اشعار

گرچه در قلبِ منی مشتاقِ دیدارم هنوز            بهرِ دیدارِ رُخت حسرت به دل دارم هنوز

روضه‌خوانی می‌کنم در هر شرائط هر کجا            با نَفَسهایِ خودم رونق به بازارم هنوز

جلوۀ مُشتـرک حـیدر و زهـرا؛ زینب            فیض جاری شده از عـالم بالا؛ زینب

نه‌‌ فقط‌ فخرِ تو؛ فـخـرِ پـدرت‌ هم بوده            به تو گـفـتـنـد اگـر زینت بـابـا؛ زینب

نـثـار روح چـنـان کـوه عــمـۀ سـادات           در ابـتـدای غـزل فـاتحه مـع الصلوات

برای اینـکـه شود جـاودانـه در تـاریـخ           گـذاشـت در وسط کـربـلا دو تا مـرآت

بانوی عشق، صبر و حیا وامدار توست            باغ بهـشت، زنده به بوی بهـار توست

زیـن ابـی و زهـرۀ زهـرای اطـهـری            منظومۀ زمین و زمان در مدار توست

تنهـا مـیان آن همه داغ و خطـر زینب            در خیمه‌های سوخـته آسیـمه‌سر زینب

شب را به صبح آورد با اندوه طاقت سوز            تنها خدا داند که چه بگـذشت بر زینب

دریـای دردهـای دلـش بـی‌کـرانـه بـود           از کودکی به تیـر مـصیبت نشـانه بود

از لحظه‌ای که چشم به چشم حسین دوخت           زینب حدیث زنـدگی‌اش عاشـقـانه بود

هر دل که شد به روز بلا آشنای صبر            حق می‌دهد نوید بهـشتـش جزای صبر

جز صبر چـاره نیست دل داغـدیـده را            مرهم نهد به زخم مصیبت دوای صبر

دل باده بـنـوش است سر خوان عقیله            خورده شب و روز از نمک و نان عقیله

هر قـلب حـسینی که شده واله و شیـدا            در بـزم حـسـینی شـده مـهـمـان عقیله

روزی به پات غم نخورم شب نمی‌شود           این دلشکسته صاحبِ منصب نمی‌شود
مُردن به پای "یار"،ملاک تَقَرُّب است           "پـروانه" تا نسـوخت مُـقَـرَّب نمی‌شود

مـادر رنـج و غـم و آلام می‌مـیرد بیا            یـادگـار کـربـلا در شـام می‌مـیـرد بیا

پاسدار نهضت خونین عاشورای عشق            پـاسـبان پـرچـم اسـلام می‌مـیـرد بـیـا

اسوه و الگوی زن های دو عالم زینب است           حافظ خون حسین و دین خاتم زینب است
صبر از صبرش گربیان چاک زد در کربلا           دایه‌دار درد و رنج و غصه و غم زینب است

می‌خورد هرسال این دیوار از شوقش تَرک            کعبه اعجاز علی را جار زد بر اهل شک

سال‌های سال کعبه انتـظارش می‌کـشید            خاک پایش را کند سرمه به مُژه تک به تک

در ازل تا کـتابِ حـق وا شد            رازهـای نَـهُــفـتـه اِفـشـا شـد

در ازل پیـشتر زِ لوح و قـلم            حـکـمِ روز الـسـت انـشـا شد

آنکه در مـیـکـده هـوهـو دارد            دیـده‌اش تـا بـه خـدا سـو دارد
سمت دریـای نـجـف جو دارد            چـون شـراب نـجـفـی بو دارد

اتـفاقی رو به راهم کرده در ماهِ رجب            فارغ از اندوه و آهم کرده در ماهِ رجب
اندکی مانـده که مـاهِ آسـمان کامل شود            ماهِ کعـبه مثلِ ماهم کرده در ماهِ رجب

عاشق آنست که شب تا به سحر می‌سوزد            فـارغ از گـفـتـن امـا و اگـر مـی‌سـوزد
بهر خالص شدنش همچو شرر می‌سوزد            این چـنین از قِـبَلِ یـار جگـر می‌سوزد

از آنچه خـدا عـزم کـند، با خبر اوست            تـنـظـیـم کـنـنـدۀ قـضـا و قـدر اوسـت

آئــیـنــۀ ذات کـبــریــایـی‌سـت عــلـی            در خلقت کائنات، صاحب نظر اوست

ســر نَـهـم بـر آســتـانِ پـادشـاهِ بـی‌بــدل            آن ولی‌الـه که بـاشـد دست او اِذن اَجـل

گفت تا در وا کنم دیر است، دیوارش شکافت            کعبه از شوقش سه روز او را گرفته در بغل

با جامِ نامِ خود دهانم را شراب‌آلودْ کن            در «عین و لام و یا» الفبای مرا محدود کن
یک‌دم اگر دَم مرتضی و بازدم حیدر نشد            با دستِ خود راهِ نفس‌های مرا مسدود کن

حیا به گوشۀ ‌آن چشم مست منزل داشت            وفا هزار فضیلت ز دوست در دل داشت
بـه بـاغ فـطـرت مـا آب نـور پـاشـیـدی            زلال کوثر تو شوق خلقت از گِل داشت