اشعار

حرف از عـلی بود و تمام تکیه گاهت            رفتی سپـر باشی! خـدا پشت و پناهت

امـا ورق بـرگـشـت و‌ آوردنــد هـیـزم            کم کم به غارت رفت حـالِ روبراهت

این خانه روح کعبۀ بیتُ‌الحـرام است            این خـانه‌ای که قـبـلۀ دارُالـسّلام است

این آستان، جایی ست که حتّی کنیزش            در خلوت خود با ملائک هم کلام است

چه‌کنم، بی‌تو اگـر زنـده بـمـانم، چه‌کنم            کاش می‌شد که در این شهر نمانم، چه‌کنم

تا سحرخـواب نداری و دعـاگـوی منی            شـده بـیـمـاری تو قـاتـل جـانـم، چه‌کـنم

یـاس سپـیـدی بوی خاکـستر گرفته            آتـش ز هُـرم شعـله‌هـای در گـرفته

هر روز فـضّه دانه دانه می‌شمارد            آلالـه‌هـایی را که از بـسـتـر گـرفته

نـوری میان دستهـایش تا فـلک داشت            در پیشگاه او به خود خورشید شک داشت

چیزی از این دنیا برای خود نمیخواست            پیش خدا هفت آسمان جای فدک داشت

خانه خراب گشتن من با عزای توست            زیـبـاتـرین تـرنّـم قـلـبم صدای توست

دیـدی چگـونه زندگـی‌ام را نظر زدند            چشمانِ شور پشت سر بچه‌های توست

سائـلی بـیچـاره‌ام در بین راه افـتـاده‌ام            بی‌کـس و تنهـا شدم بی‌سرپـناه افتاده‌ام

باید امشب گریۀ سیری کنم بر حال خود            بی‌حـیایی کرده‌ام در قعـر چاه افتاده‌ام

دیده‌ات را باز کن بر زخم ما مرهم ببند           این چنین مگذار ما را، بار ما را هم ببند

مشکل افـتاده به کارم فـاطمه اعجاز کن           بار دیگر پلک های زخمی‌ات را باز کن

ای شب قدر! کسی قدر تو را فهمیده‌ست؟            تا به امروز کسی مرتبه‌ات را دیده‌ست؟

خلـق از معـرفت شأن تو عـاجز مانـدند            بی جهت نیست خدا فاطمه‌ات نامیده‌ست

اگر خشکم اگر زردم درخت رو به پاییزم           تـمام برگ‌هایم را به پـاهای تو می‌ریزم

چه نیرو می‌دهد بر من نگاه چشم‌های تو           بیا بنشین کنار من که از عشق تو برخیزم

سائل شدیم و رحمتِ زهرا به ما رسید            عرضِ ادب به ساحتِ مولا به ما رسید

دار و‌ ‌ندارمان، همه خیراتِ فاطمه ست            الحـق تـمامِ خـیـرِ دو دنیا به ما رسید!

هرکه جانـانه به پای غـم دلـبر مـانـده            نــام‌ او در هـمه ایّـام سـراسـر مــانـده

لـبـمـان با قـدح سـاقـی ‌کـوثـر تـر شـد            آنچـنـانی که لـب از بـادۀ او تـر مانـده

دیده بستی پا سوی قبله کشیدی وای من           تا نمردم چشم خود را باز کن زهرای من
من به احزاب و اُحُد یکدم نلرزیدم ولی           تا تو افتادی ز پا لرزید دست و پای من

از نـحـسی گـنـاه بـهـایـم عـوض شـده            حال دعـا و سوز و نـوایم عوض شده

خـیـلی دعـا بـرای ظهـورت نکـرده‌ام            یادت نـبـوده‌ام که دعـایـم عـوض شده

رفتی و در سینه‌ام دل بی‌قراری می‌کند            چشم هایم اشک نه! خونابه جاری می‌کند

رفتی و بوی تو مانـده در تمام خانه‌ام            یاد تو حتی "خزانم را بهاری" می‌کند

به رسم فـرقۀ عشّاق ساده باید مُـرد            به احـتـرام عـلـی ایـستاده باید مُرد
چه بی‌اراده و چه با اراده باید مُرد            برای غـربت این خانـواده باید مُرد

با رفـتـنت خـالی مکـن دور و برم را            پاشیـده‌تـر از این مگـردان لشگـرم را

ای نیـمـۀ مجـروح من ای کـاش با تو            در خـاک بـگـذارنـد نــیــم دیـگـرم را

شعله زد دیوار از تنهایی‌اش، در بعد ازآن            آشیانه سوخت در آتش، کـبوتر بعد از آن

پشت در سرگرم صحبت بود اما ناگهان            شعله اول سمت چادر رفت، معجر بعد ازآن

مـردی یگـانه بود و بـانـویی یگـانه            آهـسـته می‌رفـتـنـد از خـانه شـبـانه

هـمـراه هـم بـودند مثـل دو غـریـبه            پهلو به پهلو، پا به پا، شانه به شانه

تــو فـاطــمــه‌ای جـلــوۀ انـوار الـهـی            تـو فـاطـمـه‌ای بـی‌بــدل و لا یـتـنـاهی
تو قبله و، دل‌ها همه تا کوی تو راهی            عالم شده با نـور تو روشن، به نگاهی