اشعار

پخش سبک

ای اهــل دنـیا، مالـک دلهـا؛ می آید           وصی طـاهـا، وارث مـولا؛ می آید

به روی دست، حضرت نرگس ، مهدی زهرا می آید

پخش سبک

نشسته خـنـده بـر، لبـهـای محمد            به ماه پیغمبر، پیغمبر خوش آمد

گل یاس حیدر،مهدی یا مهدی *** تجلّی داور،مهدی یا مهدی

پخش سبک

می رسد بوی یاسمن            كوچه ها پر از نسترن

گل بریزید اهل جهان            آمده حجة ابن الحـسن

پخش سبک

نیمــه شعبان رسید و یوسف زهـرا نیامد         جان ما بر لب رسید وصاحب دنیـا نیامد

سری بر ما بزن، تو ای غمخوارمن         به جان فـاطمه ، بیا یـابن الحسن

دمی که سیـر وجـودم الـی السما می شد           تـمام صـفحۀ شعـرم پُـر از خـدا می شد

گـمان کنـم خبـر از یار می رسد امشب           که باب فـیض الـهـی به سیـنه وا می شد

امشب خـبـر ز عـالـم بـالا رسیـده است           زیـبـاتـرین سـتـارۀ دنــیـا رسـیـده است

امشب حکیمه باش و ببین پورعسکری           با هـیـبت و شمـایل طاهـا رسیـده است

امشب دل بـیـدارم دارد سحـری دیـگـر           وز زمـزمه ام بر دل مـانـد اثـری دیگـر

در سامره می بینم قـرص قـمری دیگـر           وز بیت ولا بـر لب دارم خبـری دیگـر

بـاز قـدسی نـفـسان زمـزمه پرداز شـدند           به سـوی ســامـره آمـاده پـرواز شـدنـد

چهـره هـا با گـل لبـخـند هـمه بـاز شدند           بــلـبـلان چــمـن حُـسن در آواز شـدنـد

همیشه رهسـپرم سوی جادۀ خـورشیـد           مـنـم مـسـافـر پـای پـیــادۀ خـورشـیـد

چه فرق می كند از پـشت ابر هـم باشد           به طالبـش بـرسد اسـتـفـادۀ خـورشـید

امشب از باد صبا، بوی کسی می شنوم           هـر نفـس، بـوی مسیـحا نفسی می شنوم

مـــژدۀ آمـــدن دادرســـی مــی شــنــوم           اندرین بـادیه بـانـگ جـرسـی می شنوم

باز در دستان من شور قـلم اعجاز کرد           زخم هجران از زبان واژه ها سر باز کرد

داغ آن يار سفر کرده همان يوسف ترين           در رديف غم نوای قلب ما را ساز کرد

این جـشن ها؛ بـرای من آقـا نـمی شـود           با این چـراغ هـا شـب من پـا نمی شود

من بیـشـتر برای خودم گـریـه می کـنم           این جـشن ها بـرای تو بر پـا نمی شـود

بـال جـبـریـل غـزل هـای مـرا آوردنـد           بشکن ای نیل که مـوسای مرا آوردند

و شـکـوه دم عــیــســای مـرا آوردنــد           دست بـر سینـه؛ که آقـای مـرا آوردند

ترسم آخر که شب هجـر به پایـان نـرسد           روز وصلت به من بی سر و سامان نرسد

هر چه از آتش دل، سوزم و فـریـاد کنم           کس به داد منِ غمـدیــدۀ نـالان نــرســد

به سر آمد شب هجران و سحر نزدیک است          صبرکن، صبر که هنگام ظفر نزدیک ست

رحمى اى باد خزان! کز اثر همّت اشک          نو نهالى که نشاندم، به ثـمر نزدیک ست

کسی مسیـر خــدا را به من نشان بــدهد           دل ســیـاه مـرا دسـت آســمــان بــدهــد

درون پــیـلۀ ســر در گـمی اســیــرم آه!           کــسی برای پریــدن به من تــوان بدهد

دردِ فــراقِ یـوسـف زهـرا شـدیــد شـد            یعقوب روزگار دو چشمش سپــیـد شد

امــیـــد انــتــظـــار دل نـا امــیـــدهـــا            امــیـد هـم ز آمـدنــت نــا امــیـــد شــد

بی روی تو ای گل نبود خــارتر از من           در دام غـمـت نیست گـرفتــار تر از من

گفتند تو بـر عبــد خطا کــار دهــی راه           امـروز کسی نیـست خطاکـار تر از من

دلـتـنـگی مـرا به تـمـاشـا گـذاشتــه است           اشكی كه روی گونۀ من  پا گذاشته است

هــمـزاد با تــمـامی تــنهـایـی مـن اسـت           مردی كه سر به دامن صحرا گذاشته است

کعبه زیباست به شرطی که تو در کعبه درآیی           به حـرم تکیه نهی روی به عالم بنمایی

دیده بر گـل ننهم تـا گـل روی تو ببـینم           دل به عالم ندهم تا تو ز من دل بربایی