اشعار

زلـفی به بـاد داده پـریـشان تـرم کـنید            آبـم کـنـیـد از غـم و بـاران تـرم کـنید

از روضه‌ای به روضه دیگر روانه‌ایم            از این که هست بی‌سر و سامان ترم کنید

به بـزم مـاتـم جـدّت، بـیـا ابـا صالح            شـده مـحـرّم جـدّت، بـیـا ابـا صالـح

شعار صبح ظهور تو یا لثارات است            به زیـر پـرچـم جـدّت، بیا اباصالح

پـنهان کنم چگـونه هـویـدایی تو را            یا بین سیـنه شـرح دل آرایـی تو را

ظرف مرا شکستی و حالا نشسته‌ام            تا رو کـنم حـکـایـت لـیـلایـی تو را

سرد است بی‌حضور تو حال و هوای ما            بغضش گرفته دست قنوت دعای ما
آقـای من زمـان ظـهـورت نـیامـده؟            یا ایـنکـه بـی‌اثـر شـده آقـا بـیـای ما

درمـانـده‌ام…چـیزی نـدارم غـیر آهـم            این قحـطی اشک دو چـشـمانم گـواهم

اصلا حواسم به تو و تنهایی‌ات نیست            شـرمـنـده آقـای غـریـبـم، رو سـیـاهـم

عُمْر خود را به تمنّا گُذراندن خوب است           صبح و شب در طلبت اشک فشاندن خوب است

چشـمهای تو اگر ساقـی مجـلس باشـنــد           دست بر پهلوی پیمانه رساندن خوب است

این دل آلـوده‌ام دلـبـر نمی‌خـواهـد مگـر           حضرت صاحب زمان نوکر نمی‌خواهد مگر

بال پـرواز مـرا سـوزانـد نـارِ معـصیت           مرغِ دل تا بامِ دلبر، پر نمی‌خواهد مگر

منی که غیر تو بر هر غـریبه دل دادم            دلـم شکـست و نـیامـد کسی به امـدادم

سرم به کار خـودم بود دعـوتم کردی            ز یـاد بُــردمـت امـا نـبـردی از یــادم

زحمتت هستم و ای کاش دگر کم بشوم            یا که نه … با نفس قدسی‌ات آدم بشوم

چه خیالات عجیبی، من و این بار گناه            خواستم در نظر چشم تو مَحـرم بشوم

زمان لطف، صحبت از حقارتم نمی‌کنی            کریـمی و نـظاره بر لـیـاقـتم نـمی‌کنی

تو را ز یاد می‌برم زمان معصیت ولی            مـرا مـؤاخـذه برای غـفـلـتم نـمی‌کـنی

خـشكـی چـشـم پـشیـمان مرا دریـابـید            به غـبـاری سـر مـژگـان مرا دریـابید

من اویـسـم ز قَـرَن آمـدم آقـایم نیـست            چـشـم‌هـای تـر حـیـران مـرا دریابـیـد

آخرش چشم تر تو خواهرت را می‌کشد           غـربت نا باور تو خواهرت را می‌کشد

آن سیـاهی مـقابـل ازدحـام دشـمن است           خلوت دور و بر تو خواهرت را می‌کشد

چگونه شکر بگویم؟ که زنده ماندم و دیدم            رسیده نوبت گریه دمـیـده مـاه محـرم

چگونه شکر بگویم؟ که زیر سایۀ پرچم            کنار حضرت زهرا نشانده‌اند مرا هم!

بی‌تو زمین زمـیـنۀ خـرّم شدن نداشت            نـسـل بـشـر لـیـاقـت آدم شدن نـداشت

ای عشق کُل، که کل جهان جزء کُلِّ توست            بی‌تو جهان شهامت عـالم شدن نداشت

شکر خدا که لطفِ تو دست مرا گرفت            مِهرت میان این دلِ ویـرانه جا گرفت

امـروز نـه، کـه روز الـسـتُ بـربّـکـم            با تو دلـم بـهـانـۀ کـرب و بـلا گـرفت

مَردم مُحرّم آمده نوحـوا علیٰ الحسین            هنگـام مـاتـم آمده نوحوا علیٰ الحسین

حالا که ماه سَـرورِ شیب الخضـیب‌ها            همزاد با غـم آمده نوحوا علیٰ الحسین

دل شـکـسـتـۀ من را نـمـی‌خـری آقـا؟            شبی به کرب و بلایت نمی‌بری ما را؟

بده بـرات زیـارت به این گـدا اربـاب            تو را به گریۀ شبهـای مـادرت زهـرا

ای كه جز خانۀ تو خلوت ما نیست كه نیست           هرچه گشتیم دراین میكده جا نیست كه نیست

من كه جـز نام تو نامی نـشنـیدم بی‌شـك           جز صدای تو در این دهر صدا نیست كه نیست

چرخش چرخ و فلک بسته به چشمان علیست           همۀ عمر جهان بسته به یک آن علیست

هـمه از سفـرۀ او روزی خود را دارند           آفـریـنـش به خدا سـفـرۀ احسان علیست

تا که گفتم یا علی شوریده و شیدا شدم            تا نجف پرواز کردم راحت از غم‌ها شدم

قطره بودم از کرامات علی دریا شدم            لایق دست دعای حضرت زهرا شدم