اشعار

آهـی کـشـید آتـش و از شـرم آب شد            آن دم کـه قـاتـل نـفـس بـوتـراب شـد

وقتی که فاطمه به دفاع از علی شتافت            هرچه که بود نقـشۀ دشمن برآب شد

وقتی شد آتش شعـلـه‌ور، افتاد مادر            در بـین آن دیـوار و در، افـتاد مادر

وقتی لگـد زد بــر در خانـه حرامی            نـالـه کـشـیـدم از جگـر، افـتاد مادر

هفت آسمان خورشید و ناهید و قمر دارد            اذن دخول از حق بگیر این خانه در دارد

سرمـای بـیداد خزان بـاغ مرا پـژمـرد            امسال تقـویـمـم بهـاری مخـتصر دارد

روا نـبـود به بیت عـلـی شـرر بـزنـنـد            نمک به زخم جگرهای شعله ور بزنند

حـرامـیان هـمه با قـصـد شـوم آمـده‌اند            که از کبوتر این خانه بـال و پر بزنـند

گویم به چشم خونبار، زهرا خدانگهدار            رفتی ولی به اجبار، زهـرا خدانگهدار

جان بر کف ولایت، ای مادر شجاعت            مقـتـول راه ایـثـار، زهـرا خدانگـهـدار

حمله بعد از قَتل پیغمبر نباشد بهتر است            سوختن را دَر اگر از بَر نباشد بهتر است

در میان شعـله آهن می‌شود مثل مُذاب            پس اگر مسمار رویِ دَر نباشد بهتر است

اصل و فرع آفرینش درخور ذاتش نبود            هیچکس شایـستۀ درک مقـامـاتش نبود

ذکر یا‌ فاطر همان آئینۀ یا فاطمه است            جـوهر فـهـم بشـر یارای اثـباتـش نبود

از چـشم من مگـیـر مجـال نظـاره را            با پلک خود مـبند به من راه چاره را

آئـیـنـۀ تـو بـودم و بـنگـر چه می‌کـشم            وقـتی که آه تو شکـنـد سنگ خاره را

غـرور چـادر او شد شـهـید در کـوچه            وقـار پوشـیـه‌اش لـطـمه دیـد در کوچه

به درک لیـلـۀ قـدرش خـیال هم نرسید            به او چگـونه شهـادت رسید در کوچه

وقتی نبود صحـبت ما بود صحـبـتـش            وقـتی نـبـود خـلـقـت ما بود خـلـقـتـش

عـالـم به درک کُـنه مـقـامش نمی‌رسد            نـائل به درک فـضـه بیـایـد نـهـایـتـش

ابـرها بر سـقـفِ ما بـارانِ نم‌نم ریختند           در میان آشـیـانم یک جهـان غم ریختند

خانه‌ام را سیل دارد می‌برد کاری بکن           در نـگـاه بـچـه‌هـایم آب زمـزم ریخـتند

بـایـد ادب و خُـلـقِ نـکـو داشـته باشم            در وصف تو باید که وضو داشته باشم
کوثر شده‌ای! لطف تو بسیار زیاد است            باید که سـبـو پشـتِ سبـو داشـته باشم

کـیـسـت زهـرا؟ روشـنـای آب‌ها            مــرد مـردان در دل مــرداب‌هــا

عشق چون آتشفشان در سیـنه‌اش            مـهــربـانـی‌، جــلــوۀ آئـیــنــه‌اش

اینقدر خود را به زحمت، سمت و سوی در نکش           عشق سوزان من آتش بر دل حیدر نکش

این چه اصراری است که از بستر خود پا شوی           دست بر پهـلـو، اسیـر شانۀ اسـما شوی

آفــریــدنــد مــرا بــنــدۀ مــولا بــاشــم            پس‌ جـفـاکـارم‌ اگر‌‌ طـالـب‌ِ دنـیـا بـاشـم

از عدم تا به وجود این همه راه ‌آمده‌ام            تـا کـه خـاک‌ِ قـدمِ‌ فـضّـۀ‌ زهــرا بـاشـم

در ماسوای رتـبه که خـلـقی ندیـده بود            ذات یـگــانـه فـاطـمــه را آفـریـده بـود

ارکان عقل و هوش مجسم نگشته، حق            روح صـفـا به پیـکـر زهـرا دمـیده بود

درِ ورودیِ جَنَّت، حریم ساحت توست            بهشت؛ گوشۀ دنجِ حیاط ‌خلوت توست

صدای پهنۀ لاهوت، ذکر یا زهراست            میان عـالم بالا همیشه صحبت توست

ندارد بی‌تو پایان اشک چشمان ترم انگار          گرفته با همه قوت غریبی در برم انگار

تو که رفتی دگر روز خوشی در زندگانی نیست          فرو رفته به مرداب محن پا تا سرم انگار

لبخند زدی، اشک علی را نگران کرد            تابوت، امـیدِ همه را فـاتحه‌خـوان کرد

لبخندِ تو آن روز پس از دیـدنِ تـابوت            گُل بود که روئید ولی زود خزان کرد

صورت توحید دارد سجـده‌های فاطمه            سجده باید کرد پس تنـها به پای فاطمه

خلقت زهرا ولایت داشت دنبال خودش            مصطفی ختم رسل شد در حرای فاطمه