اشعار

مهر حسین روشنی جـان مـؤمن است            گـریه بر او نشانه ایـمان مـؤمن است

شب در نماز روضه به معراج میرود            تسبیح اشک سجده پنهـان مؤمن است

او که دل کـشتۀ چـشمان سیاهش باشد            می‌رود کوفه، خدا پشت و پناهش باشد

شب غربت شد و اشکم شده جاری از نو            سـوزش قـلب من از آتـش آهـش باشد

کـوه صفـا کـنار صفـای شما کم است            ذبـح مـنـا به پـای مـنـای شما کم است

من از تو پـادشـاهـی عـالـم نخـواسـتم            این چـیزها برای گـدای شـما کم است

پخش سبک                         ورودیه محرم

بـگـریـد زمیـن و بـگـریـد سـمـا            فلک نوحه خوان، سینه زن نیـنوا

سلام عـلی شـاه شـیب الخـضیب            ســـلام عــلـی ســاکــن کــربــلا

پخش سبک                            مسلم ابن عقیل

ای پـسر زهـرا، کـوفه میا مولا            چرا که نایاب است، مهر و وفا اینجا

چه مشهود است در این کوفه فریب و مکر و دروغ

پخش سبک  

ماه حزن و غم و اشک و زاری رسیده            فاطمه شد از این غصه قـامت خـمیده

می‌زند به سینه و سر فـاطمه            خون شده دل خلق عـالم همه

پخش سبک ۳

: امتیاز

نسیـم روضه وزیده محـرّم آمده است            زمان گـریه به ارباب عالم آمده است

دوباره بیرق و پرچم دوباره طبل و کـتل            که ماه مرثیه وغصه و غم آمده است

شکرخدا زهرا دوباره رزق این نوکر نوشت           با دست بشکسته مرا روزی خور این در نوشت

هرگز نمی‌کردم گمان اینجا مرا راهم دهند           نام مرا در بین نوکرها خودش آخر نوشت

پشتم از بار گناهم بخدا خـم شده است            اتصالم به کریمان چقدر کم شده است
پـرچـم گـنـبد تو خـصلـت دیگـر دارد            این همان چادر زهراست که پرچم شده است

رنگ سیاه و سرخی پرچم رسیده است            شأن نـزول سـورۀ مـریم رسیده است

شـال و لـبـاس مـشکـی ما را بیـاورید            حی علی العزا که محـرم رسیده است

بوی اسپـنـد ز مـاتـم کـده‌هـا می‌آیـد            بوی سیب از حرم خون خدا می‌آید

همه جا پُر شده از زمزمۀ وای حسین            مـاه جـانـبازی شـاه دو سـرا می‌آیـد

در دل شوریده‌ام غمهای عـالم ریخته            حال و روزم در غمت ای یار درهم ریخته

ما برای گریه‌ایم و از همان روز ازل            چـنـتۀ ما را خـدا اندوه و ماتـم ریخته

ای امـیـر قـافـله، دل بـی‌قـراری می‌کند           تا که از غصه نمیرم گریه یاری می‌کند

جان من کم تر بگو، کرب وبلا، کرب وبلا           نام این صحرا ز دیده اشک جاری می‌کند

آمدی ای حاجی کرب و بلا حجت قبول           سر در آوردی چرا از نینوا حجت قبول

صاحب کعبه! چـرا از کعبه آواره شدی           کعبه‌ات اینجاست ای خون خدا؟ حجت قبول

پـنـجـۀ هجـر گـریـبان مرا می‌خـواهد            غُصه گـیسوی پریشانِ مرا می‌خواهد

هـجـمـۀ بـاد خـزان اسـت تـبـر آورده            هـمه گـل‌های گـلستانِ مـرا می‌خواهد

زینب چو دید کرب و بلا را دلش گرفت            بانـویـمان به وسعـت دنیا دلش گرفت

حسّی غریب در دل او جا گرفـته بود            آهـی کشید و بعد هـمانجا دلـش گرفت

بــاز هــم اشکِ مــرا آهِ تـو در آورده            بـاز این شـال زِ حـالِ تو خـبـر آورده

دست دارم به دعا کار به مژگان نرسد            ریخت این سیل و سر راه جگر آورده

هر قدر می‌خواهد این دل، این دلِ تنها تو را           در عوض هرگز نمی‌خواهد دمی دنیا تو را

خاكِ عالم بر سرِ دنیا، كه چشمِ دوستان           جست و جو باید كند در سینۀ صحرا تو را

دست ما نیست به چشم تو گرفتار شدیم            همه‌اش کار خودت بود خریدار شدیم

خواب دیدیم که تو آمده‌ای اما حیف...            صبح شد با جگر سوخته بـیدار شدیـم