اشعار

بــوی غــم بــوی عــزا دارد بقـیع            غــربتــی بی انتــهــا دارد بقــیــع

اشك زهــرا روی خــاكش ریخـته            روز و شب حــال بكــا دارد بقیـع

از جنون این عالــم بیگــانه را گم کرده‌ام           آسمــان سیرم، زمین خــانه را گم کرده‌ام

نه من از خود، نه کسی از حال من دارد خبر          دل مــرا و من دل دیــوانه را گــم کرده‌ام

در بهاران سری از خاک برون آوردن            خنده‌ای کردن و از باد خــزان افسردن

همه این است نصیبی که حیــاتش نامی            پس دریغ ای گل رعنا غـم دنیا خوردن

مهر خوبان دل و دین از همه بی پروا برد            رخ  شطرنج  نبرد  آنچه رخ  زیبا برد

تو مپندار که مجنون سر خود مجنون گشت            از سمک تا به سهــایش کشش لیـلا برد

باید از آفـاق و انفس بگذرى تا جان شوى           وآنگه از جان بگذرى تا در خور جانان شوى

طُرّه گیســـوى او، در كف نیاید رایـــگان           باید اندر این طریقت، پاى و سر چوگان شوى

شــاید کسی حــال مرا پــرسیــده باشد            یا اشــک چشمــان تـرم را دیــده باشد

 حق دارد این قلبی که مهمان خدا بود            از دوری مــاه خــدا رنــجــیــده بـاشد

بگــذشت مـه روزه، عید آمد و عید آمد           بگذشت شـب هـجران، معشوق پدید آمد

آن صبح چو صادق شد،عذرای تو وامق شد           معشوق تو عاشق شد، شیخ تو مرید آمد

همه رفـتـنـد، گــدا باز گــدا مـانده هنوز            شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز

دهــۀ آخــر مــاه اول راه ســحــر اسـت            بعد از این زود نخوابیم، دعا مانده هنوز

چه زود از دست ما ماه خـدا رفت            مه تـسـبیح و تهـلـیـل و دعــا رفت

مــه احــیــا؛ مــه شـب زنـده داری            مه روزه مـه صـدق و صفــا رفت

افسوس که ایــام شــریفِ رمضــان رفت           سی عید به یک مرتبه از دست جهان رفت

افســوس که سـی پــارهٔ این مــاه مبارک           ازدست به یک باره چو اوراق خزان رفت

دیـدی رمضـان رفـته و پَر بـاز نکردم            تـا خـیـمـه گـهِ سـبـز تو پـرواز نکـردم

مــاه تو گـذشت عــاشقی آغــاز نکردم            من پُـسـت غـلامـیِّ تـو احـراز نکـردم

خواهم به چشمه سار دو چشمم وضو كنم            دل را به یاد تو، ز گنه  شستـشو كنـم

بــار دگـر بــه درگــه لـطـف تو آمـدم            تا با سرشــك و ماتـم دیــرینه خـو كنم

آخــر مــاه شــد و مــاه نــیــامــد آخــر           سی سحـر نـاله زدیـم؛ آه نـیـامـد آخـر

بـا کـلافـی سـر بـازار نـشـسـتـیـم ولـی           حـیـف شد یـوسـفـم از چاه نیـامد آخـر

شمیـم اهل نـظـر را به هر کسی ندهند            صفای وقت سحر را به هر کسی ندهند

کجـاست دیــدۀ روشنــدلان بـاطـن بین            نگــاه نیک نظــر را به هر کسی ندهند

گفتــم از زشتـی گـفـتــار بدم، گفت بیا            از سیــه‌کاری رفـتــار بدم، گـفـت بیـا

گفتم از غفلت دل از هَوَســم از نَـفـسم            صاحب آن همه کــردار بـدم، گفت بیا

راز و نـیــاز گــوشــۀ آرام بهتـر است            وقت دعــا، نشستـن بر بام بهتــر است

عبـدالـکـریـم بودن ما اعـتـبــار ماست            عبــدِ تو بودن از لقب و نام بهتر است

جاری‌ست چو باران عرق شرم به رویم            از عـفـو تو یـا از گــنـه خویش بگــویم؟

تـرســم نــگــذارنـد بـه فــردای قــیـامت            یک برگ گــل از بــاغ وصال تو ببـویم

قسم به عشق جدایی ز آشنا سخت است            جدایی از سحر و محفل دعا سخت است

برای دیــدۀ شب زنــده دار خود گـریم             قسم به اشک سحر دوری از بکا سخت است

آمـدیــم از ســفــر دور و دراز رمضان           پــی نبــردیــم به زیبــایی راز رمضان

هر چه جـان بود سپـردیم به آواز خــدا           هر چه دل بود شكستیم به ساز رمضان