اشعار

با سرشكت شد دلم در بین مژگانت اسیر            بیش از این با اشك بر من راه میدان را مگیر

خوب می‌دانم كه قبل از رفتنم جان می‌دهی            رنگ رخساره خبر می‌دهد از سر ضمیر

سخت است بهـر من که برادر نبینمت            می‌میـرم از فـراق رخـت، گر نبینمت

آرام جـان من، کـمی آهـسـتـه‌تـر بـرو            بگـذار تا که خـسـته، مـکّـدر نبـینـمت

بیش از دمی که در دل صحرا ببینمت            بـگـذار امـشـبی تک و تنـهـا بـبـیـنمت

از هم گـسـسـته رشته عـمر مرا غمت            مـگـذار بـی‌کـفـن شـبِ فـردا ببـیـنـمت

امـشـب مـحـارم پـاسـدار خـیـمه‌گـاهـند            امشب تمام دخـتـران در سـوز و آهـند

کـار عـطـش در خـیـمـه‌ها بـالا گـرفته            هر تشـنه‌ای در گـوشـه‌ای احـیا گرفته

عصر تاسوعاست ای نقّاش فردا را نکش            صبح دریا را کشیدی ظهر صحرا را نکش

خسته با زین و یراقی واژگون آشفته‌یال            بی‌سوار و غرق خون آن اسب زیبا را نکش

هر که را نیست سر دادن سر، برگردد           زآن که خورشید در این معرکه بی‌سر گردد

دست او مثل اباالفضل می‌افـتد بر خاک           با حسین بن عـلی، هر که بـرادر گردد

امشب است آن شب، که بر پا شور محشر می‌شود           زینب غـمـدیده، فـردا بی‌بـرادر می‌شود
امشب است آن شب که فردا در یم امواج خون           غـرق توفـان، کـشتی آل پـیمبر می‌شود

شیعیان فردا حسین بی یار و یاور می‌شود            خون‌جگر زینب ز داغ شش برادر می‌شود
از برای جـرعۀ آبی به شـط خـون جدا            از بدن دست ابوالفـضل دلاور می‌شود

شـرمـنـده‌ام نـشد که بـمـانم کـنـارِ تو            تـسکـین شـوم بـرایِ دلِ بی‌قـرارِ تـو

اشکِ رقـیه دیدم و گـفـتم که می‌شوم            مرهم به زخـم‌های دلِ غُـصِّـه‌دارِ تو

به تـمـنـای لب تو قـلـب دریـا سـوخـته            صورتت افتاده روی خاک وصحرا سوخته

پیکرت را جمع کردم قد یک گهواره شد            زیر خورشید عراق این قد و بالا سوخته

شیـر میدان دار بودی پس چرا افتاده‌ای            ای امان خـیـمه‌ها از چه ز پـا افتاده‌ای
من گُمَت کردم، میان دشت حیرانم مکن            دست و پایی زن بدانم که کجا افتاده‌ای

خدا بخشیده بر رویت جهانی از لطافت را           هنرمندانه طرحی نو زده، این قد و قامت را
الا بالا بلندِ سر به زیرِ محضر خورشید           که کامل کرده چشمانت، نشانی نجابت را

یا ابوفاضل که گفتم بال و پر آمد وسط            بهرِ گـفـتن از کمالاتت هـنر آمد وسط

در فضایی که همه مبهوت هستند ای کریم            دل خودش را زد به دریا و جگر آمد وسط

من کیم روی حقایق من کیم من پشت دینم           من کیم شمشیر خونریز خدا بازوی دینم

من کیم سـردار و سرباز امام راسـتـینم           من کیم دست حسین ابن علی در آستینم

رسیدی روزِ اول؛ روز آخر را نشان دادی           برای علتِ خَلقت؛ برادر را نشان دادی

ادب تا خلق شد؛ افتاد روی دستِ استادش           برای بوسه خاکِ پای مادر را نشان دادی

شـراره می‌کـشدم آتش از قـلم در دست            بگو چگونه توان بُرد سوی دفتر دست؟

قلم که عود نبود آخر این چه خاصیتی‌ست            که با نوشـتن نامت شود معـطر دست؟

زمین و آسمان را گرم یا قدوس و یا هو کرد            همینکه صحبت از زیبایی آن چشم و ابرو کرد

خدا وقتی بنا بود از رخ خود پرده بردارد            علی را آفرید و مرتضی عباس را رو کرد

هرچه می‌گـویـم ز ساغـر بیشتر            می‌زند سـاقـی به من سـر بیشتر

حال سـائل هرچه بـدتـر خـوبـتر            رزق سـائل هرچه کـمـتر بیشتر

برای اینکه نمـیـریم دم ابالفـضل است            برای زنـده شـدن بازدم ابالفضل است

چگـونه قـرص نـبـاشد دل حـسین آنجا            که تکیه گاه و پناه حرم اباالفضل است

آمـده تا عـلـقـمـه اما تنـش نـا هم نداشت           نه علمداری نه یاری بلکه سقا هم نداشت

روبرو با صحنه‌ای شد که شکست از او کمر           بعد از این دیگر حرم خوش قد و بالا هم نداشت