اشعار

پس ازتوآب اگرخوردم ازاین چشمان ترخوردم          گلی هستم که از هر شش جهت به خار برخوردم

برای دلخـوشی دخـتران نیمه جانت بود          دراین یکسال واندی لقمه نانی هم اگر خوردم

تا آخرین نفس که توانی در این تن است           داغت امانتی است که همراه با من است

رفـتـی و داغ دامن مـن را رهـا نـکـرد           یاد تو در دل من و اشکم به دامن است

کوکب دردانۀ عصمت نگینش زینب است           آیۀ ایـاک نعـبد، نستعـیـنـش زینب است
رتبه ممسوسۀ فی ذات در تسخیر اوست           جلوۀ مستغرق رب، دستچینش زینب است

ما هـمه نـوکـر دربـار حسین و زینب            نسل در نـسل بـدهکار حسین و زینب
هـمه پشت سر انصار حسین و زینب            الگـوی ماست عـلمدار حسین و زینب

ببین زمانه چه آورده است بر سر من            نشسته گرد اسارت به روی پیکر من
نپرس موی سفیدم نشانۀ چه غمی ست            نپرس از دل خون و نگاه مضطر من

کیست زینب هـمیشه بی‌هـمتا            نــورِ مــســتـورِ عــالــمِ بــالا
کیست زینب نفس نفس حیدر            کیست زینب تپش تپش زهرا

بازهم روضۀ زینب همه جا ریخت بهم            حال و روز همۀ اهل سما ریخت بهم

باز هم پیرهنی را به سر و روش کشید            آسمان تیره شد و حال هوا ریخت بهم

لحظه‌ها لحظه‌های آخـر بود            آخرین ناله‌های خواهـر بود
خواهری که میان بستر بود            خنجری خشک و دیده‌ای تر بود

نازد به خودش خدا که حـیـدر دارد            دریــای فــضـائـلـی مـطــهّــر دارد

هـمـتـای عــلـی نـخـواهـد آمـد والله            صد بـار اگـر کـعـبـه تـرک بردارد

با آمـدنت عـشـق و صفا معـنی شد            گـلـزار جهـان ز مـقـدمت زیـبـا شد
وقـتی که در آغـوش محـمـد بـودی            لـبـهـای تـو بـا کــلام قــرآن وا شـد

کـعـبـه آن قـبلـگـه اهـل نـیاز            مـأمن امن و حـریـم اعـجـاز
آنشب آبـستن یک واقـعه بود            غرق درتاب و تب و سوز و گداز

روز اول بسته کار عـاشـقی را با خـدا           آنکه پـای نخـل‌های کـوفه رفـته تا خـدا
هر اولوالعزمی که میگویند خاطر خواه اوست           عهد بسته پای عشـقـش با پیمبرها خـدا

به لطف خـدا سائـل این درم            هـوای نـجـف آمـده در سـرم

تو ای سـاقـی بـا محـبّـت بـیا            بـده قـطره‌ای از مِیِ کـوثـرم

سپیده سرزده بود از کرانه‌ها کم و بیش            نشد به شعر کشم پای وصف حق را پیش

نشسته، خسته، پریشان، کنار دفتر خویش            زدم دو دست توسل به عقل دوراندیش

جای دارد که به یُمنِ قـدمش در کعبه            جایِ این پارچه و خِشت شَوَد زر کعبه

اولین خِشت مسلمانیِ ما را بِگـذاشت            اولین بار که پا زد به زمین در کعبه

ذرّه ذرّه همه دنـیا به جـنـون آمده بود            روح از پیکـرۀ کعـبـه برون آمده بود

روشنا ریخت به افلاک حلولش آن روز            کعبه برخاست به اجلال نزولش آن روز

کعـبـه امشب در تـو مـرآت هـوالله آمـده           آفــتـاب طـلـعـت مـعــبـود بـا مــاه آمـده
روح شو سر تا قدم آغوش جان را باز کن           خانه زینت کن که صاحب‌خانه از راه آمده

هـر کـه از قـافـلـۀ یـار جـدا مـی‌گـردد            عاقـبت اهل دو رنگی و ریا می‌گردد

گــره اهــل ولا کــور اگـر بـاشـد هـم            با نـگـاه عـلـی و فـاطـمه وا می‌گـردد

صحرای حجاز آمده رشك ارم امشب            عـالـم همه گـردیده محیط كـرم امشب

تكـبـیر بگـوئید حـرم شد حـرم امشب            بیش از همه شب گشت حرم محترم امشب

دستی که کوته است به خرما نمی‌رسد            قـطـره هـزار سـال به دریـا نمی‌رسد
وقتی که عشق می‌رسد از سوی آسمان            فرصت دگر به زمـرۀ لـیلا نمی‌رسد