اشعار

ای دلت دریاترین دریا، کلامت عین رود           مهربانی، اندکی از شرح چشمان تو بود

روز، طوفان از دلت درس صلابت می‌گرفت           شب نگاهت در لطافت، شعر باران می‌سرود

نمک یا شیر؟ امشب بر کدام اصرار خواهد کرد           چه شیری روزه‌اش را با نمک افطار خواهد کرد

نمی‌دانم چرا در پاسُخِ دلشوره‌هایِ شَهر           فقط «فُزت وربِّ الکعبه» را تکرار خواهد کرد

آن شب که کوفه شاهد ننـگی سیاه بود            در گـریه آسـمان و زمین تا پـگـاه بود

از ناله‌ای شکسته شد آن شب سکوت شهر            طفلی گرسنه بود که چشمش به راه بود

بـوسـیـده‌ام چـشـم تـرت را جای مادر            مرهـم شدم بـال و پرت را جای مادر

أمّ أبـیـهـایـت شـدم! احــسـاس کـردی            دلـشـوره‌های دخـتـرت را جـای مادر

دیگر کتاب هجـر رخ یار بسته است            راه نفـس کـشیـدنم انـگـار بسته است
تا آن زمان که سفرۀ دیدار بسته است            کامم برای سفـره افـطـار بسـته است

بـیـن نـماز ادعـیـه‌اش مـسـتـجـاب شد            صبح محاسنش که به خونش خضاب شد

بی پرده با خدای خودش هم کلام بود            خونی که ریخت بر رخ پاکش حجاب شد

سلامُ الله علیٰ مَن عـندهُ اسـرار یزدانش           تعالیَ‌الله از این منزلت، زین رتبه و شأنش

سلام الله علیٰ مَن عنِدهُ علمُ الکتاب، آری           شهادت می‌دهد بر عـلم او آیات قـرآنش

صدای «فزت ورب ال...» به گوش آمد و آه            به حـق رسـیـدی عـلـی! لا الـه ‌الا الله

چگـونه بعد تو از هم نپـاشد این دنیا؟            چگونه سر کند این خاک با غمی جانکاه؟

نمی‌خواهد دلم غیر از أمیرالمؤمنینش را           همان که حق پسندیده‌است با او کل دینش را

ولایت دارد او، یعنی که رزق آسمان با اوست           همان وقتی که روزی می‌دهد اهل زمینش را

شمـشـیر از اهل عبادت خورد حـیدر            بر ساحـتـش تیـرِ جهالت خورد حیدر
از کینه‌های کهنه‌ آخر جان به لب شد            صد پشت پا، جای محبت خورد حیدر

مانند تو غریب، زمین و زمان نداشت            انـبـوه دردهـای تو را آسـمـان نـداشت

افـسوس... با تـمـام بـزرگی، زمین ما            جایی برای مانـدن تو در مـیان نداشت

آقــای کـریــم خــیـر مـقـدم            جـنـات و نـعـیـم خـیر مقدم

دریای کرم به جوشش افتاد            دریـای عـظـیـم خـیر مقـدم

مقصود عشق حس شعوری خدایی است            احـســاس اولـیـن قــدم آشـنـایـی است

عـشـقی که ابـتـدای ازل ابتدای اوست            عشقی که مرز نقـطه بی‌انتهـایی است

عرش تا فرش دو عالم همه سرسبز شده            بر لب پیر و جوان زمزمه سرسبز شده

دامن مـادرمـان فـاطـمه سـرسـبـز شده            شاد باشید كه غم از همه جا پر زده است

گـوشه‌هـایی از مناجات سحـر دارد لبم            موقع بـوسـه به خـاک پا هـنر دارد لبم
جای حرمان و عطش، قند و شکر دارد لبم            از حـوالی سـبـو و می گـذر دارد لـبـم

شیرین تر از شکّر که بر لب می‌نشیند            بر روی لب یا رب و یا رب می‌نشیند
الــحــمــدلله بـر لـبــان دائــم الــذکــر            اسـمـاء حُـسنـایـش مـرتب می‌نـشـیـند

ریسه‌بندان کن، عـلیِ مرتضی بابا شده            نـیــمــۀ مـاهِ خـدا شـیـرخـدا بـابـا شــده
می‌رسد امشب رطب از دستهای جبرئیل            روزه‌دارن! حـیـدرِ آل کـسـا، بـابـا شده

هـنـوز راه نـدارد کـسـی به عـالـم تـو            نسـیـم هم نـرسـیده به درک پـرچـم تو

نسیم پنجـرۀ وحی! صبح زود بهـشت!            «اذا تـنـفـسِ» بـاران هـوای شبـنـم تو

هـرکار می‌کـنـم که نـلغـزم نـمی‌شود            پیش تو سر شکـسـته نبـاشم نمی‌شود
باید که سیل جـان مرا شـسـتـشو دهد            تطهـیر من به بـارش نـم نم نمی‌شود

دیگر ز تو نام و نشان در کارهایم نیست            ایمان به تو در ذکر یا غفارهایم نیست

آنقـدر بی‌پـرده گـنـاه و معـصیت کردم            دیگر اثـر در ذکـر یا ستـارهایم نیست