بساطم باز چیزی نیست، آهم را نگاه           قطـره‌های شرم، در ابرِ نگـاهم را نگاه

این زمستان هم گذشت؛ از برفِ پیری بگذریم!           روسپیدان را ببین؛ روی سیاهم را نگاه

از همه خسته شدم، خستگی‌ام را در کن           مضطرم، لطف کن و فکر مَنِ مضطر کن

بی‌پـنـاهم به جز این خـانه پـناهـم ندهند           من پنـاهـنـده شـدم بر تو مرا در بر کن

چـشمـم از آسـتانت غیر از کـرم ندیده            ای آیـۀ مـحـبت، از تـو به مـا رسـیـده

از خـانۀ کـریـمان خـالی نـرفـته دستی            سـائل نـشد پـشـیـمـان از مـنّت‌ کـشـیده

و هر حرف و حدیثی آیۀ قرآن نخواهد شد           زنی غیر از خدیجه اسوۀ ایمان نخواهد شد

به جز او هیچ اُمّ المومِنینی نیست در این شهر           به جز او هیچکس همصحبتِ قرآن نخواهد شد

شعر را باید دوصد دیوان و دفتر داشتن           تا از آن بانو مگر یک واژه در بر داشتن

من به فهم ناقـص خود اینـقـدَر دانسته‌ام           می‌توان در وصف او یک عمر منبر داشتن

دریای صبر و مظهر تقوا خدیجه است            استاد حلـم و معـنی غَـرا خدیجه است

کـوه وفــا و مـعــدن جـود و یَــم کـرم            سرچـشـمـۀ فـضـائل دنیـا خدیجه است

ماهی و دلگـرمی خـورشید از تو بوده           پشت و پناه وحی و توحـید از تو بوده

توفیق دین بی‌شک و تردید از تو بوده           کمتر سخن در مدح و تمجید از تو بوده

چار فصل من زمستان شد، بهاری‌اش کنید           چشمه‌ای خشکیده آوردم که جاری‌اش کنید

اینکه با آلودگی در ساحل رحمت نشست           غرق عصیان است، غرق شرمساری‌اش کنید

وَاسْمَعْ دعایی با تو در دل حرفها مانده            وَاسْمَعْ نـدایی که صدایم بی‌صدا مانده

اَقْبِل به من حالا که اقبالی برایم نیست            در حنجـرم وقتی که بغـض ربّنا مانده

آنکـس که اول ماه دسـت مـرا گـرفـته            سی‌شب برای من در میخانه جا گرفته

با یار وعده دارم هرشب همین حوالی            شب‌های سـاکـت من بـوی خـدا گرفته

حالا که مـهـمان تو در مـاه صـیـامم            بـر تـشـنـه کـام کــربـلا اول سـلامـم
مانند طفلی که زبان تازه گشوده است            با اشک روضه وا شود بر توبه کامم

یکـسـال و نـیـم را گـذرانـدم بدون تو            بـا خـیـل دردهـا گـذرانــدم بـدون تـو

بر روی دوش من غم هجر نگار بود            پائیز بود، اگر چه به ظاهر بهار بود

اگر چه عالمی را از غم عشقت خبر کردم           ز خاک کربلا بی‌تو به صد ماتم گذر کردم

تنت بر روی خاک و سر به روی نیزه‌ها می‌رفت           پس از این در وفا نیّت به ترک جان و سر کردم

حال عُشاق اکثراً با گریه بهتر می‌شود            خوش به حال هر کسی که چشم او تر می‌شود
عمر من دارد به پایان می‌رسد اما خوشم            روزگارم با همین گریه به تو سر می‌شود

شـعــلـه آه مـرا هـر دلـی ادراک کـنـد            دود آن رخـت عـزا بر تن افـلاک کـند

یـوسـفی بـود مـرا پیـرهـنی بـاقی ماند            تا که تـشریح غـم سیـنۀ صد چاک کند

افـتـاده‌ام به بسـتـر بی‌سـایـبـان حـسین            از خواهر تو گریه گرفته امان حسین

در زیـر آفـتـاب، سـرت را بـریــده‌انـد            در زیـر آفـتـاب، بـه رویت دویـده‌انـد

از هـمان کـودکی‌ام رنج و بـلایـا دیدم            چه بگویم که به یکباره چه غم‌ها دیدم

طفل بودم که چو جوجه بدنم می‌لرزید            بین آن کوچه عجب محـشر کبرا دیدم

حرف می‌رانم در اینجا از مقام آفتاب            نه غـلط گـفـتم فقـط گـویم ز نام آفتاب
خوش سعادت بردم از این شعر خام آفتاب            هر کسی آقاست قـطعاً شد غلام آفتاب