اشعار

امشب شب شهادت موسی‌ابن جعفر است           یعنی شب زیارت موسی‌ابن جعفر است

در حـیرتم ز غـربت آن هـفـتـمین امام           زندان گواه غربت موسی‌ابن جعفر است

هر دم و بازدمـش آیـه و تکـبیـر فقط            بگـذارید کـند سـجـده دلـی سـیـر فقط

بعد این سجده اگر خواست ببندد قامت            ضرب شلاق نبـندیـد به این پـیر فقط

شیعیان وقت عزا شد، مصطفیٰ نالان شده            در غمِ موسی بن جعفر، فاطمه گریان شده

گشته مسموم از رُطَب، با جَبر هارونِ لعین            در، درونِ سینهٔ تنگـش نَفَـس پنهان شده

شـانه‌های آسـمان لـرزید از بـار غمت            دیدۀ افـلاکـیـان شد ابـر خـونـبار غمت

عرش حق زد ناله و افتاد بر روی زمین            خُرد شد ارکـان آن در زیر آوار غمت

سـلام حـضـرتِ دلـدارم اَیُّـهَـاالکاظم            سـلام حق به تو ای یـارم اَیُّهَاالکاظم

گدایت آمده مضطر دوباره اِرحـمنی            ای از ازل سر و سالارم اَیُّهَاالکاظم

در دل تاریک زندان مثل شمع روشنم            لحظه لحـظه، ذرّه ذرّه، آب گردیده تنم

بس که لاغر گشته‌ام چون می‌گذارم سر به خاک            خصم پندارد که این من نیـستم پیراهنم

پیش او وقت گدائی صحبت از سوگند نیست           چندمین بار است،یا…، نه صبحتی از چند نیست

ذکر یا باب الحوائج، جان گرفت از جود او           بِشْر حافی بی‌سبب با ذکر او خرسند نیست

بین هجـومی از خـفـقـان در سیاه چال            پـیچـیده باز صـوت اذان در سیاه چال

در پـشت ابر کـیـنۀ ظـلـمت پـرست‌ها            خورشید کرده چهره نهان درسیاه چال

خـدا بر پا کند در عـالـمِ بالا عـزایت را           نـدارد کـوه تـابِ بــردبـاریِ بـلایـت را

تورا محصور کردند و نداستند در سجده           ملک می‌دید در عرشِ الهی رد پایت را

دوبـاره چـنـگ زدم دامن خـراسان را            به کـاظـمین رساندم صدای لـرزان را

برای حـاجت کوچـک نـمی‌روم آن جا            دریـغ اگر که بگـویم به او غـم نان را

دخیل بسته فلک بر ضریح زنجـیرش            نـمـاز گـریه کـنـد با نوای تـکـبـیـرش

دلِ شـکـسـتـۀ او آیـه‌ای مـقـطـعه بـود            که هیچ سوره نیـاورد، تاب تفـسیرش

تو را بردند نامردان؛ از این زندان به آن زندان            شدی با خونِ دل مهمان؛ از این زندان به آن زندان

شنیدم در غل و زنجیر با توهینِ پی در پی            تو را انداخت زندانبان از این زندان به آن زندان

آمد به لبش جان و شبش را سحری نیست            جز مرگ به لب‌هاش دعای دگری نیست

بر دوست و دشمن همه آن خیر رسانده            شایستۀ این مرد خدا خونجگری نیست

همین که آه من از قلب محزون می‌شود پیدا            چنان بغض گلو با اشک، افزون می‌شود پیدا

دلم تا یاد آن داغ جگـر سوز تو می‌افتد            برای مرثیه هر بار مضمون می‌شود پیدا

عـلی شبیه کسی نیست جز خـداوندش            همان خدا که نبوده‌ست و نیست مانندش

کسی که حبل خدا بوده، هست و خواهد بود            کسی که هر چه شود با خداست پیوندش

گـره کـور که در کار پـیـمـبـر افـتاد            باز هم قـرعه به نام یل صفـدر افتاد

وقتی از دور در قـلعه تجلّی می‌کرد            یاد آن دست یـدالـلـهـی حـیـدر افـتـاد

ای نـور دیـده من و تـاج سـرم حسین            یک‌دم قـدم گـذار به چـشم تـرم حسین
بنگر چه آمد از غم تو بر سرم حسین            در زیر آفـتـاب بـبـین بـسـتـرم حسین

زیـنــبـم نـائــبــة الــزهــرایـم            مـادرم گـفـتـه که بـی‌هـمـتـایم

بـشـنـویـد ارض و سما! آوایم            این حـسـیـنـی که بُـوَد، آقـایـم

حالا که حرف، حرف بهار است و یار نیست            پس هرچه هست بعد زمستان بهار نیست

نامش هزار و چارصد و چندمین عزاست            عیدی که بی‌تو می‌رسد و شرمسار نیست

لحـظه‌هایِ آخرم شد بیـقـرارم یا حسین           رو به قبله می‌شوم، چشم انتظارم یا حسین

آخرش دق مرگِ راهِ تو شوم شکرِ خدا           زودتر باز آ ببین در احتضارم یا حسین