اشعار

روح مسیـح در نـفس جــان‌فزای توست            خورشید انبیا سـر از تـن جــدای توست

جان نبی تویی که «أنا مِن حسین» گـفـت           خون خدا تویی که خدا خون بهای توست

دل را که گفته اند حـریـم خدای توست            آری مقـدس است اگـر مـبـتـلای توست

اشکی که پـاک می کـند آثـار جـرم را            آن گریه های بر غم و بر روضه های توست

آفــرینش ز ازل ســر به گـریـبـان تو بود           چرخ گردون، چو یکی گوی به دامان تو بود

خــاک پــای تو گِــلِ آدم و حــوّا گــردیـد           خضر از خــانه به دوشان بیـابـان تو بود

داغت اگــر نبود دو عــالــم نداشـتـیم             چیــزى نداشتیم اگر این غــم نداشتیم

امشب براى مــادرمان هم دعــا كنیم             بى ‏شیر او دو چـشمۀ زمـزم نداشتیم

ای به گـنـجـیـنـۀ ِخلـقت دُر نایاب حسین            رحمت واسـعـۀ حق تویی اربـاب حسین

کشتی نوح هم از مرحمتت یـافت نجـات            تویی امیــد رهــاییم ز گــرداب، حـسیـن

روز ازل که روضۀ تان را خــدا نوشت           اول به جای کـعـبـۀ خود، کـربلا نـوشت

چندین هزارسال خودش روضه خواند و بعد           نام پـیـمـبـران اولـوالـعــزم را نـوشت...

شکر خدا که زندگی ام نذر روضه هاست           شکر خدا که روزی ام از سفـره شماست

شکـر خــدا که پــای شمــا سیـنـه می زنم           شکـر خــدا که درد مــرا نـامتـان دواست

هر کسی قطره بُوَد ذکـر تو دریــاش کند         هر که سرمست تو شد مهر تو شیداش کند

گر گدایی کند عالم ز همین خانه بس است         هــر گــدا را کــرم دست تو آقــاش کـنــد

منظر دل های ماست کــرببلای حسین            مــرغ دل ما زنـد پر به هــوای حسین

یک نگه کــربلا به بود از صد بهشت            جنت اهل دل است صحن و سرای حسین

تا گــریه بر حـسیـن تـمنـّای خلقت است            بین من و تـمــام مــلائـك رقــابـت است

نزدیــك می كـنـد دل ما را به هم حسیـن            این اشك روضه نیست، كه عقد اخوت است

بالاتــرین عبادت ما کار نــوکــری ست           نوکـر شدن زمـیـنـۀ فـردای بهتری ست

ما ســال هـا اسیــر کـمــالات دلــبــریــم           او قرن ها مــدرس احساس دلبــری ست

ما بعد از آنکه بر غــم تو مبـتـلا شدیم            بــا راه بــنــده گـی خـدا آشــنا شــدیــم

هر کس وسیــلـه داشت برای هــدایتش            ما با نســیــم روضـۀ تو با خــدا شـدیم

تفسیر آیه های خــدا، شـرح ذات توست           زنــده هنوز دین خــدا، از حیـات توست

تعریف شیعه از عــرفه، مدح کربلاست           جوشن کبیر، وصف تمام صفـات توست

قبله تا طاق دو ابــروى تو را کم دارد            چون نمازیست که انگـار خدا کم دارد

همه خـلق  ســر سفــرۀ تو مـهـمـانـنـد            کــرم ســفــرۀ تـو بــاز گــدا کــم دارد

عالم از شور تو غرق هیجان است هنوز           نهضت‌ات مایۀ الهــام جهــان است هنوز

بهر ویــرانــی و نــابــودی بـنـیـان ستــم           خون جوشان تو چون سیل، دمان است هنوز

ما را نـسـیــم پــرچــم تو زنده می کند            زخمی است دل که مرهم تو زنده می کند

خشکیده بود چند صبـاحی قنات اشک            این چشمه را ولی غـم تو زنده می کند

شب تاریک هوای سحرش را میخواست          شهر انگار خسوف قمرش را میخواست

گـوشـۀ حـجره کسی چـشم به راه افتاده          حـسـن دوم زهـرا پسرش را میخواست

گریه میكردم ولی با آن وضو می ساختم            داشـتـم بـا آبِ رویــم آبــرو می ســاخـتـم

گریه ام غسل طهارت بود زیـر سایه اش            فطرتم را از گناهان شست و شو می ساختم

زخم گلوی حسین چـشمه خـون خداست            خون خدا را فقط ذات خدا خون بهاست

آن که ز خـون گـلو داده به قـرآن حیـات            کشتهٔ او را اگر کشته بخـوانی خطاست