اشعار

امـشب دوبـاره بـنـدۀ خـوب خـدا شدم            چونکه دخیل حضرت موسی الرضا شدم

شیطان مرا به وادی غفلت کشانده بود            نام تو را که بردم از این خواب پا شدم

از عـالـمی بُـريـدم و اينجا رسـيده ام            يک عـمر بال و پر زدم اما رسيده ام

اين قطعه با تمام زمين فـرق می کند            انگـار من به عـرش معلّـي رسيده ام

باز در عرش خدا ولوله برپا شده است            دری از عرش به سمت دل ما واشده است

ازدحـام اسـت درِ بـيـت امــام هــفــتـم            جن و انس و ملك آنجاست چه غوغا شده است

روزگار نیک و تـقـدیری نکـوتر داشته           هر کسی که در ره عشقت قدم برداشته

تازه در فردای محشر زائرت پی می برد           آب سـقـاخـانـۀ تـو طعــم کـوثـر داشـتـه

به نزد نــور، تمنای نـور لازم نیست           برای دیدن حق، کوه طور لازم نیست

بگو به موسی عمران خـدا نمایان شد           به چشم موسی کاظم ظهور لازم نیست

آن يـار کـزو خـانـۀ ما جـاي پَـري بـود           سر تا قدمش چون پري از عيب بري بود

انگار در اعـماق نـگـاهـش خـبـري بود           در شهر خودش بود و دلش در سفري بود

نشسته ام بنویسم حــرم، حـرم، بانو            چه خوب شد که دوبــاره کبوترم، بانو

نشسته ام بـنـویسم مرا به قــم ببری            دو هفته ای شده اصــلا نمی ­پـرم، بانو

آنشب زمين هواي بهشتي دوباره داشت           آغـوش آسـمـان به بغـل ماه پاره داشت

چشـمـان ابر روي زمين را گرفته بود           هر قطره با خودش سبدي پرستاره داشت

خاک این شهر به چـشـمان تو عادت دارد        خــوش بحــال نـفـس قم که لیــاقت دارد

چون تو یک روز از این کوچه گذشتی،عمری        زنــدگـی در دل این شـهـر سعادت دارد

اي سـورۀ نـامت تـفــسـيـر اعـطـيـنـا            زهرا ترين زينب، زينب ترين زهرا

خــيــر کـثــيــر تــو، آئـيـنه کــوثــر            نــامت ســرآغـاز تـکـثـيـر خـوبـي ها

تا ابـد بـاغـچـۀ عطر بهار است اینجا            دست گلهاست که بر دامن یار است اینجا

هــر طرف رایحــه بــاغ تجــلی دارد            به گمـانم سـحـر آیـنـه زار است اینجا

تو مـسیحا زاده اما دخـتـر موسی شدی           مــریــم قــدیــسـۀ ذریـۀ طـاهــا شـدی

در میان شوره زار قـم بهشتی سـاخـتی           مثل کوثر آمدی جوشیدی و دریا و شدی

میخـواستم كه جانب میخانه رو كنم            دستِ نیاز حـلـقـۀ جــام و سبـو كنم

در ســاحل نـیــاز نـشـیـنم امـیـدوار            دل را به شـطّ بــاده دَمادم فـرو كنم

وقتي دلم کـنـار ضـريح تو جا گرفت          نوري ز فيض کـوثر بي انتهـا گرفت

يادم نمي رود که ز الـطاف مـرقـدت          هر بار قلب مرده من هم شـفا گـرفت

جایی که کوه خضر به زحـمـت بایستد           شـاعـر چگونه پیش تو راحـت بایـستد

نزدیک می‌شوم به تو چیزی نمانده است           قــلبــم از اشـتـیـاق زیــارت بـایـسـتــد

ســائـل لـطـف نـوشـتـنــد بــنـي آدم را           سـرِ اين سـفـره نشاندند همه عـالـم را

صبح فـردا عجـبي نيست اگر بنـشانند           يك طرف آسيه و يك طرفت مـريم را

دلم سه شنبه شـبی بـاز راهی قـم شد            کنار درب حرم، بین زائـران گم شد

نگاه چـشـم تــرم تا به گـنـبدت افـتاد            دوبــاره شیـفتـۀ رنگ زرد گـندم شد

ازشب میلاد تو اینگونه حاصل می شود         ماه، روز اول ذی الـقعـده کامل می شود

بارهـا سـر در مـیـارد از شب میـلاد تو         تا که جبرائیل ازخورشید غافل می شود

چـشم دلم به سمت حـرم بـاز می شود            با یک سـلام صبح من آغـاز می شود

پَـر می کشد دلـم به هـوای طـواف تو            وقتی که لحظه لحـظۀ پـرواز می شود

تاجـی از آفـتــاب سر قــم گــذاشـتـنـد           نـوری ز عشق در دل مـردم گذاشتند

بانو! تو آمدی: سر هر ســـفـرۀ تــهی           سیب گـلاب و سبــزه و گندم گـذاشتند