اشعار

سکه ها ایمانشان را بُرد بیعت ها شکست             یک به یک سردارها رفتندقیمت‌ها شکست

دسـت بدعت جانماز از زیر پای او کشید             درشـب شومی که قبح هتک حرمتهاشکست

دیــد از دور مــســیــحـا نـفـسـی مــی‌آیــد            دیــد بــا قــافــلــه فــریــادرســی مـی‌آیـــد

صحنه‌ای دیــد در آن قــافـلـه اما جانکــاه            بر سر نیزه سری دید، سـری همچون ماه

ز چـشـم پُر گهـر من خـدا خـبر دارد            ز جـان پـر شـرر من خـدا خـبر دارد

که بود معتمد و ظلم او چگونه شکست            ز کـیـنه بـال و پـر من خـدا خبر دارد

باید سـرود از حـلـم زیـنب ایـهـا الناس            باید که گفت از رکن مذهب ایها الناس

با اشک چـشـمم در مـقـامـاتش نوشتم:            استــاد بـی هـمـتـای مکتب ایهـا الناس

تو روی دست پـیـمـبـر تـمــام قــرآنـی            تو دست لطف خــدا را قـدیم الاحسانی

تو زنـدگـانـی خــونـی تو کـشتۀ اشکی            تو در کنــار دو دریا ذبیــح العـطشانی

از گـلـستان لاله های پــرپــرم آید به یـاد            از نیـسـتـان داغ های خــاطـرم آید به یاد

با دل خود هر زمانی را که خلوت میکنم            در اسارت زآن چه آمد بر سرم آید به یاد

آقا چه شد که روی تو در آفتاب سوخت؟            هر وقت خورد بر لب خشک تو آب سوخت

آقا چه شد که خـیـمه ات آتش گرفته بود؟            دلهای اهل بیت؛ همه با اضطراب سوخت

در ازل بود كه خون از جگرم كام گرفت            بــارش ابــر ز چـشـم تــرم الهــام گرفت

آه از نــاحــیــۀ حــنـجــر من پــیــدا شــد            نــوح از نــوحۀ من بود چنین نـام گرفت

هر صبح و ظهر و شام و سحر گریه میکنی           همراه اشک و سـوز جگــر گریه میکنی

ســجــاد خـــانــواده ای و وقــت نــافــلــه           بــر آخــریــن نـمــاز پــدر گــریه میکنی

غم و اندوه و مصیبت همه جا یارش بود            روز پیوسته ز محنت به شب تارش بود

كــربــلا از نظــرش دور نـمـى ‏شد آنى            یــاد آن فـاجـعـه دائـم پــى آزارش بــود

گرچه دلخونم و حـالم ز دلــم زار ترست            ولی از پیکر من چـشم تو بیمــار ترست

درد و غم با من و دل هست وفادار، اما            با تن من غـل و زنجـیـر وفــادار ترست

ای جـلـوۀ آیــات خــدا حـضـرت سـجـاد           وی قــافـلـه ســالار سخـن خـانـه ات آباد

شمشیر دعـای تو بریـده ست سر شـرک            تا بوده چـنـان بوده و تا هست چـنین باد

ای جـان گــرفته با نفست پیکر دعــا            وی آسمـان چشم تو را اخــتــر دعــا

ذکر مقدّس سحــرت آیــه‌هـای عـشق            دُرّ ســرشک نیمه شبت گــوهـر دعا

داغـی نـشـانده بر جگــرت، یـاد کربلا            خون می رود ز چشـم ترت، یاد کـربلا

زینب سکینه گریه و طفـل ربـاب و آب            مــی آورنــد در نــظــرت، یاد کــربلا

ای تــمـام آفـریـنـش تـشـنـۀ اشــک شـبت           وی خدا و خلق او مشتاق یــارب یــاربت

ای مسیحای دعا در هـر نفس، لعــل لبت           سینه‌های سوخته یک شعله از تاب و تبت

من آن گلم که خفته به خون باغبان من            نه گل نـه غنچه مانده به باغ خزان من

مرغ بهشت وحی‎ام و از جور روزگار            ویــرانــه‎هــای شــام شـــده آشــیان من

نسیمی آشنا از ســوی گـیـسـوی تو می آید            نفس هایم گـواهی می دهد بــوی تو می آید

شکــوه تو زمین را با قیــامت آشنــا کرده            و رقص باد با گیسوی تو محشر به پا کرده

ای آنکه نیست غیر خـدا خون بهای تو            قـلب بـه خـون نشستۀ من رو نمای تو

زینب دلـش شکسته ولی سر شکسته نیست            سر خم نکرده پیش کسی جز خدای تو

صبر گلــواژۀ نــابی است که زینب دارد          عشق عنوان کتابی است که زیـنـب دارد

شبنم صبح به رقص آمد و بر یاس نوشت          اشک از جنس گلابی است که زینب دارد

رأس تو را به روی نی، هرچه نظاره میکنم            سیــر نمی شود دلــم، نگه دوبــاره میکـنم

ز اشــک و آه سینه ام، میــان آب و آتـشم            چو با توأم، از این میان کجا کناره میکنم