اشعار

جهان ز روزِ ازل خاطری مکدّر داشت           همیشه شوقِ رسیدن به روزِ محشر داشت
خـبـر نداشت که باید بـمانـد و باشد...           خبر نداشت، زمین اشتیاقِ حیدر داشت

گـدای شیـر یـزدانم، فـقـیـر شـاه مـردانم           نمک پـرودۀ سلطان عـالـم پـیـر سلـمانم

گهی مانند جبریل است و گاهی همچو پیغمبر           از این گونه تجلّی های او عمریست حیرانم

از ازل مهر تو در سینه درخشید علی            گوش ما مدح کسی غیر تو نشنید علی
از هر انگشت تو دریای کرم می‌ریزد            کـوه از بـرق نـگـاه تو بهـم مـی‌ریـزد

خوشحال ازین غلامی و عرض ارادتم            هـمـراه با مـلائکه مشغـول خـدمـتم
این لطف فاطمه است که داده لیاقتم            عـبـد عـلـی و آل عـلـی تا قـیـامـتـم

آنکه هستی به همه هستی ما داده علیست            ما همه مست ولائـیم که آزاده علیست

سر به هر جاده نهادیم ته جاده علیست            هدف خلقت ما عشق به اولاد علیست

رستخـیز کـلمات است، قـلم می‌خواهم            دل من می‌رود از دست، قلم می‌خواهم

جوهرم مست شده؛ مست، قلم می‌خواهم            ساقـی از میکـدۀ عـرش شراب آورده

امشب دلم لبریـز احساسی جدید است            آقا غلامت در دو عـالم روسفید است

ذکر قـنوتم « یا جـواد ٱلاجـودین» شد            دادی مرادم را اگر این دل مرید است

شد امشب از رخ ابن الرضا چشم رضا روشن           چنان كه چشم احمد شد ز روى مرتضى روشن

به چشم دل تماشا كن كه هم چون اهل دل بینى           ز نور كبریایى شد حـریم كـبـریا روشن

اى آن كه بر تمام خلایق تو رهبرى            بر ممكنات سیّد و سالار و سرورى

آن جا كه آفتاب رخت جلوه گر شود            خورشید، زهره می‌شود و ماه مشترى

از شـبـسـتان ولایـت قـمـرى پـیـدا شد            از گـلـستـان هـدایـت ثـمـرى پـیـدا شد
بحر موّاج كرم آمده در جوش و خروش            كه ز دریـاى عـنایـت گهـرى پـیدا شد

آفـتـابی امشب از بـیت رضا سر می‌زند           کز فروغش طعنه بر خورشید خاور می‌زند

بشکـفـد در دامن ریحـانه زیـبا غنچه‌ای           کـودکی لبـخـنـد در دامـان مـادر می‌زند

هـزار جان گرامی فـدای جـود جـواد            دل شكـسته خود بسته‌ام به بود جـواد

هماره می‌رسد از كائنات و مخلوقات            ندای ذكر و ثنا، مدحت و درود جواد

کـوبـم در ســرای جـواد الائـمّـه را            تا بـشـنـوم صـدای جـواد الائـمّه را
سر بر نگـیـرم از در دولتـسرای او            بس دیـده‌ام سـخـای جواد الائـمّه را

ای کوثر دوم که مشهور است جودت            ظاهر تمام خير و خوبی از وجودت
تـو آفـريـنـش را چـراغ رهـنـمـائی            سر تا بپا رحمت جواد بن الرضايی

ای به همه ماسوی سيد و مـولا جواد            نـام خـوشت بر لـب اهـل تـولا جـواد
هر که شود سائـلت پادشه عـالم است            هر چه بگويم من از جود و عطايت کم است

طوبای تو میان دلم قـد کشیده است            بین من و خیال خودم سد کشیده است

احساس می‌کنم به تو نزدیک می‌شوم            جـذر مرا نگاه شما مـد کشیده است

سائل، شبی که زائر باب المُراد شد            تـسبـیح وار، گرمِ دَمِ « یا جـواد » شد

در کـربـلا نیـافـت مَجـالِ گـریـستن            در کاظمین روزیِ اشکش زیاد شد

لب قاصر از بیان جـواد الائـمّـه است            عـالـم گـدای خـوان جـواد الائمّه است

فصل بهار و ماه رجب، عطر و بوی یار            این عـیـد عاشقـان جـواد الائـمّـه است

بیا به شهر مدیـنه نگـاه را حس کن            به دل سفر کن و نزدیک راه را حس کن

بیا به روی مسیح آفـرین حق بنگـر            شمیم یوسف بیرون ز چاه را حس کن