اشعار

از شعف از شوق سرشارم، ندارم غصه‌ای           خوب شد حالِ بد و زارم، ندارم غصه‌ای

قرعهٔ فالم به دست صاحبِ «بخشش» رسید           یاورم شد! بخت شد یارم، ندارم غصه‌ای

ای مهـر دهـم را به ولایت تو نـشـانه            حجت به خدا نجل عـلـی میـر زمـانه

سلـطان بلافـصل خـلایق به دو عـالم            شمـس ازلـی مـظـهـر خـلاق یـگـانـه

سامرا در هـالـه‌ای از مـاتم است            وَز جدایی نالـد و غَرق غم است
بار رفـتن بـسته چون اِبن الرّضا            قامت دین در فِـراقِ او خَـم است

دلتـنـگـم و غـصـه‌های دیگـر دارم            در سـیـنۀ خود غـمـی مـکرّر دارم

هـر بـار که آمــدم ز جـا بـرخـیـزم            دیـدم کـه نـمـی‌شــود قــدم بــردارم

شنیدم از کراماتت حکایت‌های بسیاری           فراوان دیده‌ام از تو کرامت‌های بسیاری

هزاران بار در دنیا دل از چاله به چاه افتاد           ولی از نور تو دیدم هدایت‌های بسیاری

ضریحِ صحنِ دل ما به نامتان خورده            صدای روضه همیشه به گوشِ جان خورده
اسیرِ دستِ کسی جز شما نخـواهد شد            هرآنکه از سر این سفره آب و نان خورده

درد بسیار است امّا در جگر بسیارتر            حال و روزش می‌شود لحظه به لحظه زارتر

احتضارش، غربتش، دردش غم‌انگیز است، آه            لیک بر پای پسر جان دادنش غمبارتر

هـادیِ ما که لـبـش بـوی هـدایت می‌دهد           هر دَمش در جامعه طعمِ زیارت می‌دهد

هـادیِ ما هر سلامِ عـشقِ او در جامـعه           عاشقان را همچنان درسِ ولایت می‌دهد

به نگـاه تو، خـدای تو، اشـارت می‌کرد           نور را، سوی دو چشم تو، هدایت می‌کرد

ماه اگر ذکر به لب، گِرد زمین می‌چرخید           صورت ماهِ تو را، داشت زیارت می‌کرد

نـور حـیّ کـبـریـایـی یا عـلی‌بن جواد            تو ز نسل مصطـفـایی یا علی‌بن جواد

روشنی‌بخش تمام عـالـم هـسـتی تویی            زینت عـرش عـلایی یا عـلی‌بن جواد

ای جلوۀ حق در توعیان، حضرت هادی            ای رازق هر خُرد و کلان حضرت هادی

ای شـرط دهـم بـهـر قـبــولیِ عـبـادات            ای مظهر توحـید جهان حضرت هادی

ای به همه هادیان تو هادی و رهبر            حـجـت حـقّ و دهـم وصی پـیـمـبر
هـم عـلـی چــارم از مـحـمّـد سـوم            هم دُرِ نُه ‌بحر نور و بحرِ دو گوهر

کـشـانـدم به بـزم مـحـبت خـدا را            طـلـب کـرده‌ام بــادۀ ســامــرا را

بـنـا شد سـبـوی زیـارت بـنـوشـم            چشیدم دو جـرعه شـراب دعا را

آسمان بر لبش آورده غزل خـوانی را            برده با خود تبِ سرمـای زمستـانی را
به تمـاشـا بنـِشـین لحـظـهٔ عـرفـانی را            ماه، پـوشـیـده لـباسی نو و نـورانی را

اى ز سرو قدّ رعنا بر صنوبر طعنه‌زن           وى ز ماه روى زیبا مهر را رونق شکن

همچو من هر کس رخ و قد تو بیند تا ابد           فارغ است از دیدن خورشید و از سرو چمن

چشم زین العابدین روشن ز نور این پسر            نور رخسار پسر دارد نشان از آن پدر
اومبارک مَقدمی از خاندان احمد است            نام او هـمنام با نام رسـول اَمجـد است

پُر از سـتـارهٔ دانـش شـد آسـمـان دلـت           تـمـام علـم نـهـفـتـه‌سـت در مـیـان دلت

به محضر تو همه هسته‌های علم شکافت           خرد چـو گـوهـر دریای بی‌کـران دلت

كیست زهرا آنكه عطر سیب جنّت می‌دهد           نام زیبایش به جان و دل محبت می‌دهد
كیست زهرا آنكه خلقت بی وجودش هیچ نیست           او كه پـیـوند نـبـوّت با امـامـت می‌دهـد

ای آفـــتــاب ذره‌نـشــیـن ســرای تـو            هفت اسمان بنا شده از خاک پای تو
وقـتـی خـیـال هم نـرسد بر ثـنـای تو            بایـد خـدا خـودش بـنـویـسد بـرای تو

نـسیـم می‌وزد و باده خـوشگـوار شده            گلی شکـفـته که سرچـشـمۀ بهـار شده
حضور خاکی رب است در مدار زمین            کـه بـا تـولـد یـک زن ادامــه‌دار شـده