اشعار

روی خاک افتاده بودم، نردبان می‌خواستم            هم زمین می‌خواستم هم آسمان می‌خواستم

گاه در افلاک وگاهی نیز در اعماق خاک            این دو را یک عمر یک خط در میان می‌خواستم

عمری‌ست گفته‌ایم به عشق تو یا علی:            یا مَـظـهرَ العَـجـائِبُ یـا مـرتضی عـلی

من کیستم که بر سر خوانت بخوانی‌ام؟            شاهان عـالـم‌اند به خـوانت گـدا، عـلـی

ترک کعبه به معـنای همان لبخند است            هرکه نزدیک علی بود دلش در بند است

چشم در چشم غزل‌ها به علی رو کردم            شعر در وصف علی مصرع و بیتش قند است

به تعداد نفوس خلق اگر سوی خدا راه است           همان‌قدر انتخاب راه دشوار است و دلخواه است

قلندرها و درویشان و حق‌گویان و عیّاران!           من از راهی خبر دارم که ذکرش قل‌هوالله است

به نام عشـق به نـام خـدا به نـام عـلـی            شروع می‌کنم این شعر را به نام علی

هـزار مـرتـبـه مـمـنـون مـادر و پـدرم            که کـرده‌انـد مـرا آشـنـا بـه نـام عــلـی

ای امـانت‌دار اسـرار الـهـی مـرتـضی            ای که مخلوقات عالم را پناهی مرتضی

علت پیـروزی بدر و حنین و خـیـبری            قـوّت قـلب نبی قـلب سـپاهی مـرتضی

عـلی دین را امام راستـین است            علی دست خـدا در آستـین است

عـلـی یعـنی چـراغ اهل بـیـنـش            عــلـی یـعــنـی پـنــاه آفــریـنـش

رسید و با حضور خویش دنیا را مزین کرد            جواب «لن ترانی» را به دنیا آمد و«لن» کرد

میان چـاردیـواری کـعـبه آمد و آن گاه            برای اهل معنا چارچوبش را معین کرد

یاٰ مَنْ اَرْجـوُهُ لِکـُلِّ خَـیر؛ معـنا می‌شود            یا عـلی می‌گویم و خیرات پیدا می‌شود
با تو باشم بابِ خوبی و کرم واٰ می‌شود            شامـلِ حـالم دعـایِ نابِ زهـرا می‌شود

کیست که در مدحش از، شعر کمر بشکند            کیست که جبریلِ عشق آمده پَر بشکند

کیست که بـازار او  بـزم شکر بشکند            لحـظۀ تحـویل اوست دور قـمر بشکند

کیست علی؟ کیست کیست؟ سرّ مگوی خدا            آن‌که هیاهوی اوست، معنی هـوی خدا

دست و زبان گوش و چشم روی نکوی خدا            داشته شصت و سه سال، دیده به سوی خدا

هرکه راهی در حریم خلوت اسرار داشت           دل بُرید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت

چند روزه نوبت هر کس به پایان می‌رسد           ای خوش آن رهرو که ره در خلوت اسرار داشت

هست در شهر نگاری که دل از ما ببرد            نه دل مـا که دل حـضرت زهـرا بـبـرد

در زمینی که خدا داشت خدایی می‌کرد            دل من بر سـر سـجـاده گـدایی می‌کـرد

آمـده جـانِ حـضـرتِ سلـطان            نورِ چـشمانِ حضرتِ سلطان

کـوثـرِ دوّمـیـن طـلـوع کـرده            روی دامـانِ حـضرتِ سلطان

تو جواد ابن الرضایی و خدا را مظهری            بر سر شاهان عالم تاجـدار و سروری
کـوثـر دوم ز نـسل اهل بیت مصـطفی            بر رضا گـفـتند ابتر تو به مثل کوثری

ای ریـخـتـه نـسـیـم تو گـل‌های یاد را            سـرمـسـت کرده نـفـحـهٔ یاد تو باد را

افـراشـتـه ولای تو در هـشت سالـگی            بـر بـام آســمـان، عَـلَـم دیـن و داد را

در سـاحـل جـود خـدا بـاران گـرفـتـه            باران نور و رحمت و احـسان گرفته

مـی‌بـارد انـوار کـرم از هـر کــرانـه            شب‌های دلـگـيـر زمين پـايـان گرفـته

بُـرونِ در بِـنـه این‌جـا هـوای دنـیا را            درآ به محـفـل و برگیر زاد عـقـبا را

بـگـیـر سـاغـر پُـر از مـیِ ولایت را            گذار بر دگران خوان « منّ و سلوی» را

دست کـریـم، روزی من را زیـاد داد            آبـی طـلـب نـکـردم و دیـدم مُـراد داد
از خالِ هـاشـمیِ لـبـش کـعـبه ساخـتم            ما را حـکـایتِ سـر زلـفـش به باد داد

به مسکینی قناعت کرده بودم کرد سلطانم           امیـرم چون اسـیرِ طُرِّۀ گـیسویِ جانـانم
فـقـیرِ دیـدنِ کـویِ نگـارم که پـریـشانـم           همه دنبالِ دیوانند و من مجنون و دیوانهَ م