اشعار

به پيري چون رسد انسان دگربرنا نخواهد شد ‏          قد سروي اگر خم شد دگر رعنا نخواهد شد

مده بيهوده از کف گوهر نقد جواني را ‏          که اين دُّر گران قيمت دگـر پيدا نخواهد شد

مردم دنيــا اگر با يکديگـر مي ساختند ‏          اين جهان را از جنان هم پاکتر مي ساختند

کينه و بخل و حسد در بين آنها گـر نبود‏          چون برادر از صفا با يکديگر مي ساختند

اى كه میخواهى جـمال بى مثال یار را            در حریم دل چرا ره مى دهى اغیار را

دیدن نادیده را عشق خودى ها حائل است            از خودى بگذر كه تا بى پرده بینى یار را

ای دل! چه غافلی تو ز حال شکستگان            از روزگــار تنگ به توفــان نشستگان

غــافــل ز سفـــره‌های تهیدستِ منتظـر            غــافــل ز وصله‌های دلِ دلـشـکستگان

وقتی که نیستی تو بهـارم بهـار نیست            وقتی که نیستی تو به دلها قرار نیست

این روزهای تلخ که بی تو به شب رسند            آهـستـه مردن است دگر انتـظار نیست

خبری میرسد ازراه خبر نزدیک است           آب و آئیـنه بیارید سحر نـزدیک است

طبق آیات و روایـات رسیـده ای قــوم            جـمعۀ آمـدن او به نظـر نزدیک است

احساس می کنم که نـبـاشی بهـار نیست            شعـری میان دفتر این روزگـار نیست

معـطوف می شود به شما حس واژه ها            آقا خودت بگو مگر این افتخار نیست؟

چه دیده ها که دوخته به در شد و نیامدی           چه عمرها ز دوری تو سر شد و نیامدی

چه روزها که تا به شب نام تو برده شد به لب           چه چشم ها که از غم تو تر شد و نیامدی

این چـنین بر دلم افـتاد... به امّـید خـدا            غم نخور... می رسد امداد به امّید خدا

چه قدَر عقده در این سینۀ ما جمع شده            عــقــده ها می شـود آزاد به امّـیــد خـدا

از تو یک عمر شنیدیم و ندیدیم تو را            به وصالـت نرسیـدیم و نـدیـدیم تو را

روزی ما فـقـرا شربت وصل تو نبود            زهر هجر تو چشیدیم و ندیـدیم تو را

ای يـگــانـه يــادگــار فــاطـمـه         عشق حـيدر، ای نگــار فاطمه

ای يـگــانــه زائـر قــبـر بـتـول         شـمع ســوزان مــزار فـاطـمـه

دلـدار زهـرا راحت جـانـم تو هـسـتی            تنـهـا دلیل اینکه می خـوانـم تو هستی

 آنروزهایی که کسی دور و برم نیست            آقا خــدا را شکــر، می دانم تو هستی

شوق عراق و شور حجاز است در دلم           جامه دران و سوز و گداز است در دلم

پل می زنم به خویش مگـو از کدام راه           راهـی که رو به آینه باز است در دلــم

تو کـه می تــوانی بمانی بمــان         عـزیزم تو خیلی جـوانی بمان

تو هم مثل من نیمه جانی بمان         زمین گـیر من، آسـمانی، بمان

بـازهم ای دخـترِ  پيـغـمبرِ اكــرم بـمان           مَرهَمِ دردِ علي، اي دردِ بي مَرهَم بمان

زندگيِّ رو به راهی داشتم چـشمم زدنـد           كوريِّ چشمِ همه با شانه هايِ خـم بمان

غروب بود وغمی می وزید در کوچه           و پلک فــاجعه ای می پـرید در کوچه

هوا گرفته زمین تیره آسمان ها تــار          غروب بود و شب امّا رسید در کوچه

رنگِ پــایـیــز به دیــوارِ بهاری افــتاد           بر درِ خانه ی خورشید شــراری افتاد

فــاطــمه ظرفیت کــل ولایت را داشت           وقت افــتــادن او ایــل و تبــاری افتاد

تفـسـير رنجـنـامۀ كـوثـر نگـفـتـنی ست           تـشريـح حـادثـات مـكـرر نگـفـتنی ست

مبنای روضه خواندن ما بركنايه است           بــاور كـنـيد روضۀ مادر نگـفـتنی ست

یــافـتم میـقـات من پـشت دَرَست           حفظ صاحب خانه از حج برترست

رَمی شیطان کردم از امـر جلیل           تــا بگـیرم کـعـبه از اصحاب فیل

ای شمع سینه سوخته‌ی انجمن عــلـی         تــقــدیر تست سوختن و ساختن، علی

ای رهبری که منزوی‌ات کرده جهل خلق         ای آشــنــای درد، غریب وطن عــلی‌