اشعار

شفق نشسته در آغوشت ای سحر برخیز            ستاره می‌رود از هوش، یک نظر برخیز

کبوتری که به شوق تو بال در خون زد            به بام عشق تو گسترده بال و پر برخیز

سلام ای چهرهٔ در خون نشسته            سلام ای شیـشـهٔ عـطر شکـسته

سـلام ای نــور قــرآن مـقــطـع            سلام ای زلف مشکـین گـسسته

اربعین شد و ببین که زینب آمد از سفر            پیر گـشته خواهـرت نمی‌شناسیَم دگر

من فـدای تـربت غـریـبت ای برادرم            ای بهـار بی‌گـنـه خـزان شـده بـرابرم

باز بـاید سر کـنم با خاطـرات اربعـین            خاطرات گریه در صحن یل اُمُّ البنـین

از مرور خاطـراتش نیـز لذّت می‌بـرم            می‌نشـسـتم رو به ایـوان امیرالمومنین

از اول گـل هـر سخـن بود زینب            کـسـای روی پـنـج‌تـن بـود زینب

چنان مـادرش ممـتحـن بود زینب            بـدون تـبـر بت‌شـکـن بـود زیـنب

اربعین یک گوشه‌ای از جلوه‌هایِ زینب است            بی‌قراریِ دل از شور و نوایِ زینب است

هر کجایِ کربلا رفتی بدان که هر وجب            بی‌گمان یک جلوه‌ای از خاک‌پایِ زینب است

وقت ضیافـت آمد و در پشت در ماندم            امسال من در این قفس بی‌بال و پر ماندم

جا ماندم از کرب‌و‌بلا و در به‌در ماندم            این روزها جـانم به لـب آمد اگر مانـدم

یـادت می‌آیـد زیر پـرچـم گـریه کردیم            هرجا حسین گفتند، در دم گریه کردیم

تا کربلا رفتیم و با هم روضه خواندیم            تا کـربـلا رفـتـیم و با هم گـریه کردیم

باز دل زمزمه و شـور و نوا می‌گیرد            عـطـری از قـافـلـۀ آل عـبـا می‌گـیـرد

بـاز در مـاه صـفـر بـوی مـحـرّم آمـد            هر که مَحرم بشود رنگ عزا می‌گیرد

کـوله‌بـار معـصیت دارم ببـین دلواپسم            باز هم درمانده‌ام خوردم زمین دلواپسم

دل به بیگـانه سـپردم قـسمـتم آخر نشد            تا که باشم با تو یک شب همنشین دلواپسم

عاشق حضرتِ حق بود و سراسر بخشید            هرچه را داشت نه با حوصله! با «سر» بخشید

تـا ابـد لـنـگـرِ کـشـتـی نـجـات خـود را            متمایل به حـیا کرد و به خـواهر بخشید

دار و ندارش زینب و دار و ندار زینب است            دل بیقرارش زینب و دل بیقرار زینب است

آقا ز عالم برده دل زینب ربوده از حسین            زینب قرار عالم و او هم قرار زینب است

آنکه ایثار و وفا را کرده معنا زینب است            آنکه داده عاشقی را یاد ماها زینب است
تا هـمیـشه سـربلـند و ایـستاده مثـل کوه            نیست مانندش، ندارد آنکه همتا زینب است

فرصتم طی شد و بیدار نشد که بشوم            آخـرش لایـق دیـدار نـشـد کـه بـشـوم

باعث دلخوشی‌ات با ورع و ترک گناه            پـسر فـاطـمه، یک بـار نـشد که بشوم

سالهـا در حـسرت دیـدار دلبـر مانده‌ایم            جـمعه‌ها را منتـظر مـاهِ منـوّر، مانده‌ایم

زودتر آقـا بـیا و حـال ما را خـوب کن            از غـم دوری تو خـیلی مکـدّر مانـده‌ایم

پیمانه خالی است و کرم بی‌نهایت است            اما هـمـین گـدایـی مـا اوج عـزت است

کـودک بـه غـیـر خـانـۀ بـابـا نـمـی‌رود            یعنی هـمیـشه خـانۀ عـشّاق هـیئت است

اینکه از زهـر جفا جای به بسـتر دارد            طـشتی از خون دل خویش برابر دارد

چـشم‌هایش به در و منـتـظر آمدنی‌ست            زیـر لـب زمــزمــه مــادر مــادر دارد

بزم حـسن حال و هـوایش فـرق دارد            از ابــتــدا تـا انــتـهـایـش فــرق دارد

اینجا هـمه کاره کـریم اهل بیت است            آقـا نـگـاهـش بـر گـدایـش فـرق دارد

آن مـاه که در دامـن زهـرا بـنـشیـنـد            بـایـد که چـنـین در دل دنـیـا بنـشیـند

ای عرش نشین! شأن قدم‌های تو تنها            این است که بر شـانۀ طـاهـا بنـشیـند

آری یک عمر دلش غرق عزاداری بود            تا چهل سال، فقط کار حسن زاری بود

از همان کوچکی‌اش کوچه گرفتارش کرد            جگـر خون شده‌اش حامل اسراری بود