اشعار

تا ایـنکـه دعـایت بـکـند مـادرِ عـباس            آقـایِ جـهـان باش و گـدای در عباس

فـرزنـد عـلی بوده و فـرزند ادب بود            این دو شده بر شـانهٔ او گـوهر عباس

صدایت را شنـیـدم‌ گریه کردم            بـسـوی تو دویـدم گـریـه کردم
تمـام‌ پیـکـرت تیـر سه پـر بود            تـنت را تا که دیدم گریه کردم

ایـن آب‌هـا شـبـیـه تـو دریـا نـدیـده‌انـد            مـانـنـد دسـت‌هـای تـو سـقـا نـدیـده‌انـد

سرنـیـزه‌ها به قـدِ رشـیـدت نظر زدند            حق داشـتـند خـوش قـد و بـالا ندیده‌اند

ای بـسـته بر زیـارت قـدّ تو قامت، آب            شـرمـنـدهٔ مـحـبّت تـو تـا قـیـامـت، آب

دستت به موج، داغ حباب طلب گذاشت            اوج گذشت دیـد و کـمـال کـرامت، آب

بر عهد خود ز روی محبت، وفا نکرد            تـا سـیـنـه را نـشـانـهٔ تــیـر بـلا نـکـرد

تا دست رد به سـیـنـهٔ بیگـانـگـان نـزد            خـود را مـقـیـم درگـه آن آشـنـا نـکـرد

به غیر تو که به تن کـرده‌ای تماشا را            نـدیـد چـشـم کـسـی ایـسـتـاده دریــا را

بگو فضایل خود را که نور چهـرهٔ تو            گـرفـته است ز ما فـرصـت تمـاشـا را

بـازم سـلام نـوکـرتـان بی‌جـواب شد            ده پاسخی قـسم به خـدا دل کباب شد

تا کی فراق و ندبه و اندوه و انتظار؟            رویی نشان بده، دل نوکر که آب شد

مجـنون شـدم از بسکه لـیلا را ندیدم            آمــد مــحــرّم، بــاز آقــا را نــدیــدم
کو آنکسی که پیرهن مشکی تنم کرد            من کـور بـودم، مـاه زهـرا را ندیدم

قسم به رایحـۀ عـطر یـاس خوشـبویت            تو آمدی به سـویم، من نـیـامدم سـویت
همیـشه خـیر دعـایت نـجـات داده مـرا            مرا بـبـخـش اگـر کـم شـدم دعـاگـویت

برسـان زود جـوانـان حـرم را عـباس            كه بیـارنـد به خـیـمـه پـسرم را عباس
دسـتـرنجِ همـۀ عـمـر مـرا کُشت عـدو            جـمع كـن روی عـبایم ثـمرم را عباس

سپـردمت به خـدا اى عزيزِ جان پدر            تـرحـمـى پـسـرم بـر قـدِ كـمـانِ پــدر

به بـاد گـفـتـم اگـر شد مـرتـبت بـكـند            كه بـردنِ تنِ تـو نيست در تـوانِ پدر

بِهـَـم آنـقـدر می‌آمـد نـمـازم با اذانِ تـو            گره عمری بِهَم خورده توانم با توانِ تو
تمـامِ تو از آنِ من تـمـامِ مـن از آنِ تو            بمان پیشم که می‌میرد بهارم با خزانِ تو

در روایـات آمـده قــدِّ بـلـنـدی داشـتـی            اوّلین شهزاده؛ گـیـسوی کمندی داشتی
نامِ زیبایت علی بود و علی اکبر شدی            در سخن گفتن کلامِ پُر ز قندی داشتی

پسری رفت به میدان و جهان ریخت بهم            نفـس عـالـمـیان از هـیجان ریخـت بهم

پدرش محـو تمـاشـای جمالـش شده بود            در دلش از غم اکبر ضربان ریخت بهم

حرم غرق تماشا بود آن ساعت که جان دادی          نگاهم مثل دریا بود آن ساعت که جان دادی

پریشان می‌شوم وقتی پریشان می‌شود زلفت          نگاهت گرم و گیرا بود آن ساعت که جان دادی

جانِ جانان جهان شد سیر از جان، آه آه            هم چنان جسم پسر، بابا پـریشان، آه آه

آنچه می‌ترسید یعقوب آخر آمد بر سرش            یوسـفـش شد طعـمۀ گرگ بیابان، آه آه

باید از هر سر این دشـت عـلی بردارم            هر کجـا می‌روم آخر عـلـی اکـبر دارم

چـند بـاری وسـط راه زمـیـن‌گـیر شـدم            چون که باید ز تو هر نقطه کمی بردارم

ای که صدها غزل از هر نظرت می‌ریزد            می‌روی پـای تو اشک پـدرت می‌ریزد

می‌روی و دل بـابـا بـه تـپــش افــتــاده            پـاره‌های دل من پـشت سرت می‌ریـزد

دارد از جام ولایت باده می‌ریزد زمین           ذرّه ذرّه داغِ فوق العاده می‌ریزد زمین

شبه پیـغـمبر ندارد جای سـالم در تنـش           عضو عضوِ این پیمبرزاده می‌ریزد زمین

بـیا که خـشـکی لب‌هـات داده آزارت            بیـا بـنـوش لـبـم را مگـر شود یـارت

برای نـام تـو ابـرو گـره زدند، عـلی            فزون‌تر از همگان، کوته است دیوارت