اشعار

ای دُر نـورانـیِ ده بـحـر نـور            وی نهـمین حجتِ ربّ غـفـور
آیــنـۀ قـبـلـۀ هــفــتــم: جـــواد            نـور دل حـجّت هـشـتم: جـواد

امــام الـهـدی، یا جـواد الائـمّـه            ولـیِّ خــدا، یــا جــواد الائـمّــه

سپهر کرم، ابر رحمت، یم جود            مـحـیـط سـخـا، یا جـواد الائـمّه

ای سائل سائـلت، کـرامت            مرهون تو جـود تا قیامت

ای ثبت به خط و خال و حُسنت            توحـید و نـبـوّت و امامت

کیستم من هفت چرخ نور را شمس الضحّایم           مظهـر جـود خـدا، شمع وجود مصطفایم

سـرو بـاغ آرزوهـای عـلـیِّ مـرتـضـایـم           قلب قرآن، رکن دین، روح خرد، جان دعایم

ای وجودت مطلع الانوار یا موسی‌ابن‌جعفر            ای جلالت برتر از گفتار یا موسی‌ابن‌جعفر

ای رواقت کعبۀ دل وی حریمت طور سینا            ای هزاران موسیت زوّار یا موسی‌ابن‌جعفر

آن زمـانـی که دل مهـیّـا شـد            دفـتـر غــم مـقــابـلــم وا شـد
تـا کـه آنـرا ورق زدم دیــدم            نهـمین صفحه نام موسی شد

ای ز حریم تو حرم، گوشه‌ای!            وی ز عطای تو جنان خوشه‌ای
مـوسـیِ طـور ازلـیّـت، ســلام            مـشـعـل نــور ازلـیّـت، ســلام

هر شب گدایِ خانۀ موسی‌ابن جعفريم            از خـانه‌اش طعـامِ كـريـمانه می‌بـريم

نامـش ميانِ سيـنۀ ما حَـك شد از ازل            مـا نـامِ او به نـزدِ اجـانـب نـمی‌بـريـم

ای آفـتـاب حُـسن به زیـبـائـیت سـلام            وی آسـمـان فـضـل به دانـائـیت سلام
در صبر شاخصی به شکیبائیـت سلام            تنها تو کـاظمی که به تنـهـائـیت سلام

از ذات ذوالجلال و خلایق به صبح و شام            ای تا ابد چراغ هـدایت تو را سلام

ابن‌الـرضای دوم زهـرا! دهـم امام!            حق را تمام مظهری و مظهـر تمام

نفس نفس نفست عـطـر ربّـنـا دارد            قـنـوت نـیـمـه شبـت ذکر آتـنـا دارد

به عمق معرفت واژه‌های جامعه‌ات            هجا هجا کـلـماتـت دَم از خـدا دارد

با کـلامـش شهـر را اهـل ولایت می‌کند          مـردم گـمراه را "هـادی" هـدایت می‌کند

هرکه وصفش را شنید از عشق او بیمار شد          عشقش از راه شنیدن هم سرایت می‌کند

عمر تو مثل علی با بی‌کسی سر می‌شود          خط به خطِ شرحِ حالت گریه آور می‌شود

می‌برد دشمن تو را در بدترین جاهای شهر          سامرا شرمنـده از روی پیـمـبـر می‌شود

غـمی محاصره کرده حیات انسان را            بر آن سر است بگیرد از آدمی جان را

دروغ سرخ حـسد روی جامۀ یوسف            گرفته سوی دو تا چشم پیر کنعان را

وقتش رسیده یک نظری هم به ما کنی            مـا را کـبــوتـر حــرم ســامــرا کـنـی
درهم بخـر، نگـاه نکن که چه میخری            رسوا شوم اگر که بخواهی سـوا کنی

قصد کردم بنویسم کـمی از نـور خـدا            کمی از ساحتِ قـدسـی عـزیـزُالزّهـرا

قصد کردم ببرم نام «عـلی» بر لب ها            بخدا دست من از دامن تو نیست جـدا

دهـم امـامِ غـریبی که جود کارش بود            زمین سامـره امـروز بی قـرارش بود

اگرچه آخرِ عمری غـریب و تنهـا شد            ولـی دقـایـق آخـر پـسـر کـنـارش بود

برق نگاهت ریگ صحرا را طلا کرد            شب را به نور صبحگـاهان آشنا کرد

قـبـل تـو شهـر غـصه و غـم بـود امـا            حُسن وجـودت سامـرا را سامـرا کرد

ای دهـمـیـن اخـتـر بـرج هُـدا            از تو هـدایت شـده خـلـق خـدا

نـام تـو نـام عــلـی مـرتـضـی            کـنـیـۀ زیـبـای تـو ابن الـرّضا

در مکـتـب عـشق اوسـتادی هـادی            ریـحـانـۀ حـضـرت جـوادی هـادی

چون نام تو خـار چـشم دشمن باشد            گـویـیـم جهـان فـدات هـادی هـادی