اشعار

ای ساربان آهسته ران کز دیده دریا می رود          از شهر زهرا نیمه شب فرزند زهرا می رود

منزل به منزل کاروان گردیده درصحرا روان          با نـاله و آه و فغـان، تـنهای تنها می رود

نهضتی را که حسین ا بن علی برپا کرد            بـود درسی که به ابـنـای بشر انـشا کـرد

نـقـشه های اُمـوی را که خـلاف حـق بود            با گذشت از سر هستی همه را خنثی کرد

باده عشق تو همجنس شراب عطش است            جان کـوثر نَـسَـبَت تـشنۀ آب عـطش است

حاش لِلّه که دهـد دست ارادت بـه یـزیـــد            آن امامی که دلش مست ثواب عطش است

ای شـوق بی­ کـرانـۀ شب­ های جمعه­ ام            تـنهـا تـرین بـهـانـۀ شب­ هـای جـمعه ­ام

از لطـف آفــتـاب نـگاهـت هــنوز هم            گـرم است آشـیـانـۀ شب­ های جـمعه­ ام

اگـر کـه پـیـچ و خـم روزگـار بگـذارد            اگـر که سخـتـی این انــتـظـار بگـذارد

هنوز هست سری تا که دست هایش را            بـه دسـت خـاک قـدم های یـار بگـذارد

اوصــاف تو از ابـتــدا تــا انتـهــا نــور            آیـیـنـه ای آیـیـنـه ای ســرتا به پا نـــور

آیـیـنه ای و خــلـق حـیــران صـفــاتـت             تـابـیــده بـر جــان تــو از ذات خدا نور

رود از راز و نیـاز تو حکـایت می‌کرد           نـور را عـمـق نگـاه تو هـدایت می‌کرد

ماه اگر؛ ذکر به لب، گِرد زمین می‌چرخید           صورت ماهِ تو را داشت زیارت می‌کرد

بـال كـسـی به اوج هـوايت نـمی رسد            حـتـی ملك به گـرد دعـايت نمی رسد

دسـتـان آسـمـان به بـلــنـدای آسـمـان            بر خـاك ريـشه های عـبايت نمی رسد

بالاتر از این هاست لوایی که تو داری            خورشید دمیده ز عبایی که تو داری

از بنده نوازی و عطایی که تـو داری            آقای جهان است گدایی که تـو داری

مولا برای ازتو سرودن غزل کم است             تلميح و استعـاره، مجاز و بدل کم است

قــرآن ناب لايق وصف مــقـام توست             شعر و حديث و قصه و ضرب المثل کم است

دلــهــا اگر که بــال بـــرای تو می‌زنند            هر شب سری به سمت

: امتیاز

آئـیـنـه از نـگـاه تـو مبـهـوت می شـود            حیرت، شـهید تیـغ دو ابروت می شود

محراب چشم تو همه را سربه راه کرد            شد سر به راه، هر که به چشمت نگاه کرد

اگر نـبـود به خـون تو آسـمان تــشــنــه           چرابه خون تو شد تیغ خونفشان، تشنه؟

تــمـام اهـل حَـرَم از لـب تـو سیـرآبــنـد           منم که مانده ام ای خضر،در میان تشنه

پخش سبک

بابا، بـابـا، بیـا به بـالیـن پـسر           بابا، بابا، مرا به پیش خود ببر(۲)

میان حجره بی کس وبی تابم            دیــده به راه رویت ای مـهـتـابــم

بـابـا بیـا جـان کـنـدن من را نـظـر کـن           بابا بـیـا فکــری به حال این پـسر کن

از درد، صورت میکشم بر خاک حجره           خاکی تـماشــای رخ قـرص قـمـر کن

ازمن گرفته همسر من خورد و خواب را           زهـر جـفـا ز جـان و دلـم برده تاب را

وای از عِناد دختر مأمـون که از جـفــا           مـسـمـوم کــرده زادۀ خــیــرالـمـآب را

ازدل حجرۀ تاریک که بسته است درش          می رسد ناله ای و دل شده خون از اثرش

چیست؟ این نالۀ سوزنده و از سینۀ کیست؟          صاحب ناله مگر سـوخته پا تا به سرش

میـان حُـجـره چنـان ناله از جـفا می زد          که سوز ناله اش، آتش به ما سِوا می زد

به لب ز کینۀ بیگانه هیچ شِکوه نداشت          و لـیــک داد، ز بـــیــداد آشــنــا می زد

از بس که پای تا سرم آتش گرفت وسوخت           شیرازه های پیکرم آتش گرفت و سوخت

آتش ز جـان سـوخـته ام شعـله می کـشد           از آن زمان که مادرم آتش گرفت و سوخت

هر گاه قـصد روى تو ابن الـرضا كـنم           بـا نـام تـو خــداى دلــم را صـدا كـنـم

گـویند جـود تـوست فـزون از جـوادها           با ذكــر یا جــواد دلـت را رضـا كـنم