اشعار

رو گرفـتی که کـبـودی تو پـیـدا نشود            باعـث رنـجـش زخـم دل مـولا نـشـود

سر سـجـاده دعـا کـرده حـسن آهـستـه            بی‌کـسی کاش نصیب دل بـابـا نـشـود

روز و شب در شررم دم به دم از تنهایی            خسته از هجر توأم، خسته‌ام از تنهایی

بر روی گونه مداوم قـدمش می‌لـغـزد            بی‌قراراست همین أشک هم از تنهایی

رانـدن درمانـدگان اصلا نمی‌آید به تو            جز عطا، ای آسمان اصلا نمی‌آید به تو

دلـشکـسته آمـدم سویت، پـنـاه آورده‌ام            دل شکستن بی‌گمان اصلا نمی‌آید به تو

وقتی میان روضه‌ها باگریه خلوت میکنم           آقا شبیهِ تو کمی، احساس غربت میکنم!

وقتِ خطا، الاّ شما، بوده حواسـم بر همه           از اینکه هستی شاهدم، همواره غفلت میکنم

رو بگـردانی زِ ما دنـیا جهـنم می‌شود            روزیِ ما روز و شب اندوه و ماتم می‌شود
پلکهایت باز کن درهای رحمت را نبند            بی‌نگـاه تـو دل ما خـانـۀ غـم می‌شـود

آنکه تو را جدا شده از آتـش آفـرید            اصلاً تو را برای مباهـاتـش آفـرید

خالق برای زینتِ چشمِ جـمال خود            حوریّه خلق کرد ز نور جلال خود

به درد بـی‌دوایم تا ابـد مرهـم نمی‌بخشم           که عشقت را به کل ثروت عالم نمی‌بخشم

به تن پوشم اگر یک نخ بود از جامۀ لیلا           ردایم را به صدها شال ابریشم نمی‌بخشم

سر تا سر وجـود مـرا غـم فـرا گرفت            آتـش کـشیـد شعـلـه و دور مرا گرفت

شکـر خـدا که دود به داد عـلی رسـید            امکان دیدن رخـم از مـرتضی گرفت

حال و روز مادری بیمار گریه‌آور است           گریه‌های کودکی تب‌دار گریه‌آور است

عاشقان گاهی ز روی هم خجالت می‌کشند           دیدنِ اشک غریب انگار گریه‌آور است

قـبل از ظهـور جـاودانـش امتحان داد            آن بـانـویى که در نهـانـش امتحان داد

اُمُّ الائــمــه بـــود و اُمُّ الانــبــیــا شــد            چون بهتر از پیغـمـبرانش امتحان داد

طعـم بهار را نچـشـیدم خـزان شدم            یاسم ولی به رنگ گل ارغوان شدم

این روزها، قیام و رکوعم شده یکی            مثـل هـلال ماه، خـمـیدم کـمان شدم

دستی از راه رسید و به رخت جا انداخت            پایی از راه رسید و جـلویت پا انداخت

یکنفر که دلش از بغض علی میجوشید            ضربه‌ای زد به در خانه و در را انداخت

جهان آموخت از تو درس غیرت را            شجـاعت را عـنایت را کـرامت را

مسـلـمان می‌شـود در سـایه سار تو            یـهـودی دارد از تو این هـدایـت را

باز این چه شورش است که در خانۀ علیست؟            این سوز گـریه‌های غـریـبانۀ عـلیست

«کای مونس شکسته دلان حال ما ببین»            در آتش اینکه سوخته پـروانۀ عـلیست

دلـگـیـرم از قـرار تو و بـیـقـراری‌ات            غرق خزان شده ست هوای بهاری‌ات

خون گریه می‌کند دل دیوار و چشم در            تا خـیره می‌شود به تو و بردبـاری‌ات

یک عمر هست دست خـداوند یاورش            هر بنده‌ای که حضرت زهراست مادرش

هرکس که خواست عزّت دنیا و آخرت            زهرا شده است دلخوشی اول آخـرش

چـقـدر گـرم دعـایـی بـرای هـمـسـایـه            چه رازی است نهان در دعای همسایه؟

چـقـدر مردم این کـوچـه بی‌وفـا بودند            که بود پاسخ مهـرت، جـفـای هـمسایه

دل فاطمه است دلبر و دلدار، فاطمه است           مشکل گشای هر چه گرفتار، فاطمه است

مرهون لطف حضرت زهراست کائنات           کانـونِ مـهـربانیِ بـسـیار، فـاطمه است

گر پهلـویم شکـست فـدای سرت عـلی            محسن به خون نشست فدای سرت علی

یک تـار موی تو به دو عـالـم نمی‌دهم            هستی هرآنچه هست فدای سرت علی

چنان بخشیده حق بر فاطمه نام عزیزش را           که حتی بُرده بالا عزّتش شأن کنیزش را

بساط فیض عالم بر رضای فاطمه بند است           مقرب می‌کند زهرای اطهر مستفیضش را