اشعار

آفـتـاب بن عـلـی بن حـسـيـن بن عـلی            راوی نــور، شـكـافــنـدۀ عــلــم ازلـی

مـادرش آيـنه، فـرزند فـرستادۀ عـشق            بـنـدۀ خـوب خـداونـد، خــداونـد جـلـی

دل ویـرانـم امشب آبـاد است            لحـظۀ با شـکـوهِ مـیلاد است
پـنـجـمـیـن مـاه آسـمـانِ نـبـی            نـور چـشم امـام سـجـاد است

یک لحظه هم از غیب، نگاه تو جدا نیست           این دانش بی‌حد مگر از سوی خدا نیست

در محضر تو پاسخ هر عالم و عارف           جز آیۀ « سُبحانَکَ لا عِـلمَ لَنا» نیست

بـگـو به نـور که مـاه تـمـام آمده است            که صـبـح آمد و پـایان شام آمده است
بـرای شیـعـه دوبـاره امـام آمـده است            خـدای فـقه و حدیث و کلام آمده است

خالق از خلقت تو قصد گل افشانی داشت؟            یا به بیت الازل از عشق تو، مهمانی داشت؟!

عرش چون فرش ز لولاک به وجد آمده بود            جسم افلاک، ز فیض قدمت، جانی داشت!

شب شبِ عشق، شب نـور شـبی بالاتر            شـبـی از صبـح مـلاقـاتِ خـدا زیـبـاتر

از دلِ عـرش شبِ حـادثه پیـغـام رسید            حاصلِ سیبِ بهشتی به سرانجام رسید

محمّد را گرامی دخت احمدپروری زهرا            ابر مرد دو عالم را یگانه همسری زهرا

تو امّ الاحـمد و اُمّ الکـتـاب و اُمّ اسـلامی            تو فرقانی، تو طاهایی، تو قدر و کوثری زهرا

ای آفـتـاب و مـاه، نوری از گـلوبـندت            دل از ملائک می‌بـرد هر بار لبخـندت

ای با تـبـسم گـرد غـم از آسـمـان برده            ای نه فلک هم حسرت گهواره‌ات خورده

آسِمان چه؛ مُعَطَّر است امشب            غَرقِ در خنده اَختر است امشب

بی‌گـمـان محـضِ خاطر کـوثر            دل خوشی صد برابر است امشب

حدیـثی نقـل باید کرد از لـولاک بالاتر            که نورش لیلۀ قدر است و از ادراک بالاتر

طهورای وجودش قبل از این عالم زبانزد شد            طلوع نور او سوغاتی معراج احمد شد

وقتش رسیده است خدا، عشق، رو کند            تا با وجـود عـشـق جهـان را نکـو کـند

هـرکس پی سعـادت و فـوز عظیـم بود            در سینه عشق فاطمه را جست و جو کند

لـیـلـة‌الـقـدر انـبـیـا زهـراسـت            کوثر و قدر و هل‌اتی زهراست
دخـتـر پـاک حـضـرت احـمـد            هـمـسـر شـاه اولـیـا زهـراست

شُـکـوه خـلـقـت نـوری او زبـانزد شد            در آسـمـانِ عـلـی زهــرۀ مـحـمـد شـد

قـلـم کـشـیـد بـه تـقـدیـر شـوم بـاورهـا            عـزیز قـلـب پـدرهـا شـدنـد دخـتـرهـا

پَــرِ خـرد نـرسـد تـا مـعــانـی نـامـش            شکـسـته بـال خـیال از تـصور بـامش

چگـونه وصف کنم جـایگـاه زهـرا را            کسی که جـنّت ما هست تحت اقدامش

با لحن عـاشـقـانه و زیـبا خطاب کن            کـوثر بـخـوان و أمّ أبیهـا خطاب کن

نـام قـشنـگ مـادرمـان را به احـترام            با نغمه‌ای ملیح و خوش آوا خطاب کن

به صورت آدم است و خلق و خویی چون ملک دارد           کسی که دست در چرخاندن چرخ فلک دارد

خدا از شادی او شاد و از خشمش غضبناک است           خدا از جنس خود روی زمین سنگ محک دارد

عـالم نـبـود، فـاطـمه اما حـضور داشت            قبل از شروع خلقت دنیا حضور داشت

در آن زمان که ظرف مکان و زمان نبود            روح بزرگ حضرت زهرا حضور داشت

اگر که ماهِ دلآرا بخـوانمـش ظلم است            اگر طراوتِ باران بگـویمش بی‌جاست

اگر هوایِ بهاران بخوانمش غلط است            خطاست اینکه بگویم وسعـتش دریاست

خدا از عرش، نازل کرد، رودِ کوثر خود را            همینکه دید، کام تـشنۀ پـیغـمبر خود را

قیامت آمده؛ قبل از قیامِ صورِ اسرافیل            خدا رو کرده از آغازِ خلقت محشر خود را

شجاع و با ادب می‌خواست این زن بهترین باشد           علی می‌خواست بانویش همان اُمُّ البنین باشد

همان اُمُّ البنینی که جواهر سازِ تاریخ است           برایِ زینتِ دستِ خـدا مثلِ نگیـن باشد