اشعار

گـفـتی بـساط گـریـه بـرایت بـپا کـنـند            با گـریـه، یـاریِ دل خـون شـما کـنـند

گـفـتـی که در وداع بـرادر نـوا کـنـند            گـاهی میـان گـریه بـرایت دعـا کـنـند

هـر دلی تا بری از لـذّت عـصیان نشود           مـنـزل آخـرتـش روضۀ رضوان نـشود

به حـریـم رضـوی تـا بـه ابـد ره نـبـرد           آنکه سر گشته چو آهوی خراسان نشود

نم نم کـنار حـجـرۀ دربـسته مـی‌رسید            کم کم به قتلگاه خودش خسته می‌رسید

مانند شخص مار گزیده به پیچ و تاب            فـریـاد یا جـواد چه پـیـوسته می‌رسـید

ابـر چـشـمـان خـیـس بــارانـم            می چکد قطره قطره بر جـانـم

چـقــدر هــول کـرده‌ام امـشب            چـقـدر و مضطـر و پـریـشانم

اگرچه روز و شب هستیم دائم برسر خوانت           ببخش آقا که کم بودیم عمری مرثیه خوانت

پُر از دردم ولی درد من اصلا جسم خاکی نیست           بیا روح مرا درمان بکن قربان درمانت

هر کجا حـرف شما آمد سعـادت دیـده‌ایم           ما چه رحمت‌هایی از آقای رحمت دیده‌ایم

بیشتر نام تو روی بچه‌های ماست چون           بیـشتر از هر کسی از تو محبت دیـده‌ایم

مثل یک سایه چه زود از سرِ این خانه گذشت           چه غریبانه، غـریـبانه، غـریـبانه گذشت

چشم را بست ولی صبر نکردند این قوم           پیشِ او بود عـلی صبر نکـردند این قوم

مرو رسـول خـدا بر دلـم قدم مـگـذار            مرو و دختر خود را به دست غم مسپار

مرو که بعد تو این شهر جای ماندن نیست            مرو که بی‌تو دگر نیست بخت با من یار

ساعات بعد از داغ پیغـمبر شروع شد            با رفتـنش صد قصه دیگـر شروع شد

دلشوره‌هایش یک به یک معنا گرفت و            از آنچه می‌تـرسید پیغـمبر شروع شد

رنگ سپید رنگ حنای سرت شده است           لب بسته‌ای و خون دلت ساغرت شده است

خطبه بخـوان به رقـص درآور کلام را           نهج البـلاغه مشتـری منـبرت شده است

سخت است چگونه بنـویسم محنت را            آتـش زده ایـن زهــر تـمـام بـدنـت را

آن روز دوشنبه که در خانه یتان سوخت            سـوزانـد تـمام دل و بـاغ و چـمنت را

پـسـر فـاطـمـه‌ام غــصـه بـود بـنـیـادم            سـنــد غــربـت مـن ایـن حــرم آبــادم

خاک فرش حرم و گنبد من تکهٔ سنگ            صحن من پر شده از غربت مادر زادم

شبـت با چه رنجـی سـحـر می‌شود            سحـر خیـره چشمت به در می‌شود

و داغ دلـت تـــازه‌ تـــر مــی‌شـــود            تو و کـوچه و… داغ زهـرا حسن!

 شیعه تا روز قیامت داغـدارت یا حسن           اشکها بر روی دیده پُر حرارت یا حسن

دومین مظلومی و تنهاترین سردار عشق           مرگ بر نامـردمان روزگـارت یا حسن

حـتی مـیان خـانـه‌اش هـمـدم نـدارد            مرد غریبی که دلش جز غـم ندارد

در سیـنه‌اش از بی وفایی های کوفه            غـم آنـقَـدَر دارد که دنـیا هـم نـدارد

هـمچون گـل لاله که گـشته پرپر افتاد            زهـر جفا باعث شد از بال و پر افتاد

دستـش به دیـوار است تا اینکه نیـفـتد            دستـش به دیـوار است اما...آخر افتاد

حتماً تو نیز جنس غـمت فـرق می‌کند            آشـفـتـگـی زلـف خـمت فـرق می‌کـنـد

محـتـاج دسـتهـای کـریـمـانه‌ات، کـرم            از بس که شیـوۀ کـرمت فـرق می‌کند

آن که سائل از عـطایـایش تحـیّر می‌کند           غربت و غم سینه‌اش را روز و شب پُر می‌کند

می‌رود مسجد به منبر سبّ حیدر می‌کنند           بین کوچه می‌رسد با خود تفکـر می‌کـند

من کـرم زاده‌ام و شهـر کـرامت وطـنم           گرد و خاک ره اربـاب کـرم خـاک تـنم

روزها فکر من این ست و همه شب سخنم           چه شد از بـین هـمه بـنـده کـوی حـسنم

روزه‌اش افطار شد اما پرش را زد به هم           کـوزۀ سربـسته کـل پـیـکـرش زد به هم

اولیـن تاثـیـر زهـر این ست آتـش می‌زند           سوختن بدجور جسم لاغرش را زد به هم