اشعار

پـای کـوه عـفـو تو کـوه خـطا آورده‌ام            دست من خالی ست پیش تو ترا آورده‌ام

ای که پوشاندی مرا وقت گناه و معصیت            کوله بار جرم خود را بی‌صدا آورده‌ام

با تـمـام أنـبـیـا و اولـیـا تـشـیـیـع کـرد            نیمهٔ شب عشقِ بی‌مانند را تشییع کرد

پشت تابوتِ علی می‌رفت کعبه غرق اشک            قبله سرگردان! پر از شور و نوا تشییع کرد

نام خود را نقش کن امشب به ایوان علی            ای به قربان عـلی و ای به قربان علی

سالها رفـتـیم مشهـد تا که دربـانی کنیم            تا که شاید یک سحر باشیم دربان علی

تا بیـابان نجـف، او را شـبـانه می‌برند            مثل زهـرا نیمۀ شب، مخفیانه می‌برند

آن که عمری بار غم بر روی شانه می‌کشید            حال جسمش را غریبانه به شانه می‌برند

بسم اله است یا عـلـیِ مـستـجـاب‌ها            در زیـر بــاء آمـده بـابِ جــواب‌هـا

حق نقطه‌ایی ز مدح علی بیشتر نگفت            عجـزند در سـتایش آن هم، کتاب‌ها

میان بندگانت بدتر از من نیست! تنها من!          تو دستم را گرفتی و اسیر دستِ دنیا؛ من

گنهکارم؛ به تاثیرِ دعاهایم امیدی نیست          گمانـم فـاصله‌ افـتاده ‌از درگـاهِ تو تا من

گـفـتـند خالق تو، دارد بـنـای عـفـوت            با سر دویده‌ام چون دارم هوای عفوت

از روسیاهِ بدکار یک بار، دل نکندی            جرم مرا نوشتی، یک عمر پای عفوت

خــدایــا دامـنــی آلـــوده دارم            به درگـاه تو بـاز افـتاده کارم
شنـیدم مـونسی با دل‌شـکـسته            نظر کن از کرم بر حال زارم

بُـردم تو را ز یـاد و به یـاد منی هنوز            شبها مـرا به اسم، صدا می‌زنی هـنوز

از دامـن گـنــاه در افــتــاده‌ام بـه چــاه            اما چو مـاه در شب من روشـنی هنوز

یاکریم الصفح رحمی کن به ما؛ ما را ببخش           خسته‌ایم از این همه جرم و خطا؛ ما را ببخش

کاری از ما بر نمی‌آید؛ خودت کاری بکن           باز کن امشب گره از کار ما؛ ما را ببخش

برای دردهایم روز و شب فکر دوا کردم           برای جرعه‌ای از جام فیض تو دعا کردم

تو گفتی رَتِّلِ اَلْقُرْآنَ تَرْتِیلاً، به روی چشم           رسیدم تا به اُدْعُونِی تورا از جان صدا کردم

دوبـاره دست به روی سر گدا بکشید            دوباره پرده به روی گـنـاه ما بکـشید

بی‌آبـرو و خـطاکار و مست عـصیانم            کشان‌کشان دل من را سوی خدا بکشید

هـنوز می‌شـنـوم هـق‌هـق صـدایت را            صــدای آن نــفــس درد آشــنـایـت را

نبرده‌اند ز خاطر، نه ‌آسمان، نه زمین            هـنوز بغـض نفـس‌گـیر نـالـه‌هایت را

غـرقِ طلـوعِ توست، شب انتـظار هم            مست از شرابِ رؤیـتم؛ اما خـمار هم

گـلـدسـتـه‌ام؛ خـراب؛ ولـی دائـمُ‌الاَذان            ای أشـهـدت سـرودِ لـبـم در مـزار هم

نـدیـدم من شـراب از گـریه بهتر            گرفتم در دو دستم جـام و ساغـر

صـد و ده بـار گـفـتـم یـا عـلـی و            هـزاران بـار رفـتـم پـیـش حـیدر

ای غـربـت مـجـسّـم تـاریـخ یـا عـلـی           دلـبـسـتـۀ ولای تـوأم مـرتـضـی عـلی

غیر از خدایی‌اش که نداده به کس تویی           آئــیــنــۀ تــمــام نــمــای خــدا عــلــی

لیلة القـدر مرا هست عـلی قرص قـمر            گشته ذکر لب من ناد عـلی تا به سحر
هـا عـلـیٌّ بـشـرٌ کـیـف بـشـر ذکر دگر            که ای خدایا به علی از سر جرمم بگذر

بخـشـنـدۀ غـریب شبـانـگـاه کـوچـه‌ها            برخـیـز خـانه پُـر شده از آه کـوچه‌ها

خـرما و نان کوفه زمین مانده یا علی            ای ناشـناس نیـمه‌شب کـوچـه‌ها عـلی

امشب چـنـان ایـتـام کوفه بی‌قرارم            انـدازه سی سـال می‌خـواهـم بـبارم

چشمم به در مانده مگر زهرا بیاید            مـن به وصـال فـاطـمـه امـیـدوارم

دیگـر رسـیـد لحـظـۀ فـردای بی‌عـلـی           پوچیم و هیچ ما پس از این، «ما»ی بی‌علی

ای کاسه‌های شیرِ به صف ننگ بر شما           گَـر از عـلـی کـنـیـد تـمـنـای بی‌عـلـی