اشعار

بــابــای دهــر دست مــنــو دامــن شــمــا           آقــا یـتـیــم مــی شــوم از رفــتــن شــمــا

با جــرم ایـنکــه دوره تــان نیستــم؛ نشــد           تا ســر نهــم شبــی به ســرِ دامـن شــمــا

وجــودم نخــل از غـم بــارور بود            تمام حاصــلــم خــون جــگــر بود 

زهــر شـاخه هــزاران میــوه دادم            همانــا پــاســخــم نیــش تــبــر بود 

درد هــا حبــس شـده در چـشـمت            نفــس ســوخــتــه ات پُــر آه است

ايــن هــمــه مــرد كــنــارت امــا            همنـشـيـن تو فـقـط يك چــاه است

دیـدن روی تو بـر دیـده جـلا می بخـشد            قـدم یـار به هر خـانـه صـفـا می بخـشد

بدتر از درد جدایی به خدا دردی نیست            خـاک پـاهای تو گـفـتـنـد دوا می بخـشد

ای کاش می شد با تو قـرآن سر بگیرم            در آســمـانــیّ نگــاهــت پـر بـگـیــرم

ای کاش می شد امشب ای قـرآن ناطق            دست شما را جــای قــرآن سر بگیرم

ای تجــلیــات ذات کبــریــایــی یا عــلــی            ای یگــانــه شرح آیـات خــدایی یا عــلـی

یا ولی الله اعظــم آفــرینش مست تــوست            ســاقــی تــوحـیــدیِ جــام ولایی یا علــی

پخش سبک   

بر غــم عشقت آقــا اسیــرم            که تو سلطانی و من فـقـیرم

آرزویــم بُــود وقت مُــردن            یا عــلی گویم آنــدم بمیــرم

پخش سبک                            شب نوزدهم ماه رمضان

غــم از حال و روزم بُود منجــلی            بســوزد دلــــم در عــــزای ولــی

زنم نــاله چون کــودکــان یــتــیـم            که ضربت رسیــده به فرق عــلی

پخش سبک    

شام فــراقــم سحــر شد ،‌ آمد زمان جدایی           من راهی ام سوی زهرا،‌ ای بانوی من کجایی

من حیـدرم حـیـدرم من           دل از همه می برم من

پخش سبک   

عـلـی شــور شیدایی من            نجف شهـر رؤیــایی من

شکــوه تمــاشــایــی من            تـــو تــنــهــایــــی مــن

پخش سبک                    شب نوزدهم ماه رمضان

تو مسجد كوفه ، می بینه باز مهتــاب            خورشید طلوع كرده، از مشرق محراب

پــهــلوان خــیــبــر ، روح عــبــاداتِ            این لـحــظــه آخــر، گــرم منــاجــاتِ

بر قــلب کـلـثوم ابر غــم می بارد امشب            ســوز دلش بــوی مــدینــه دارد امـشب

زیــنــب ز ابــر دیــده مـی‏ بـارد ستــاره            دارد به پــیــشــانی بــابــایــش نــظــاره

بر در این خانه با دست تـهی در می زنم           بی پر و بالم خــدا را تا کجــا پر می زنم

گریه کرد و یاعلی گفت و به کامم ریخت شیر           بوسه از روی ادب بر پای مــادر می زنم

آسمــانِ دل غــربـتــکــده ام بــارانــی ست           ابری ام دیــدۀ ماتــم  زده ام بــارانـی ست

مثل پــروانه دلــم دربه در ســوختـن است           گریۀ شمــع همه زیـر سـر سـوختــن است

پیـشــانى عــدل و عــدالت را شـکـسـتـنـد           آن دسته اى که با عــلـى پیمــان ببـسـتند

معصوم را دیــدى که مظلــومانه کـشـتـند           در سجده گــاهى ناجوانــمــردانه کـشـتند

با کــوله بــار نــان؛ شـبِ آخــر قـیــام کرد           مردی که هرچه داشت به کف وقف عام کرد

یک در میان جــواب ســلامش نمی رسیـد           آن که خــدا بــه هــر قــدم او ســلام کـرد

امشب چه سینه‌سوز است بانگ اذان مولا           خیــزد صدای تکبیــر از عمق جان مولا

از لحظه‌های افطار در شوق وصل دلدار           بر چهره می‌درخشیــد اشـک روان مولا

فــلک امـشـب نسیــمی ســرد دارد            زمیــن از غصه رنــگ زرد دارد

بیــا ای دل بنــالــیم و بــگــریــیــم            هــــوای کــوفــه بــــوی درد دارد

امشب علی می بیند اشک دختـرش را            در کــوفه می گــویـد اذان آخــرش را

مــرغــابیــان خــانه دامن را نگــیـرید            خالی کنید ای عرشیان دور و برش را

منومشغول خودت کن؛ بزار درگیر تو باشم           واسه من هم سفره بنداز؛ که نمک گیر تو باشم

تا زیر چشمات بمانم؛ زیر تـدبیـر تو باشم           برا اینکه کج نرم من؛ میخوام زنجیر تو باشم