اشعار

گـلـشن تـوحـیـد، آباد امـام بـاقـر است            مرغ دل در هر نفس یاد امام باقر است

در تجـلّی نـور؛ ارشاد امام باقـر است            شـادی اجـداد و اولاد امام بـاقـر است

صفـای طیـبّه دارد صفـای ماه رجب            که عالمی شده مست از دعای ماه رجب

ولادت سـه امـام و رسـالـت نــبــوی            فـزوده بر برکات و صفای ماه رجب

ای داده در ماه جمادی فیض از دست            برخیز کز جام رجب گردیم سرمست

مــاه دعــا مـاه نیـایـش مــاه تــوحـیـد            هر شام آن شام دعا هر صبح آن عید

شکـر خـدا کـه نــوکـر آل پــیــمـبـرم            شکـر خدا که شیـعـۀ زهـرا و حیـدرم

شکر خدا که لـطـف شما شـاملـم شده            شکـر خدا که مست می جـام کـوثـرم

 ما شیعه ایم وشیعه ی مولا شدن خوش است         در بین نوکـران علی جـا شدن خـوش است

دریــا علـی و قــــطره تمامــــی کائــــنات         قطره به قطره راهی دریا شدن خوش است

جنت كه خود به نام شبستان فاطمه است        ســــجـاده اى به گوشه ايوان فاطمه است
بال فرشتـــــگان خـــــدا غـــرق حسرتِ        خـاك گلين حجــره طفــــلان فاطمه است

هر کس هرآن چه دیده اگرهرکجا تویی          یعــــنی کـــه ابتدا تویی و انــــتها تویی

در تو خـــدا تجـــلی هــر روزه می کند          « آیینــــه تمــــام نمـــای خـــدا » تویی

پخش سبک

زیـبــا جشن ولادت نــور دل طاهـا باشد           نام زهــرا روشنـگــر تاریکی دلـها باشد

این کوثر پیغمبر و خدیجه  کبــری باشد           صلوات زهــرایـی را همه با هم کنیم آوا

پخش سبک                به گل طلعت او هر دو جهان زیبا شد

ذکر جان و دل ما سوره ی اعطینا شد

پخش سبک

از کــرم تو فــاطمه عمری زیر دینم          دعــای تو باعث شده نــوکر حسـیـنم

دل،دلِ بیتاب من ، نور تو مهتاب من          فخر من اینه فقط ، حسینت ارباب من

جلوه گاه عصمت و معـیار ایـمان فاطمه            روح و جان مصطفی محبوب جانان فاطمه

مظهر اوصاف ذات کردگار ذو الجـلال            در رضای و در غضب مرآت یزدان فاطمه

تو ای جــمــادی دوم سلام بر مــاهت          سلام بر تو و بر قدر و عزت وجاهت

بگرد ای شده چـشـم ملک قــدمگاهت          بگرد ای هـمه دست خدا بــه همراهت

شـب فــرخـنـدهٔ مـیـلاد زهـراسـت            فـروغ مـعـرفت ازمکــه پـیداست

خــدا امـشب در رحـمـت گـشـوده            غــــبــار از دیـــدۀ خــاتــم زدوده

من کيم جان جهان ممدوحه جان آفـرينـم            مـادر توحـيد و بـانـوی سماوات و زمينم
شمع جمع پنج تن، همسنگر حبـل المتينم            وجه ربّ العالمين؛ جان ولايت؛ رکن دينم

اي جلوه گاه رحمت يزدان خوش آمدي          اي فيض بخش عالم امکان خوش آمدي
ميـلاد تـو، طليعه زيـبـاي خـلـقت  است          اينک به جمع خاک نشينان خوش آمدي

تا آن زمان که گـردش این روزگار هست          تا آن زمان کـه روز وشبی برقرار هست
کم یا زیاد بـسته بـه میــــزان لطـــف حق          پای پیاده عشـق به هـر دل ســــوار هست

تا آمـدی کـمـی بنـــشینی کـنــارمــان            تقـدیراشاره کرد بـه کم بـودن زمـان

از روی خاک با کمی اکراه پا شـدی            رفتی وضو گرفتی از اشراق و بعد از آن

بر عــالم ســرمــا زده گــرمــا دادند         خورشیدترین! تو را به دنیا دادند

با سجده و سجاده چهل روز گذشت         تا عــاقبت آن سیب خـدا را دادنــد

قلم مطهر و صفحه مطهر و تحــریر            به آب و تاب کنم وصف آیـۀ تطهـیر

تو کیستی که همه قاصرند از درکت            چگونه می شود آخر تو را کنم تفسیـر

پرواز مي دهيم كه بال و پرت كنيم            معــراج مي بريم كه پيـغمبرت كنيم

ديگر بس است خلوت چله نشيني ات            وقتش رسيده است مقرب ترت كنيم