اشعار

دوباره روضۀ با آب و تـاب می‌گـیرم            من از مـراثی‌ام آخـر جـواب می‌گیرم

سه روز کرده کفن چون تن تو را خورشید            عــزا بـرای تـو بـا آفـتـاب مـی‌گـیـرم

دیـدم به خـواب شمع خرابه شدی پدر            گفتم: چگـونه بی‌تو شبم را سحر بُوَد؟

گفتی: قرار آخر من با تو امشب است            بابا برای وصل تو، چـشمم به در بُوَد

بـابـا من از دنـیـای بـی‌تـو دل بـریـدم            یک روز خوش بعد از تو در دنیا ندیدم

هر چند که دیـر آمـدی عـیـبـی نـدارد            شکـر خـدا امـشب به دلـدارم رسـیـدم

حـالا که آمدی دگـر از پیـشـمان نـرو            خـورشید شـام تـار خـرابه بـمان، نرو

دیگر بس است بی تو سفر،جان به لب شدم            دق می‌کنم اگـر بـروی مهـربان، نـرو

آرام جان خسته‌دلان پیکرت کجاست؟            جانم به لب رسیده پدرجان سرت کجاست؟

جـسمت اسیـر فـتـنـۀ یـغـماگـران شده            پـیـراهـن امـانـتـی مـادرت کـجـاست؟

نویـد وصل پدر را به كـاروان می‌داد            به مـاه، مـاه سر نیـزه را نشان می‌داد

رقــیـه تـولـیـت آسـتـان رأس شـریـف            به ماه، اذن زیـارت در آسـمان می‌داد

به امیدی كه بـیایی سحـری در بر من            خاك ویـرانه شده سـرمهٔ چـشم تر من

مـدتی می‌شود از حـال لـبت بی‌خـبرم            چند وقت است صدایم نزدی دختر من

زندگی بی‌تو در این قافله سخت است پدر           گذر عمر از این مرحله سخت است پدر

دخترت تشنۀ اشک است ولی بـاور کن           گریه کردن وسط هلهله سخت است پدر

آرامـشم ده تـا که طـوفـان تو بـاشـم            آئـیـنه ام کـن تا که حـیـران تو باشم

آزاده ام امـا گــرفـتــار تـو هـســتــم            خارم که خواهم در گلستان تو باشم

سوارِ گـمـشده را از میان راه گرفـتی            چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی

شبیه کشتی نوحی، نه! مهربان تر از اویی            که حُرِّ بد شده را هم تو در پناه گرفتی

قسمت این بود دلت از همه جا پُر باشد            قـلـبت آمـادۀ یـک چـنـد تـلـنـگـر باشد

همه دیـدنـد کـسی سمت حـرم مـی آیـد            تا مگر در دل دریای جنون، دُر باشد

از کوچه‌های خاطره‌هایش عبور کرد            پلکی زد و دوباره خودش را مرور کرد

می‌کرد حس بزرگی بار گـناه خـویش            می‌خواست تا رها شود از دست چاه خویش

خدایا قطره بودم متصل کردی به دریایم            برون آورد دست رحمتت از دار دنیایم

من آن آواره‌ای بودم که کوی یار را جُستم            و یا گمگشته‌ای بودم که مولا کرد پیدایم

بـبـین دارم نـگـاه غــرق آهــی            دلم را زیر و رو کن با نگاهی

تو که آقائی‌ات گـشتـه زبـانـزد            بـیا بگـذر ز عـبـد رو سیـاهـی

ای رهـبــر احـرار! مــن حُـرّ شمـایـم            هــرچـنـد بــا بـیگـانـه بـودم، آشـنـایـم

تو در کرم چون جدّ خود پیغمبر استی            تو در به روی دشمن خود هم نبـستی

ما هـمه بـنـدۀ آزاد تو هـستـیـم حـسین            هر چه جز عهد تو دیدیم، شکستیم حسین

ما همان یار قدیمیم که از صبح الست            همه در عـالم زر با تو نشـستیم حسین

تـا خـیـمـۀ تـقـرّب تـو پـر کـشـیـده‌ایـم            تو نور محض و ما ز تـبار سپـیـده‌ایم

آقا اگر « مَصارِعُ عُشّاق » کـربلاست            در عـاشـقی به مـنـزل آخـر رسیـده‌ایم

حبیبـم مـن حبیبـم مـن حبـیب آل طاهـایم           محبت سیل خون گردید و جاری شد به سیمایم

نه تنها لاله‌گون کردم ز خون خود محاسن را           کمر بستم که از خون شست‌وشو گردد سراپایم

پر می‌زنـد دلـم به هـوای نگـاهـتان            تا کـربلا - به شهر شما - بارگـاهتان

تا اینکه خـرج بزم عزای شما شوم            عمریست میشود که نشستم به راهتان

عطش افتاده به جانم جگـرم می‌سوزد            هستی‌ام ز آتش غم‌ها به برم می‌سوزد

در من از سوز عطش تاب سخن گفتن نیست            دهنم خشك و دلم خون، جگرم می‌سوزد