اشعار

رفتم من و، هــوای تو از سـر نمی رود           داغ غـمـت ز سیـنه خــواهــر نـمی رود

برخیز تا رویم بــرادر، که خــواهــرت           تنها به ســوی روضه مــادر، نـمی رود

یک جهان روضه و یک ماه محـرم داری           آه، آقــای غــریــبــم چــقــدر غــم داری
تا ابــد هم که بخـوانند هـمه مــرثـیــه ات            بـاز هم روضۀ نا خـوانده به عــالم داری

این جا نگـارخـانـۀ گل‌هــای پـرپـر است            این جا بهشت سرخ بدن‌های بی‌سر است

حــیـران سـتـاده‌ایــد چــرا ای بــنـی‌اســد            امـروز روز دفــن عزیــز پـیـمبــر است

آفــتــاب ای آفــتـــاب ای آفــتــــاب            ســر فــرو بر در افق دیگــر متاب

ای زمیــن ای آسمــان نــابــود شـو            ای چــــراغ آفــریــنــش دود شــــو

مـا را به سر کـوی تو اعـدا نگذارند           خـواهـیـم بـمـانـیـم در اینجـا نگذارند

زینب ز تو ای جـان بـرادر نکـند دل           اعــدا بگــذارنــد اگـر یـا نــگــذارنـد

مبریدم! که در این دشت مرا کاری هست            گرچه گل نیست ولی صحنه گلزاری هست

ساربـانـا ! مـزنـیـد این هـمه آواز رحـیـل            که در این دشت مرا قافله سالاری هست

آتش زدن به خیـمـه ز بس ظالمانه بود            صحرای کربلا همه غــرق زبـانه بود

تاکس میان خیـمه نسوزد با اشـک وآه            زینب میــان خیــمـه وآتش روانــه بود

عالم همه محزون و پـریشان حسین است           شام است ولی شام غــریـبان حسین است

از خـون جــگـر لالـه فشـانـید کـه امشب           در مقتل خون، فاطمه مهمان حسین است

خنده بر روی لبش مرد ستمکاری هست           آه انـگــار نه انـگـار عــزاداری هـسـت

آن طـرف دامن طفـل آتش سـوزان دارد           این طرف در تب شعله تن بیماری هست

ایــن دلـم در کـربــلای ســوخـتــه             قـلـبـها چــون خیمه های ســوختـه

دوست دارم من بـســوزم ای خــدا            یــاد طــفـــلان غـــریـب کـــربــلا

بنویسید که جز خون خبری نیست که نیست           به تن این همه سردار سری نیست که نیست

بنویسیــد که خــورشید به گــودال افــتــاد           و پس از شام غریبان سحری نیست که نیست

ای پاره پاره پیکر قرآن! سرت کجاست؟           آه! ای سر بریــده! بگو پیکــرت کجاست

فــریاد «وا عطش عطشا» رفتـه تا کجــا           سقّــای کــودکــان تو، آب‌آورت کجاست؟

در مغــربی که طبـل اسارت دمیده شد            کار حــرم دگر به جســارت کشیده شد

مشعل به دستها به حرم حمله ور شدند            ناگــه تــمــام آل عبــا دربــدر شــدنــد

تک و تنها شد و شکل محنش ریخت بهم            رفتنش ریخت به هم آمـدنش ریخت بهم

دیــد گــلبــرگ گــلم تــازه کمی باز شده            حرمله زود روی دست منش ریخت بهم

از آن روزی كه خوردی بی هوا زخم            شده از گــریـه پـلـك چـشــم ما زخـم

نمانــده از تنـت چــیــزی به غیــر از           هــزار و نـهـصــد پــنـجــاه تا زخــم

در هجوم نیزه‌ها مردی به خود پیچیده‌ است            آنکـه حتّی آسمـان مانند او کم دیده است

ناله‌اش در حنجر خشکیده‌اش خشکـیده و            اشک روی گونه‌های خاکی‌اش غلطیده است

اشک من در ماتمت از آب زمزم بیشتر            با غمت من خوش ترم آقا بده غـم بیشتر

لحظه های عمر من در داخل هیأت گذشت            در تمـام سال محـزونم، محــرم بـیـشـتـر

انگار کسی در نظرت غیر خــدا نیست            این مرحله را غیــر امــام الشّهـدا نیست

آئیــنه تر از روی تو خــورشید نــدیــده            این روی برافروخته جز رنگ خدا نیست

در پــی دیــــدار روی کــیــســتــی؟            گــوئیــا در فــکــر زینب نــیــستـی

گــوئـیـا دلــتــنگ مــادر گـشـتـه ای            مات روی مــادری ســرگـشـتـه ای

میروی همراه خود جانم به میدان می بری            در قفای خویشتن جمعی پریشان می بری

گرچه امرِ بر صبوری میکنی، جانا بدان            دست زینب را سوی چاک گریبان می بری