اشعار

ربیع است و دل بر جمال تو شایق            نـه بـر لالـه و ارغـوان و شـقـایـق

ربودی تحـمـل ز من گـل ز بـلـبـل            چو لیلی ز مجنون و عَذرا ز وامق

هفده ماه ربیع هست و مدینه غرق نور است           بهر میلاد پیمبر شهر در شادی وشور است

بیت مولا حضرت باقر چراغان است زین رو           همزمان از بهر میلادی دگر غرق سرور است

مـی‌آیـد از مـدیـنـه بـوی گـل شـقـایـق            در گـلـشـن ولایـت آمـد امــام صـادق

سـاقی ز ره رسـیـده با سـاغـر ولایت            آمد رئـیـس مـذهـب در سنگـر ولایت

زمین، به زمزمه می‌آید، همان شبی که تو می‌آیی            همان شب، آمنه می‌بیند، درون چشم تو دنیایی

ستاره‌ای بدرخشید و رسید و ماهِ دل ما شد            چه سرنوشت دل‌انگیزی، چه عاشقانۀ زیبایی

تیـغ ابـرویت غزل را در خطر انداخته           پیـشِ پایت از تغـزل بسکه سر انـداخته

مـرد این مـیدانِ جـنـگِ نـابـرابـر نیستم           تیـرِ مـژگانت ز دستِ دل سپـر انداخـته

روزی از روزهای مـاه ربیع            تـن سـرد زمـیـن بـهـاری شـد
بین هر سوره، پای هر “جنت”            آیه در آیـه “نـهـر” جاری شـد

ای صـدای تـو آشــنــای هــمـه            ای نـگـاهـت گـره‌گـشـای هـمـه
مـهـر تـابـنـده، رهـنـمـای هـمـه            خـیــر بـی‌انـتــهــا بــرای هـمـه

به جای تیغ خون آلود، تیغی جوهری داری           نه از مردان جنگ، از اهل دانش لشکری داری

کلاس درس نه، دکان عشق است این که می‌بینم           چه آوردی که از هفتاد ملت مشتری داری؟

لب واژه‌های عالم به ثنای مصطفی گرم            نفس فـرشته‌ها در جریان این ثـنا گرم

به کتاب مهـربانی غـزلی نوشت خالق            که قصیده در قصیده دل عاشقانه‌ها گرم

دلـم مـسـت و گـرفـتـار محـمد            سـرم سـرگـرم بـازار مـحـمـد

ندارم سایه‌ای بر سر به غیر از            صـفـای مـهـر سرشـار محـمد

مکه را امشب شکوهى دیگر است            مروه امشب با صفا پا تا سر است
نـور بـاران باخـتر تا خاور است            دامن بانـوى شب پُـر اخـتر است

ای روح صداقت از دم تو            ای گـوهـر عـلـم از یـم تـو

زیـبـنـدۀ توست نام صـادق            الحـق که تویی امام صادق

رسـیـد حـضرت بـاران سر بیـابـان‌ها            چـکـیـده نـم نمـکی و شـده گـلـستان‌ها

بـهـار هم به تـماشـای این طـرف آمد            که لـذتـی بـبـرد از بـهــار بـسـتـان‌هـا

عـاقـبت قـرعـۀ نـامت به لـبِ ما افتاد           شده سیراب، کـویری که به دریا افتاد

گـلِ لبخـند، به بـاغِ لب‌مان کـاشته شد           خـبــرِ آمــدنـت روی زبــان‌هـا افـتـاد

به هر کرانه سر زده روشنی صبح امید            باد بهار عاشقان، به جانب چمن وزید

ز مشرق طلوع نور، صبا رسد به صد نوید            به گوشۀ بنفشه زار، یک گل تک دانه دمید

مـاه ربـیـع آمـد و فـصـل بـهـار شـد            بلبل ترانه خوان به سر شاخسار شد

آثـار وجـد در هـمه جـا آشـکـار شـد            سیمرغ بخت با دل شـوریـده یار شد

امشب به مـلائك خـبری تـازه رسیده            لبخـنـد نجـات از نـفـس صبـح دمـیده
شیطان عوض جامه دل خویش دریده            اوصاف خـدا از دهـن بت كه شـنـیده

ای نــمــازِ تــو آفــتــابِ خــدا            آخـریـن شـاه بـیـت نـابِ خـدا

محـور گـردش زمین و زمان            آسـمـانـی‌تـریـن نـگـاهِ جـهـان

در زمانی که جهان از جهل، غرق ظلمت است           آمد آن خورشید، که نورش دلیل خلقت است

آمده حُـسن خـتام و سَـروَر پـیغـمـبران           آنکه توصیفِ جمالش کار این جمعیت است

زمین گهواره كابوس‌های تلخ انسان بود           زمان چون كودكی در كوچه‌های خواب حیران بود

خـدا در ازدحـام ناخـدایـان جهـالت گـم           جهان در اضطراب و ترس در آغوش هذیان بود