اشعار

پخش سبک

مبعثِ ختم رسولان، جلوۀ رحمت ایزد           ذکر فـلک شده امشب ، سیّـدنا یا محمد

وحیِ خدا نـازل شده به احـمـدِ مـخـتـار           صـلّ عــلـی مـحـمــدٍ وَ آلـه ِ الاطـهــار

شکر ایزد که پی زلف پریشان شده ام          در شب بعثتتان حوریه باران شــده ام

تا که از محضر عرفــانی حق بازایی          پای این کوه حراء سر به گریبان شده ام

خورشید عشق را، ره شام و زوال نیست       برهردلی که تافت، در آن دل ضلال نیست

در آسمــان دلبــــری و آستــان عشق      نــــور جمــــال دلـبر مـا را مثال نیست

زمـــین محله اصحاب آسمان شده بود        زمان مبــشّر جـشن فـرشتگان شده بود
در آن دمـی كـه تمام فضای غار حرا        پرازطنین صـدای بخوان بخوان شده بود

امروز قلب عالم و آدم حرای توست         این کوه نورشاهد  حرف خدای تـوست

مکه دگربرای بزرگیـت کوچک است         فریـاد کن رسول کـــه دنیا برای توست

ای دامنه ی وصف تو گسترده به عالم          الـمـنـــة لله کــه تـویـــی ســیـد خــاتـم

ای رحمت رحمان به تو تفویض محمد          ریزد ز سرانگشت تو صد حضرت حاتم

امشب شب غار حرا از روز روشن تر شده       امشب فضای مکه پراز جلوۀ کوثر شده

امشب محمد کرده برتن خلعت پیغمبری       یا گوش شو تا بشنوی یا چشم شو تا بنگری

تـوفـیق نصیـبـم شده از یـار بخـوانـم        مـدّاحـی دلـدار کـنم از دل و جــانــم

خـواهم ز خدا ای هدف خـلقت هستی        تا روز جـزا زیـر لــوای تو بـمــانم

دوان دوان ز فراسوی نــور مـــی آید        امـــین ترینِ کلیـمـان ز طـــور مـی آید

ردای سبز رسالت به دوش خود دارد        از آســـــمان نـــگـاهش سـتاره می بارد

برقـع گشود و سورۀ نـور آفــریـده شد        یـک خنده کرد؛ صـبح ظهـور آفـریده شد

بر تخته سنگ غار حـرا عـاری از قلم        خطی کشید و شـعر و شــعور آفریده شد

آیـه آیـه هـمــه جا عـطـر جـنان می آید        وقـتی ازحُسن تو صحبت به میان می آید

جبرئیـــلی که به آیات خدا مانوس است        بشـنــــود مــــدح تو را با هیجان می آید

ببین که قلب زمین شور دیگری دارد          و در نـگــاه خودش نور باوری دارد

همین که غار حرا مست لفظ  اقرأ شد          ز اعـتـبــار نـبـی فـکــر دلبـری دارد

وقتـی شکــــوفا شــد گل امید آن روز        گل های عشق و معرفت روئید آن روز

در وسـعت هفــت آسمان غرق توحید        جبـریـــل بــذر نــور می پاشید آن روز

پیـمـبـران همه از جای خود قـیام کـنید            نمـاز رو بـه سوی مسـجد الحـرام کنید

ز نـام نـامـیِ پـیـغـمـبـر احـتـرام کـنـید            میِ طهـور بـه دسـت خـدا به جام کنید

وصف تـو را خـدا به بیـانـی رسا نوشت      روزازل به یمن شما «هَل اَتـی» نوشت

زیــــباترین قـصـیـدۀ خـلقــت کلید خورد      آن جـا که اسـتـعـارۀ چـشم تـو را نوشت

بانگ تـکـبـیـر ز امـواج فـضا می آیـد        گـوش بـاشـیـد که آوای خــدا می آیــد

بـوی عـطـر از نفس بــاد صبا می آیـد        نـفس بـــاد صـــبا روح فــزا می آیــد

دامن کوهسار و غــار حــراست            بانگ اقــرأ بـلـنـد از همه جاست

دم روح الــقــدس تـرانــۀ وحــی            حکــم اقــرأ صدا صدای خداست

آن که رخـسارۀ او رنگ محـبّت دارد           نـور تـوحید بُوَد آن چه به طلعت دارد

بی وضو جن و ملک نام نکویش نبرند           نام او نزد خـدا عزّت و حُــرمت دارد

خوشست در خم این گیسوان اسیر شدن           به خـاکـبـوسی این شـاه سـربـزیـر شدن

خوشست خــادمی این ســرای را کردن           در این مـقــام گـدا بـودن و امـیــر شدن

زندان رواق روشنی شد غرق نورت          دیوارها نـمـنـاک از شـرم حضورت

دهـلـیـزهـا مـسـتـنـد هـنـگام عبورت          زنجیر تـسـبـیحی به دستان صبورت