اشعار

جــز آه حرفی در خــور گـفـتن ندارم            جــز آه حــرفـی هست امــا من ندارم

چون طفل بازیگوش، عصیانگر، گرسنه            راهی به خــانه غیر بـرگشتــن ندارم

بگــذار تا بـمـیــرم؛ در این شب الـهــی            ورنه دوباره آرم؛ رو روی روسیــاهی

چون رو کنم به توبه، سازم نوا و ندبه            چنــدان که باز گردم؛ گیــرم ره تبـاهی

عمری تبــاه کـردم عمر گــران بها را            دیــدم ره درست و رفتــم ره خـطـا را

دشمن مرا صدا زد از دوست غافلم کرد            دنبال غیــر رفـتــم گــم کردم آشنــا را

جنّت نشــانی از حــرم توست یا حسن            فــردوس سـائــل کــرم توست یا حسن

تنهـا نه آسمان و زمین عــالــم وجــود            در زیــر ســایــۀ علــم توست یا حسن

نــه دل دارم نـه بــا دل کــار دارم             کــه در دل غــصــۀ دلــــدار دارم

بـه لـب هــایــم هــزاران بــار آه و             به چــشـمـم حــسـرت دیــدار دارم

پخش سبک   

جلوۀ قمر فاطمه خــوش آمد            اولین پسر فاطمه خوش آمد

نــوای یا حسن حسن ذکــر جان همه            خوش آمدی خوش آمدی پسـر فاطمه

پخش سبک     

نیمۀ ماه خدا شده عیان، کوکب هل اتی            آمـده کـریـم آل فـاطـمه، حسنِ مجــتـبی

آمــده جانــان فــاطمه            یوسف کنعان فــاطمه

پخش سبک     

هر چی نفس تو سینمه ، نذر چشای حبیبه           آقای مهربون من، داد رسِ هرچه غریـبه

از دو دستِ کریم او، سخاوت دائم می باره           حاتم طایی به والله ، پیش مـولا کـم میاره

پخش سبک     

آمده فصل طراوت ، مــوسم شـادی دلـهـا           نیمۀ مــاه خــدا و، میـلاد یــوسـف زهـرا

مبارکه ، خنده روی صورت زیبای مولا

پخش سبک                        (به سبك السلام ای خاتم پیغمبران)

تو کریم اهل بیتی، نور چـشم مصطـفایی           تو عزیز جان زهرا، پور حیدر مجتـبایی

تو سبــط احــمـدی، تـو نــور ســرمــدی           در این مــاه خــدا، حســن خــوش آمدی

ای عشــق ببین حــال پریشــانی ما را            ای شــوق نشان آتش حیــرانــی ما را
ای شـور بیــاور میِ تــوفــانــی ما را            تا صبح ببین نــاد عــلـی خوانی ما را

نــذری کـنـید تا که دمــی با خــدا شویم            ازاین قفس که ساخته شیطان رها شویم

بــاری که روی دوش گــرفتیم از گنــاه            روی زمین گــذاشته و با صفــا شــویـم

آماده شد سـفــره، كــرم، خِیــل گــداها            می آیـد امشب واژه واژه رمــز دریــا

مـهــمــان ویــژه آمــده بــر ســفــرۀ ما           مهمــان نباشد میــزبــان عــرش اعــلا

ماه من از پرده بیرون شو ببین ماه خدا را           ماه عفو و ماه رحمت ماه تسبیح و دعـا را

ماه توبه ماه بخشـایش مه صدق و صفا را           ماه میــلاد حسن مــرآت حسن کبــریــا را

رها کــردم از سـیـنــه ام آه را             صدا کــردم آن یار دلخــواه را

مـیــان بـســاط دل خــسـتــه ام             فــقــط دارم ایـن آه کــوتــاه را

شعر و غزل برای تو گفتن عنـایت است             ازبس که لطف حضرتتان بی نهایت است

 این جا سیـاه کردن دفـتـر عبــادت است             اصلاً به افتخــار تو مـاه ضیــافت است

نوکــر حلقه به گوشیــم و اسیــر حسنـیـم            گــره کــور نــداریــم فــقــیــر حـسـنـیــم

نسل در نســل همه خاک مسیــر حسنـیم            کشته و مُــردۀ فرزند صغـیــر حـسـنـیـم

ای عاشقان به حُســن حسن ابتــدا کـنـید            بر خلق و خوی فــاطمی اش اقتــدا کنید

باید که ما شبــیــه حـسـن مـادری شویم            پس اقتدا به سیــرۀ خیــر النــسا کــنیــد

امشب که شب اوج مناجات دل ماست            این مسجد و محراب خرابات دل ماست

با یار؛ شب وصل و ملاقات دل ماست            بر مقــدم دلــدار مبــاهـات دل مــاست

گل با هزار نــاز قــدم بر چمـن گذاشت           بلبــل بنــای مستــی در انجمن گــذاشت

جبرییل ، شــاد آمد و در دامـن رســول           قنداقـه ای لطیف تر از نستــرن گذاشت