اشعار

شیرخواری مثل او مادر در این عالم نداشت           بچه شیری بود که دندان شیری هم نداشت

بچه شیری با لطافـت های آهـو وار بود           سرخی گل گونه‌اش را فرش ابریشم نداشت

دیگر اینگونه بخوان روضۀ عاشورا را            «تشنگی سر ببرد حـوصلۀ دریا را»

به عمویش برسانید علی سیراب است            بیخـودی تا نکـشد منّت این صحرا را

بی‌دست کـاری از عـمویت برنیامد            با مشک راهی شد ولی دیگر نیامد

خیلی دعـا کردم مگـر باران بگیرد            خـیـلی دعـا کردم عـلی آخـر نیـامد

 پخش سبک۱                                 ( به سبک: عـلیِّ اکبـرِ مـن )

گـلم در پـیچ و تاب است            به دامانِ رُباب است (۲)

مَـهِ اَنـور، گـلِ پـرپـر، عـلـی اصغـر، کـنـد بـر مـن نـظـاره

تو که حرفی نزدی حرفِ من اما مانده            به دلـم حـسـرت یک گـفـتـنِ بابا مانده

نجمه افتاده زمین؛خواهرم افتاده زمین            فقط این بین عـمو هست که تنها مانده

می‌آمـد و عـمـامـۀ بـابـا به سرش بود           آمـادۀ جـنـگـیـدنِ با صـد نـفـرش بـود

می‌آمد و رخساره برافروخته از عشق           یک خیمه دل غم زده در دور و برش بود

ای نـوۀ حضرتِ، حـیـدر مرهب فکن            نـور دل فـاطـمه، حضرت ابن الحسن

خون رگت حـیدری، مثل علی اکبری            کرده تو را مجـتـبی، نـذر شه بی کـفـن

کسی که آمده در خانه‌اش پشیمان نیست            کریم چون حسن مجتبی به قرآن نیست

به غیر سفرۀ او پای سفـره‌ای منـشین            که هر طعام لذیذی به نفع مهمان نیست

حسن جوان شده یا اینکه مرتضی آمد؟            و یا که ماه، به صحـرای نـیـنـوا آمد؟

تو قاسم بن حسن یا که نه؛ یَلِ جَـمَلی؟            که از وقـار قَـدَت بوی مـجـتـبـی آمـد

تو که اینگونه روی خاک ز هم واشده‌ای            وای بر من که دچار غم عظما شده‌ای

دیشب از طعم خوش مرگ و عسل میگفتی            ظهرامروز در این معرکه معنا شده‌ای

ماه در خـون شناورم، قـاسم            سیـزده سـالـه یـاورم، قـاسـم

من تو را بوده‌ام به جای پدر            تـو بـه جـای بـرادرم، قـاسـم

گر مهـیـا می‌شوند امروز حـیدر زاده‌ها           دم به دم جان میدهند از ترس خیبر زاده‌ها
ابـتـران مـاتـنـد از رزم پـیـمـبـر زاده‌ها           عـالمی دارند عـمـوها با بـرادر زاده‌هـا

ثمر ریاضِ دلی علی، دُر فاطمه، گهرِ حسن            به رسول، قطعه‌ای از جگر، به حسین پاره‌ای از بدن
به دو لب عقیق یمن یمن، به دوطره مشک ختن ختن            رخ او چراغ بهشت دل قد او قیامت کربلا

دارد این ماه محرّم سفـره داری بی‌نظیر           که شده روز و شب ما روزگاری بی‌نظیر

ما امـام مـجـتـبـی داریم یـاری بی‌نـظـیر           قافـله دارد از او دو یـادگـاری بی‌نـظـیر

نـالـۀ غـربـتی از کرب و بلا می‌آید            حاجی عـشق به میـعـاد مـنـا می‌آید

راه را باز نموده همه تعـظیـم کـنید            پـسر شـیـرِ جـمـل عـبـد خـدا می‌آیـد

سرخوش از جرات پروانه شدن داشتنم            سخت حـیـرت زدۀ روح به تن داشتنم

زیر تیغی و مرا اذن هـواداری نیست            خجـل از کُـنـیـه فـرزند حـسن داشتـنم

دیدم که زمین خـورده‌ای و ترسیدم            تـنهـایی و غـربـت تـو را فـهـمـیـدم

از تـل که به گـودال سـرازیـر شدم            دعـوا بـه سـرِ عـمـامـه‌ات را دیـدم

طاقت نـدارم لحـظه‌ای تـنها بـمانی            من بـاشم و در حـسرت سـقا بـمانی

من عـبد تو بـودم که عـبدالله گـشتم            نـعـم الامـیـری، عـالی اعـلا بـمانی

صبـر كن پـای گـلوی تو ذبیحت باشم            صورتم غرقۀ خون شد كه شبیهت باشم

ذكـر الـغـوث بـریــده ز لـبـت مـی‌آیـد            سعی كـن تـشنۀ اذكـار صریحت باشم

اگر که رعیت ارباب رعیت حسن است            بدست سینه زنان برگ دعوت حسن است

بساط گریۀ هیئت ز برکت حسن است            تـمـام مـاه محـرم روایـت حـسن است