اشعار

عـاشق اگر به شوق تو پـرواز می‌كند            احساس خویش را به تو ابراز می‌كند

مُهرِ "زیارت" است كلیدى كه عاقبت            درهـاى بـسـتـه را به دلـم بـاز می‌كند

می‌رسد از هر طرف زائر مدام از راهِ دور            سهم من در حدّ یک عرضِ سلام از راه دور

نیـستم دور ضریحت! در خـیالـم بـارها-            می‌روم گم می‌شوم در ازدحام از راه دور

ای که آیـات خـدا در نـام تـو معـنا شـده           در کلامت شعله‌ور تفسیر «واعدنا» شده

در تجلّی‌گاه حق چون پا نهـادی در ازل           جـام طـور سیـنـه‌ات آئـیـنـۀ سـیـنـا شـده

خون دل خوردن شده هر روز،کار مجتبی            هم غـریب هم آشـنا برده قرار مجتبی

قـصۀ مظلـومی مولا رسیده بر حـسن            آه شد با بی‌کسی طی روزگار مجـتبی

چشم وا كرده شدم دست به دامان حسن            مادر افکـنـد مـرا در یـم احسان حسن

روزی از دست علی خوردم و از خان حسن            از همان روز شدم بی‌سر و سامان حسن

صحن و حرم و گنبد و گلدسته نداری            بر روی کـسی خـانـۀ دربـستـه نداری

آنـقـدر غـریـبـی كـه در ایـام شـهـادت            در هـیچ خـیابان عـلـم و دسـته نداری

او واسطۀ رحمت حق بود و کرم داشت            ابر کـرمش بر سر هر بام عـلم داشت

بخـشید سه نوبت همۀ ثـروت خود را            ارباب کرم بود که بر خلق کرم داشت

ایـنجـا هـمـه چـیـز مـی‌شـود آمــاده            هـر کـس پـی حـل مـشـکـلـم افـتاده

اینجا هـمه منـتـظـر که لب باز کنم            تـا هـر چـه نـیـاز دارم ابـراز کـنـم

شود به اذن تو دریـا، سـراب هم حتی            شود به نام تو مـوجی، حباب هم حتی

کریم نیست کسی پیش سفره‌ات هرچند            به نـام او بدهـنـد آب و تـاب هم حـتی

مــاتـم زده‌ام مــاتــم آقـاسـت بـهـشـتـم            در مـاتـم این شاه چه زیـباست بهـشتم

چون خـانۀ صدیـقـۀ كـبـراست بهـشتم            هرجـا كه بسوزند هـمانجاست بهـشتم

کاسۀ چـشم مـرا از آب زمـزم پُـر کـنید           کـاسۀ خـالی من را نیـز نـم نـم پُـر کـنید

من به اینکه روز و شب اینجا بیایم دلخوشم           راضی‌ام این کاسه را هر بار، کم کم پُر کنید

طشت، حیرت زدۀ نغـمۀ قرآن من است           خیزران اشگ فشان بر لب و دندان من است

دیـدۀ فـاطـمه بر چـوب تو و طشت طلا           نگه دختر من بر لب عـطشان من است

اهـریـمـنان نظر به سلیـمانی‌ات زدنـد            حتی نظر به بی‌سر و سامانی‌ات زدند

سنگ تو را زدند به سینه؛ ولی چه سود            آن سنگ را دوباره به پیشانی‌ات زدند

سر خاک کف پای تو یا حضرت سجاد            جان، مست تولّای تو یا حضرت سجاد

دل غـرق تجلّای تو یا حضرت سجاد            دست من و اعطای تو یا حضرت سجاد

هر لحظه در سکوت غمت داد می‌زند            بغـضی که از فـراق تو فـریاد می‌زند

اینکه تو نیستی و به ما طعنه می‌زنند            بــر آتـش نــبــودن تــو بــاد مـی‌زنــد

اشکـی که می‌ریـزم برایت فرق دارد            صاحب عـزای من عزایت فرق دارد

نـام غـریب تو بـرایـم گـریـه‌دار است            مرثـیه خـوانـی در هـوایت فرق دارد

یک کم از اشک تو در میزان دریا کم نبود           پیش غم‌های تو غم‌های دو عالم غم نبود

سر به مُهر کـربلا می بُرد در سجاده‌اش           آن که پیش هیچ کس غیر از خدایش خَم نبود

ای پـسـرِ نــورِ نـبـوّت ســلام            ای ششمین قـلۀ عصمت سلام

صاحبِ ما، صاحبِ ایران تویی            روحِ خـدا، جوهـرِ ایمان تویی

الـســلام ای قـبـلـۀ اهـل نـظـر            السلام ای گـریۀ شب تا سحـر

السلام ای روضه‌های پُر شرر            السلام ای عـابد خـونین جگـر

آن شب که آسـمان خـدا بی‌سـتاره بود            مردی، حضور فاجعه را در نظاره بود

در سوک خیمه‌های عطش، زار می‌گریست            مشکی که در کنار تـنی پاره پاره بود