اشعار

ستاره بود و شفق بود و فصل ماتم بود            بـسـاط گـریه برای دلـم فـراهـم بود...

برای عـرض تبـرّک به ساحت گـریه            فـرشـتـه منـتـظر دسـتـمال اشکـم بـود

حسی درون توست که دلگیر و مبهم است            اینجا سکوت و ناله و فریاد درهم است

شعـر کـتـیـبه دور سـرم چـرخ می‌زند            »باز این چه شورش است که در خلق عالم است«

این صورت سپید، به سرخی اگر رسید            کارم ز اشک با تو به خونِ جگر رسید

ما مثل ابـر وارث دریا شدیم و حـیف            از بی‌کران عشق به ما چشم تر رسید

هر سال، ماجرای تو و سوگـواری‎ات            عهدی‌ست با خدای تو و خون جاری‌ات

هر سال، نه! که روز به روز از زبان عشق            گل می‌کند حـدیث تو و سربه‌داری‌ات

کاش تا لحـظـۀ مُردن به دلـم غـم باشد           محـفـل اشـک بـرای تـو فـراهـم بـاشـد

روضه‌ات آب حیات است برایم، ای کاش           در دلـم تا نـفـسـی هـسـت محـرم بـاشد

هرکس که در معامله با دوست غم خرید            حتی اگر زیـاد خـریـده‌ست، کـم خرید

قبل از الست بود که ما گریه کن شدیم            ما را برای روضۀ خود در عدم خرید

سر می‌شـود عـمرم میان روضه‌هایت            انـگـار در عـرشم زمـان روضه‌هایت

مـشـمـول لـطـف بـی‌کــران مــادر تـو            سیـنه‌زن و پـیر و جـوان روضه‌هایت

اعوذ بالنجف من شرّ شیطان رجیم امشب            به نام دوست، بسم الله الرحمن الرحیم امشب

سلام ای نقطۀ زیبای تحت باى بسم الله            سلام از جانب سائل به آقاى کریم امشب

قـصد دارم اثـری از لـب کـوثـر بکِـشم            تا که دست از می و میخانه و ساغر بکِشم
وقت معـراج، هـوالهـوی مکـرّر بکِشم            به خـدا رو کنم و سمت نجف پر بکِشم

تو که اخمت بهم می‌ریزد از هر گوشه لشکر را           کفایت می‌کند لبخندت از هر غم پیمبر را

بزرگ بت‌پرستان آبرو بر خاک می‌ریزد           هـمین‌که از لبـانت بـشـنـود الله اکـبر را

دل نیست آن که عشق تو رویش اثر نداشت            بیراهه! مذهبی که به راهت نظر نداشت
هـرچـه نـگـاه کـرد خـداونـد بر زمـیـن            حصنی چونان ولای علی معتبر نداشت

در مُلک خدا سکه به نام همه کس نیست           خـورشید ولا ساکـن بام همه کس نیست

جــبـریـل ســلام آور حـق اسـت بــرای           این مرد که محتاج سلام همه کس نیست

مسـتـیم از شراب طهـور غـدیری‌ات            جـانم فـدای خـاصـیت بی‌نـظیـری‌ات

یـاقـوت آفـریـنـشـی و تـاج انّـمـاسـت            روی سـر امــارت دنـیـا، امـیـری‌ات

بـاید دهـان را با گـلاب نـاب شـوئـیم            آنگـاه بر لب ذکـر حـیـدر را بگـوئیم
آنقدر می با عـشق حیدر سرکـشیـدیم            در میکـده خود باده‌ایم و خود سبوئیم

آورد بـالا دسـت‌هــای جـانـشـیـنـش را            می‌خواست تا کامل کند اینگونه دینش را

الـیـوم اتـمـمت عـلیکم نعـمتی می‌گفت            تـا خـلـق بــشـنـاسـد امـام اولـیـنـش را

در صحـنۀ پیـکـار هـنرمنـدترین است            او جای خودش؛ قنبر او عرش نشین است
بوسه‌زنِ خاک قدمش روح‌الامین است            ایوان نجف جلوه‌ای از عرش برین است

خورشید بر مسیـر سفـر بـست راه را            در دست خود گرفت سپس دست ماه را

بین سیـاه‌چـالـۀ تاریک و نـور محض            می‌خواست تا نشان بدهد راه و چاه را

چشمه‌ها جوشید و جاری گشت دریا در غدیر            باغ عشق و آرزوها شد شکوفا در غدیر

فصل باران بود و رویش، فصل سبز زیستن            خنده، گل می‌کرد بر لب‌های صحرا در غدیر

قلم مست است در پس‌ کوچۀ این شعر دفتر هم           شراب ناب می‌ریزد به کاغذ جای جوهر هم

مضامین بلـندی ریخـته در شعر کوتاهم           که دارد واژه‌واژه از لب من می‌رود سر هم

دست‌هایت را که در دستش گرفت آرام شد           تازه انگاری دلش راضی به این اسلام شد

دست‌هایت را گرفت و رو به مردم کرد و گفت:           مؤمنین! یک لحظه اینجا یک تبسم کرد و گفت: