اشعار

تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت            سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت

حیدر آمد، خاک همچون باد، گرم گریه شد            خواست تا غسلت دهد آب روان آتش گرفت

چنان که اهل بالا گشت آدم در غمِ زهرا            بهشتی نیست آنکس که نباشد آدم زهرا

خدایش هر چه زیبائی‌ست را بر فاطمه داده            و خلقت را خلاصه کرده در سن کم زهرا

تا سـحـر را گـرفـتـه‌انـد از ما            چـشـم تر را گـرفـتـه‌انـد از ما

کـنج عـزلت نـشـسـته‌ایم، آری            بـال و پـر را گـرفـتـه‌اند از ما

شکستن‌ات کمرم را شکست فاطمه جان!            علی کنار تو از پا نـشست فاطمه جان!

تمام ماحـصل عـمرمان در این نه سال            هر آنچه بافته بودم گسست فاطمه جان!

خـیـر با اولاد شـر درگـیر شد            آه بـا سـیـل شـرر درگـیـر شد

کم کم آوردنـد هـیزم پـشت در            خانه با موج خـطر درگیر شد

سلام حضرت مادر فدای درد و غمت            چه گریه‌ها که نکردم برای عمر کمت

امــیــدوار نـگـاهـت بـگــو کـجــا دارد            به غـیر سـایۀ پُـر مـهـر خـانۀ کرمت؟

فاطـمـه جـلـوۀ بـاقـی ازل تـا ابـد اسـت            آی مردم! بخدای احـد! او هم احد است

قامت سرو خودش را به علی داد و خمید            راز زیبایی دریا به همین جزر و مد است

همینکه زود بمیرم بِجای تو، کافی‌ست            همینکه جان بدهم در عزای تو، کافی‌ست

بـرای هـر تـپـشِ من تـبـسـمی بس بود            برای هر نفـسِ من هـوایِ تو کافی‌ست

بیرون ببر ای آسمان از محفل من ماه را           کز آتش دل کرده‌ام روشن چراغ آه را

از بسکه دود آه من گـردید سدّ راه من           در کوچه‌های شهر خود گم کردم امشب راه را

الله اکبر! فـاطـمه بـال و پـرش سوخت            جان مدینه سوخت و پیغمبرش سوخت

الـلـه شــد مــحــصــور در الّا و لابــد            زهرا ولایت داشت پای حیدرش سوخت

از برم بانویِ خوبی‌ها به دریا می‌روی؟            کنده‌ای از خاک و تا عرشِ معّلا می‌روی؟

لحظه‌هایِ آخر است پنهان نکن رخسارِ خود            فارغ از دلبستگی از دارِ دنیا می‌روی؟

آدم که عاشق می‌شود فکر خطر نیست            در عاشقی اصلاً ضرر مد نظر نیست

»دربدری دارد به دنبال خودش عشق«            عاشق نـبوده آنکـسی که دربـدر نیست

وقتی که بغض گریه درون صدا شکست            انگار پایه‌های عرش، به دست خدا شکست

تقدیر دل، شـکـسـتـه شـدن بـود از ازل            از ابـتـدا شـکـست که تا انتـها شکـست

پُر شدم از غصّه و اندوه و غم بانوی من            پیکرت بدجـور پیچـیده بهـم بانوی من

این کبـودی‌ها؛ تـوانم را ربـوده فاطمه            تار می‌بیـنم تنت را؛ محـترم بانوی من

تصویرِ هجرِ تو که به ذهنم خطور کرد            آهِ فــراق «آیـنـه‌ام » را نَــمــور کـرد

جز اشک چیست چارۀ یوسف‌ندیده‌ها!            یعـقـوبِ چشم‌هایِ مرا گریه کور کرد

یار ما هر نیمه‌شب که بر سر سجاده است            آنقـدر آقـاست یاد قوم نوکـرزاده است

گر گدا کاهل بود تقصیر صاحب خانه نیست            ما نمی‌خواهیم ورنه لطف او آماده است

فـاطمیه به خـدا بـزم خـدای زهـراست            روضه و نوحه و اشکم به عزای زهراست

یک به یک فوج ملائک به زمین می‌آیند            با ادب بر لبشان ذکر و نوای زهراست

کار داریم در این شعـر فـراوان با دَر            گـوئـیا خورده گره با غـزلِ مولا، در

وَ قـسم بَر ترکِ کعـبه که حتی دیـوار            می‌شد از عشقِ علی پیشِ علی دَرجا در

هر چند گنهکار و شرمنده و گمراهیم            تا فـاطـمه را داریم محـبوبه درگـاهـیم

از آتـش دوزخ مـا داریـم امــان نـامـه            از معـجـزۂ نـام پُـر بـرکـتـش آگـاهـیـم

تـا کـی مـدافـع پــدرم بـیـن بــسـتــری            مادر، گمان کنم دو سه روزی است بهتری

مشغول کارِ خانه شدی بعد رفت و روب            شانه زدی به مویم و گفتی چه دختری