اشعار

برق نگاهت ریگ صحرا را طلا کرد            شب را به نور صبحگـاهان آشنا کرد

قـبـل تـو شهـر غـصه و غـم بـود امـا            حُسن وجـودت سامـرا را سامـرا کرد

ای دهـمـیـن اخـتـر بـرج هُـدا            از تو هـدایت شـده خـلـق خـدا

نـام تـو نـام عــلـی مـرتـضـی            کـنـیـۀ زیـبـای تـو ابن الـرّضا

در مکـتـب عـشق اوسـتادی هـادی            ریـحـانـۀ حـضـرت جـوادی هـادی

چون نام تو خـار چـشم دشمن باشد            گـویـیـم جهـان فـدات هـادی هـادی

دل شـده دیـوانـۀ روی فـریـبـای نـقـی            شد منوّر قـلب ما از نـور سیمای نقی

بس که زیبا خلق کرده کِلک قدرت، نقش او            دیـدۀ گـیـتـی بود محـو تـمـاشـای نـقی

جان، مرغ خوش الحان علیّ بن محمّد            دل طـایـر ایـوان عــلـیّ بـن مـحـمّـد

هـسـتی یَـم احـسـان عـلـیّ بن محـمّد            جان هـمـه قـربـان عـلـیّ بن محـمّـد

در دلِ وحی سخن از تب و تاب است هنوز           قاب قوسین به چشمان تو قاب است هنوز

وصفِ قدّوس همان آیۀ وحیٌ یوحی است           لطف روح القُدس آئینۀ ناب است هنوز

ما بـنـده‌ایـم و غـیر تو مـولا نـداریم            در هر دو دنـیا جـز شـما آقا نـداریم

تنها پُل ما تا خـدا هـستید و جز این            راهـی دگـر تـا عــالـم بـالا نـداریـم

گفت:« سُرِّ مَن رَای» ترجمان «سامرا»ست           من ولی دلم گرفت... این حرم چه آشناست

چون نجف شکوهمند؛ چون مدینه، راز دار           داستـان آن ولـی داستـان کـربـلاست ...

امشب از جام ولایت سر خوشم            از دل و جان باده را سر می‌کشم

مـیـکـده دارد هـوای دیـگـری            در طرب آورده می را ساغری

ساقی امشب بسته با پیمانه پیمانی دگر           سفره رنگین کرده بهر تازه مهمانی دگر

باغبان را گو بپاشد بذر شادی در زمین           تا بـبارد ابـر رحـمت باز بـارانـی دگر

الـبـشارت که دهـم حـجّـت سـبـحـان آمد          شـافـع هـر دو سـرا، رهـبـر ایـمـان آمـد

سـرورعــالـمـیـان، مـحـور امـکـان آمـد          که جهان از رخ وی، روضۀ رضوان آمد

آفـتـاب عـزّت از عـرش جـلال آمد پديد           روز عـيـد شـادمـانى را هـلال آمد پـديد

آفـتابِ فضل، تابـان گشت از كـوهِ شكوه           ظلمت شب هاى هجران را وصال آمد پديد

رسیده ماه رجب در سرم هوای مدینه            نـوشـتـه‌اند دوبـاره مـرا گـدای مدیـنـه

گـرفـتـه است بهـانه دلـم بـرای مـدینه            فـدای چـار امـام گـره گـشـای مـدیـنـه

شب است و باز، مبارک شبی است؛ ای ساقی            کلید میکده در دست کیست، ای ساقی

فرشته عشق نداند که چیست، ای ساقی            بخواه جام و شرابی به خـاک آدم ریز

با وضو باید از مقامت گفت            خـاتم الأنبـیاء سلامت گـفـت

مـهـربـانـیِ بـی‌حـدی داری!            خُلق و خُوی محـمدی داری

تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است           توشه بر داشته از گریه و زائر شده است

دیرگـاهی است که مانند کبوتر - جبـریل           روی دیـوار بقـیـع تو مجـاور شده است

ساقـی و جـام هر دو خندانند            بر شـراب طـهـور مهـمـانـند

ظلمت و تیرگی روند از یاد            آسـمـان و زمیـن چـراغـانـند

آن مـقـتـدا كه هـستی دارد قـوام از او            خورشید و ماه نـور گرفـتند وام از او

آن پنجمین امام كه معصوم هفتم است            دارد حـریـم كعـبـۀ دین احـتـرام از او

پخش سبک

بیایید بـازم عاشقـا به باده لب بزنیم            لب به شراب و میِ ماه رجب بزنیم

باید واسه گدایی دستای خالی مونو            بـه دامـن پـسـر شـاه عـرب بـزنـیـم