اشعار

من مانـدم و حالا کـبودی‌های چشمت            باید چـگـونه آب ریـزم پـای چـشـمت

از زخـم‌های نـیـلی‌ات شرمـنده هـستم            مخصوصأ از این زخم‌های پای چشمت

خـمـوشـم و نَـفَـسَـم در شـماره افـتـاده            که روی خـاک مـرا مـاهـپـاره افـتاده

سپهر در دم و قلبم ز غصه پاره شده            کـه مـاه پـاره مـن بـا سـتـاره، افـتـاده

ای با خـبر ز درد و غـم بی‌شمار من!            برخیز و باش، فاطمه جان، غمگسار من

رفـتی ز دیـدۀ من و، از دل نمی‌روی            حس می‌کنم همیشه تویی در کنار من

شـبـانـه آسـمـانـش خـاک مـی‌شـد            نه زهرا، بلکه جانش خاک می‌شد

چه خاکِ آتـشـیـنی داشـت زهـرا            دگر روح و روانش خاک می‌شد

نیست کاری بهتر از خدمت برای فاطمه            نیست مُزدی بهتر از مزدِ عزای فاطمه

از تـمامِ نوکری شد اَفـضل الاعـمال ما            قطره اشکِ ریخته در روضه‌های فاطمه

تویی که یاور و مـنّای احـمدی سلمان            چرا به گریه فـتادی، مـردّدی سـلـمان
بیا به داخل خـانه، خوش آمدی سلمان            چه خوب شد که سری هم به ما زدی سلمان

آورده هـیزم کـافـری لشکـر کشیده            آتـش به درب خـانـۀ حـیـدر کـشیده

با ضربۀ سنگین پا بر پهلـوی یاس            زخـم عـمیـقی مـیخ روی در کشیده

عـلـت خـلـق مـاسـوا زهـراست            سـتـر نامـوس کـبریا زهـراست

بـر چـهــلـه نـشــیــنـی احــمــد            آنچـه دادنـد در حـرا زهـراست

هـر که مـرا بـا داغ زهــرا آشـنـا کـرد            خـیرش قـبولِ حق، دلـم را با خـدا کرد

من دسـتـبوسـش می‌شوم تا روز محشر            هرکس مرا ایـنگـونه بر او مـبـتلا کرد

ما آهِ سرد، از دلِ مُضـطَـر کشیده‌ایم            بـارِ فـراق، بـا مُــژۀ تَـر کـشـیـده‌ایـم

همسازِ روزگار، به عشقِ تو بوده‌ایم            از دوریِ تو، رنـجِ مُکـرَّر کـشیده‌ایم

تا نـفـس داریم ما از سـائـلان حـیـدریم            فکر پروازیم هرشب گرچه بی‌بال و پریم

نوکران جای نفس هر روز عزت می‌کشند            مشتری‌های غـم تو با همین چـشم تریم

یاد پدر می‌کرد و با گریه اذان می‌داد            گهـوارۀ خالی محـسن را تکان می‌داد

هر بار از سد سکوت کوچه رد می‌شد            هر بار روی خاک می‌افتاد و جان می‌داد

خانه تاریک شد و بر در خانه شرر است            جلوی یک زن مظلومه هزاران نفر است

کاش لـولای در از سمت دگر باز شود            در اگر باز به داخل بشود دردسر است

جای خـوبی‌های پیـغـمـبر تلافی می‌کند            با چهل همدست و یک لشگر تلافی می‌کند

آنکه یک آیه برای فـضل او نـازل نشد            بی‌حـیا بـا سـورۀ کـوثـر تـلافی می‌کـنـد

بعد از آنکه باز شد سمت شما در بی‌هوا            یک گل نشکفته شد آن لحظه پرپر بی‌هوا

پـارۀ تن خوانده پیـغـمـبر شما را بارها            پس زمین خورده همان لحظه پیمبر بی‌هوا

از دست می‌روی هَـمه دار و نـدارِ من            بـا رفـتـنـت ســیـاه شَـوَد روزگـارِ مـن

گفـتی که تا همیشه تو هـستی کـنارِ من            حالا چرا شکـسـته‌ای ای ذوالفـقـارِ من

ما دو تا در دل طـوفان، دل دریا داریم            هـر دو انّـا شده و فـکـر فـتـحـنـا داریـم

روزمان شب نـشده، غـصۀ فـردا داریم            چـقـدر وجه تـشـابه، من و زهـرا داریم

وقتی خدا دو لوح و قلم را درست کرد            نـوری میان عـرش معـلی درست کرد

با نور فاطمه به جهان جان دمید و بعد            مـا را گـدای “اُم اَبـیـهـا” درسـت کـرد

صحبت از مادر که می‌آید هیاهو می‌شود            بغض‌هایِ زخمی‌ام بینِ گلو رو می‌شود

روضه وقتی روضۀ ناموسی است و کوچه‌ها            لطمه و سیلی، نصیبِ طاقِ ابرو می‌شود

به یک جمله بده بر قلب این دلداده تسکینی            به لبخندی خلاصم کن ازین هجران و غمگینی

تمام عمر با فکر و خیالت رفت، تا شاید            دمی هم صحبتت باشم، عجب رؤیای شیرینی